Στο μοναδικό κουρείο – κομμωτήριο που περιποιείται τα μαλλιά της κεφαλής μας, συμπέσαμε με μια κυρία που ίσιωνε τις τρίχες της με τη βοήθεια νεαρής κομμώτριας. Προστατευμένοι από το διαχωριστικό τζάμι που απομονώνει τους μεν από τις δε, είχαμε ωστόσο, καλή ακουστική επαφή καθώς και μια φέτα απ’ το προφίλ της νεαρής γυναίκας που εξιστορούσε ψυχρά τα δεινά της οικογένειας της, κυρίως της κόρης της, μαθήτριας σε Δημοτικό σχολείο της Αθήνας.
«… Όχι, δεν το κατηγορώ. Ένα παιχνίδι είναι στα πλαίσια αυτών που συμβαίνουν μεταξύ παιδιών της σχολικής ηλικίας. Και θα παίξουν και θα σπρώξουν και θα πειράξουν και θα αγκαλιάσουν το ένα το άλλο. Είναι αυτός ο ανεκδήλωτος ερωτισμός που αργότερα θα πάρει μια πιο συγκεκριμένη μορφή… Εγώ τον λέω, ή Απολλώνιο, - με ρομαντική χροιά, ηλιοβασιλέματα, αγκαλιές , λουλούδια κι όλα τα σχετικά – ή Διονυσιακό, με καθαρά σαρκικό προσανατολισμό…
…» Αλλά η δικιά μου, κάθε φορά που επιστρέφει από το σχολείο, όλο και κάτι της λείπει. Προχθές της έλειπε μια τούφα από το κεφάλι. ’Όχι , δεν υπερβάλλω, χάνει μαλλιά. Όχι δεν της πέφτουν, για άλλο πρόκειται… Μου είπε, όταν τη ρώτησα, πως στην τάξη κυκλοφορούν ψαλίδια! Αγόρια, κορίτσια μαζί με το κινητό, ρίχνουν κι ένα ψαλίδι στη τσάντα τους, κι όταν τα αίματα ανάψουν, χραπ η τούφα, πάρτην κάτω.
…» Το ξέρω, είναι ανησυχητικό, αλλά εγώ δεν ανησυχώ. Παιδιά είναι. Να μη κάνουν το αστείο τους; Τι θα ’χουν να θυμούνται αργότερα; Μια τούφα απ’ το κεφάλι της κολλητής τους! Άλλοι γονείς σαλτάρισαν, απειλούν θεούς και δαίμονες, εγώ το βρίσκω, -ακούγεται σοκαριστικό ; - πολύ δημιουργικό. Μου θυμίζει τις συνεδρίες στο θεατρικό παιχνίδι που κάνουμε, όταν όλο το γκρουπ, ντυμένοι στα λευκά, πέμπουμε δεήσεις στο Δία και τους άλλους Ολύμπιους θεούς…
…» Τι κάνει ο Κωνσταντίνος; Α, τώρα πας πολύ πίσω. Άκουσε χρυσό μου, έχω όλη την καλή διάθεση να ακούσω τον καθένα, αρκεί να μιλάει με πραότητα. Τον πράο άνθρωπο, μπορώ να τον καταλάβω και να τον δικαιολογήσω, αλλά, αλλά όχι τον εγωιστή. Τέρμα. Τελείωσα με τους εγωισμούς των άλλων. Δείξε μου πραότητα και πάρε την ψυχή μου, αλλά από εγωισμούς χόρτασα. Πάμε παρακάτω. Γι αυτό κι εγώ, - όχι δεν ξέρω αν τα ξαναβρούμε, δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου να τα ξαναβρούμε,- εκείνο που θέλω, είναι πραότητα!
(κοιτάζεται στον καθρέφτη, χαϊδεύει τα μαλλιά της)
…» Να ’ σαι καλά χρυσό μου, ξαναγεννήθηκα! Δεν ξέρω αν σας ξαναδώ μέχρι να φύγω, - ήταν να επιστρέψω την προηγούμενη βδομάδα αλλά αρρώστησα, είμαι με αναρρωτική – ναι, όχι δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνουν, να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, δεκάρα δεν δίνω, αρκετά ζορίστηκα, έπειτα απεργία δεν έχουμε; Ε, κι εγώ απεργώ. »
Εκεί πάνω σηκωθήκαμε. Μαζέψαμε τα υπολείμματα της κεφαλής μας που κείτονταν αμίλητα κι ασάλευτα στο πάτωμα και βγήκαμε ανακουφισμένοι στο ψιλόβροχο.
Υ.Γ. Η στιχομυθία είναι πέρα για πέρα πραγματική.