Ένας δημοσιογραφικός κανόνας , που ίσχυε προ εποχής internet και social media, για να καταλάβεις εάν κάτι είναι είδηση ή όχι, ήταν: «σημασία δεν έχει μόνο τι λέει κάποιος, αλλά και ποιος είναι αυτός που το λέει». Κατ εμέ οι αγωνίες της κ. Αφροδίτης Λατινοπούλου - για την απειλή που νομίζει πως συνιστά για την κοσμοθεωρία της (κοσμοθεωρία; αλήθεια τώρα;) η αξύριστη μασχάλη, οι ραγάδες και η κυτταρίτιδα των γυναικών ή η ξυρισμένη τρίχα των ανδρών- δεν είναι και ουδόλως με απασχολούν.
Στην εποχή μας όμως τα social media «ετσιθελικά» αναγκάζουν τα μέσα να ασχοληθούν με διάφορες τέτοιες…περιπτώσεις. Λίγο επειδή είναι δύσκολο να αδιαφορήσουν όταν κάτι το συζητούν άπαντες, λίγο επειδή πρέπει να σκεφτείς και τα clicks αφού από την αναπαραγωγή και τον σχολιασμό τέτοιων «ειδήσεων» εξαρτάται εν μέρει η επιβίωση του μέσου. H συγκέντρωση clicks βλέπετε είναι ο τρόπος για να μπορέσει το μέσο να επιβιώσει και να συνεχίσει να καλύπτει τις πραγματικές ειδήσεις σε μια εποχή που ακόμη το δημοσιογραφικό προϊόν στο ίντερνετ φτάνει χωρίς χρηματικό αντίτιμο στον αναγνώστη.
Όπως και να ’χει είπα να αντισταθώ. Δεν διάβασα τίποτα. Αλλά δεν με άφησαν να αγιάσω.
Ένα μήνυμα από φίλη στο γκρουπ της παρέας στο viber που πρότεινε να κάνουμε report στην κ.Λατινοπούλου ώστε να της επιβληθεί ποινή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ξεσήκωσε.
Και «Just when I thought I was out they pull me pack in» όπως έλεγε και ο ντον Κορλεόνε στο Νονό ΙΙΙ λίγο πριν πάθει το έμφραγμα.
Ωραία. Αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ας κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση για την κ.Λατινοπούλου (και κάθε κυρία Λατινοπούλου) και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι.
Στα social media δεν κερδίζεις
Κάντε όσα report θέλετε απλά να ξέρετε πως υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να κατέβει το post ενώ η κα. Λατινοπούλου, εάν γινόταν κάτι τέτοιο, θα επιχειρήσει να παρουσιαστεί εαυτόν ως οσιομάρτυρα. Ήδη άλλωστε σε δηλώσεις της χθες σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, υποστήριξε πως κάποιοι θέλουν να παραβιάσουν το δικαίωμα της στην ελευθερία της έκφρασης, πράγμα απαράδεκτο σε μια Δημοκρατία. Λέει, τώρα η κυρία που δεν καταλαβαίνει γιατί γυναίκες αξύριστες ή με κυτταρίτιδα και άντρες ξυρισμένοι, μπορούν να αναρτούν φωτογραφίες τους στο προφίλ τους.
Και μια γενικότερη παρατήρηση: το report εν πολλοίς υπάρχει για να μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ό,τι κάτι κάνουμε, όχι έχουμε τον έλεγχο και τη δύναμη να βελτιώσουμε/διορθώσουμε τα κακώς κείμενα σε ένα άναρχο, χωρίς ρυθμίσεις περιβάλλον που οικειοθελώς όλοι γίναμε μέλη.
