Πολυσχιδείς ως ματαιόδοξοι
Υπολειπόμενοι ως άνθρωποι
Καλλιόπη Γιατρουδάκη, Άνθρωποι με επικάλυψη πόλης
Ορισμένοι πολιτικοί αξιωματούχοι νομίζουν ότι αποκτούν μόνιμο και διαρκές δικαίωμα επί της εξουσίας και μόλις ο αρχηγός του κόμματος τους απομακρύνει από το οφίτσιο αρχίζουν να τον αμφισβητούν ή να τον υπονομεύουν. Στην πολιτική Όλα [κακώς] μπορεί να συγχωρούνται πλην της αχαριστίας. Αυτού του σκοτεινού, υπόγειου σύνδρομου να θέλεις να «εκδικηθείς» τον ευεργέτη σου, να (κατα)δικάσεις αυτόν που σε ανέδειξε.
Η αγνωμοσύνη άλλοτε υποκρύπτει μια ιδιόμορφη ιδιοκτησιακή αντίληψη του δημόσιου χώρου, άλλοτε αναδεικνύει κακό ψυχισμό κι άλλοτε εκφράζει ένα αίσθημα ανωτερότητας (με συνέπεια ο δέκτης της ευεργεσίας να μην καταδέχεται να ευχαριστήσει τον «κατώτερο» δωρητή χάρης).
Οι Έλληνες παίζουν χρόνια το χαρτί της αχαριστίας την ίδια ώρα που υπερηφανεύονται για τη μπέσα, το φιλότιμο, τη λεβεντιά του λαού.
Προσοχή όμως. Η αχαριστία είναι αυτεπίστροφον όπλο και στο τέλος τους βάζει όλους μέσα στο φαύλο κύκλο της.
Γι’αυτό εκείνοι που παραπέμπουν για κάθε θέμα σ’ ένα τσιτάτο ή σ’ένα γνωμικό κάποιου «σοφού»για να καλύψουν τις πολιτικές πατροκτονίες, και έτσι νομίζουν ότι καθαρίζουν με την πραγματικότητα, ας μην πιστεύουν στη διαγραφή ή παραγραφή των ανομημάτων τους.
Οι αχ-άριστοι πολιτικάντηδες έρχονται από το πουθενά και συνήθως καταλήγουν στο τίποτα (ακόμα κι αν στον ενδιάμεσο χρόνο παίζουν σημαντικό ρόλο – συνήθως με αρνητικά αποτελέσματα).
Οι άνθρωποι με τα μαύρα, τα σκούρα γυαλιά, την εξαμερικανισμένη αγγλική προφορά, τις high σπουδές σε πανεπιστήμια των ελίτ, εμφανίζονται (ή μάλλον τους πλασάρουν) ως σωτήρες σε κάθε καταστροφή που προκαλούν, οι κουτοπόνηροι παλαιοί Έλληνες.
Νάρκισσοι, ξενέρωτοι φραγκολεβέντινοι αποκομμένοι από οποιοδήποτε λαϊκό αίσθημα, υπεράνω ανθρώπινου πόνου και υποκάτω πάσης εξουσίας προσφέρουν λύσεις και συνταγές επιτυχίας έναντι υψηλών αμοιβών.
Αποτυγχάνουν, φεύγουν νύχτα, κατηγορούν τους ξεροκέφαλους ντόπιους και ζητούν από τα αφεντικά τους άλλη χώρα για να πειραματισθούν.
Το ίδιο – δυστυχώς - διαπιστώσαμε εσχάτως ότι συμβαίνει και με “τους λαϊκούς αγωνιστές’’. Κι αυτοί πίστεψαν ότι ενέγραψαν μέσα σε λίγους μήνες τίτλο κυριότητας σε θέσεις και αξιώματα και ότι ουδείς θα τολμούσε να τυς μετακινήσει από την “καρφωμένη ιδεολογικο-κομματική τους καρέκλα”. Ο παράγων φιλοδοξία υπεράνω της αξιοπρέπειας. Τί να τις κάνεις τις αρχές όταν σε στηρίζει ο Αρχηγός;
Αυτοί οι ένθεν/κακείθεν αχάριστοι, οι καβαλημένοι των προνομίων και οι darling της μιντιακής προβολής απο-ηθικοπούν την πολιτική και ευτελίζουν την ιδεολογία.
Κι όμως μερικοί ακόμα τους ακούνε και πολλοί τους σέβονται. Κι όμως σε πολλούς τέτοιους έχουμε κατά καιρούς εμπιστευτεί τις τύχες της πατρίδας μας.
Κι όμως μυαλό δεν βάζουμε.