Στα social media δεν κερδίζεις (2)
Το βίντεο έκανε τη δουλειά του και η κα. Λατινοπούλου τη δική της. Από τη στιγμή της ανάρτησης μέχρι σήμερα το μεσημέρι, στο Instαgram έχει κερδίσει περίπου 2.000 νέους followers. Στόχος επετευχθη. Την ίδια στιγμή κοιτώντας τα σχόλια στο ίδιο βίντεο στο Facebook έρχεται η άλλη μεγαλύτερη απογοήτευση. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός φίλων-σχολιαστών της, συμφωνούν έως και επικροτούν τις θέσεις της.
Ουδόλως βέβαια υποτιμώ και το πλήθος των post που επικρίνουν τις δηλώσεις της. Αλλά τι να το κάνω όταν τόσοι πολλοί μετά τη δήλωση της κ. Λατινοπούλου (πολιτευτής της ΝΔ σου λέει, όχι όποια και όποια) αισθάνονται πλέον πως είναι ok να σχολιάζουν και να εξευτελίζουν ακόμη και σε αρρωστημένο βαθμό ανθρώπους για τη τρίχα, τις ραγάδες και την κυτταρίτιδα τους;
(Μετά από όλα αυτά ίσως γίνεται και πιο αντιληπτό γιατί διαφωνώ με την κάθε είδους αναπαραγωγή τέτοιων «μη-ειδήσεων». Αλλά τι να το κάνεις που αν δεν γράψεις εσύ, θα γράψει ο άλλος;).
Πόσο υποκριτές είμαστε;
Υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία. Εκείνων που για να μην τσαλακώσουν το προφίλ τους κατακρίνουν την κα. Λατινοπούλου, δηλώνουν σοκαρισμένοι και «καταδικάζουν». Δυο μέρες πριν βέβαια τα σεξιστικά σχολιάκια τους τα είχαν αναρτήσει, το ψιλο -body shaming το είχαν κάνει, τα υπονοούμενα ενόψει διακοπών, καλοκαιριού και μπικίνι τα είχαν αφήσει.
Καταλήγω λοιπόν πως η κάθε κα. Λατινοπούλου μοιάζει με πολλές άλλες κυρίες που δεν «επιτρέπουν» σε αγαπημένες μου φίλες να χαρούν τα μπάνια τους. Ξέρετε ποιες λέω, Εκείνες που σε λίγες μέρες στις διακοπές θα κοιτάνε λοξά γυναίκες αυτές που περιγράφει στο βίντεο της η κα. Λατινοπούλου στις παραλίες και θα σιγοψιθυρίζουν σχετικά στις φίλες τους την ώρα που θα τρώνε -όπως και όλο το καλοκαίρι- την άνοστη σαλάτα τους ενώ θα ήθελαν να φάνε ένα ζουμερό μπέργκερ (σαν αυτό που έφαγε η Έλενα Παπαρίζου μετά τις καφρίλες) και ένα δροσερό παγωτό.
Και παραδίπλα θα είναι και εκείνοι που πιστεύουν πως τους αξίζει να έχουν στο πλάι τους και στο οπτικό τους πεδίο μόνο καλλίγραμμα γυναικεία κορμιά αλλά αν τους ρωτήσεις που είναι το δικό του six pack θα ψάχνουν το ψυγειάκι με τις μπίρες ή θα λιμοκτονούν και αυτοί σε όλες τις διακοπές και θα ψάχνουν ξενοδοχείο με γυμναστήριο.
Πόσοι υποκριτές είναι;
Και η μεγαλύτερη υποκρισία όλων. Η βιομηχανία του θεάματος. Μεταξύ αυτών που «καταδικάζουν» (παντού κολλάει αυτό όταν δεν ξέρεις τι να πεις) γενικότερα τέτοιου είδους δηλώσεις, και όχι μόνο τη συγκεκριμένη, είναι tv περσόνες, ηθοποιοί, τραγουδιστές κλπ και καλά κάνουν.
Όταν πάμε όμως στο δια ταύτα τι γίνεται; Τίποτα, μηδέν.
Η παρουσιάστρια της χ εκπομπής, που δηλώνει σοκαρισμένη, είναι η ίδια που έχει φτιάξει μια εκπομπή όπου παρελαύνουν τα σωστά και ορθόδοξα πρότυπα ομορφιάς τα οποία και επιβάλλει με τη δύναμη της εικόνας. Και μετά σου πετάει και ένα βίντεο-ύμνο στην 50αρα Τζένιφερ Λόπεζ που μοιάζει με 25αρα και ντύνεται σαν 25αρα και εσύ, αν τύχει να ’σαι 50 (ή και 40 εδώ που τα λέμε, για να μην πω και μικρότερη), τρέχεις να γραφτείς στο γυμναστήριο (γιατί ποτέ δεν σου παν, αν και μέσα σου το ξέριεις, πως η JLO κάνει 3 ώρες γυμναστική με personal trainer, πως έχει διατροφολόγο που την παρακολουθεί καθημερινά και κάνει και τα μποτοξάκια της).
Και είναι και οι άλλοι. Οι μόδιστροι, που αφού έφτασαν τα μοντέλα να τρώνε χαρτομάντιλα για να χωράνε στις ασφυκτικά στενές δημιουργίες τους, τώρα εντάσσουν στα ντεφιλε και ένα plus-size model για ξεκάρφωμα για να κάνουν το κάτι τις τους στην καταπολέμηση αυτής της μάστιγας της ανορεξίας.
Και μετά είναι και οι διαφημίσεις με τις αψεγάδιαστες, και μετά κάτι άλλο, και κάτι άλλο, και κάτι άλλο.
Και μετά μπορεί να γυρίσει σπίτι και ο Τάκης και να πετάξει και καμία ατάκα πως πάχυνες ή για το Μαρία που συνομήλική σου και «δεν έχει αλλάξει καθόλου». Και μετά εσύ κοιτάς μια διαφήμιση για λιποαναρρόφηση. Αλλά έλα που δεν έχεις και φράγκα να την κάνεις…
Και που καταλήγουμε;
Καταλήγουμε να γίνουμε σαν την κα. Λατινοπούλου. Θύματα. Γιατί για μένα αυτό είναι. Όπως και κάθε κα. Λατινοπούλου. Ποντικάκια πάνω σε μια ρόδα που γυρίζει χωρίς όμως ποτέ να φτάνεις πραγματικά πουθενά. Τρέχεις να πιάσεις το άπιαστο, κοντράρεις το χρόνο, τη βαρύτητα, προσπαθείς να σβήσεις πράγματα που είναι απόλυτα φυσιολογικά. Τις ραγάδες που σου άφησε η εγκυμοσύνη, την κυτταρίτιδα που κληρονόμησες από τη μάνα σου, τα ψωμάκια που έχεις από κατασκευής, τα παραπάνω κιλά σου που καλώς τα έχεις γιατί απολαμβάνεις το φαγητό σου, και μετά τη ρυτίδα που μαρτυρά τις εμπειρίες σου.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Καλά κάνουν και προσπαθούν όσες έχουν καταλήξει πως έτσι είναι ευτυχισμένες και εφόσον όλο αυτό το κυνήγι της τελειότητας δεν τις κουράζει. Αρκεί να ‘ναι σίγουρες πως δεν το κάνουν για τους άλλους. Για να ’ναι αρεστές, αγαπητές, αποδεκτές. Ότι δηλαδή δεν βιώνουν τόση αγωνία και πίεση απλά για να μην τις πιάσουν στο στόμα τους οι Λατινοπούλενες.
Έχω πρόβλημα, όμως, και μάλιστα μεγάλο με αυτές τις Λατινοπούλενες και τους Λατινοπούληδες που θέλουν να γίνουμε όλοι σαν αυτές/ους ή σαν αυτό που νομίζουν πως είναι σωστό και αποδεκτό. Που αντί να θέλουν οι γυναίκες, όπως και οι άντρες, να γυμνάζονται και να τρέφονται σωστά, για να ναι υγιείς, τους λένε ”ράψ’ το, κρύψου γιατί μου χαλάς την κοσμοθεωρία μου!”