8:30 το πρωί. Η γαλανόλευκη δεν παιχνιδίζει με τον άνεμο, η άπνοια την κρατά τυλιγμένη στον ιστό. Αντίθετα, περήφανα δεσπόζει απλωμένη η λευκή μπουγάδα στο απέναντι σπίτι. Σαν μια λευκή σημαία που υποδηλώνει την ανάγκη της μικρομεσαίας οικογένειας, του ελληνικού Λαού, για ανακωχή, για μια ανάσα. Ένα μήνυμα πρός όλους...
Οι πρώτες μου σκέψεις, λίγο πριν ψηφίσω, στη Θήβα των τραγικών, την πόλη του Κάδμου, του αδελφού της Ευρώπης. Τραγική μοίρα περίμενε τους απογόνους του Κάδμου, τους Λαβδακίδες. Μια κατάρα που μοιάζει να μας κυνηγάει, όλους τους Έλληνες, μέσα στους αιώνες.
Ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, γιοί του Οιδίποδα και της Ιοκάστης αλληλοσκοτώθηκαν για το θρόνο, η Αντιγόνη, η αδελφή τους καταδικάστηκε σε θάνατο, για την ταφή του αδελφού της που είχε απαγορευθεί με νόμο. Η διχόνοια η δολερή, πάντα παρούσα σε αυτό τον τόπο.
Πρώτες μου σκέψεις στη Βοιωτία, μέρος βαρύ. Εκεί λέγεται πως διεσώθη ο Δευκαλίωνας μετά τον κατακλυσμό. Εκεί γεννήθηκε, από το πέταγμα μιας πέτρας, σύμφωνα με την μυθολογία, και ο πρώτος του απόγονος, ο Έλλην και στη συνέχεια όλοι οι υπόλοιποι, με τον ίδιο τρόπο. Οι άνθρωποι λοιπόν που γεννήθηκαν από τις πέτρες, τις οποίες πέταξαν ο Δευκαλιώνας και η Πύρρα, οι Έλληνες, ονομάστηκαν ΛΑΑΣ και χάριν εκφωνείας ΛΑΟΣ, αφού στην Ομηρική γλώσσα, η πέτρα λέγεται λάας.
Ίσως γι΄αυτό αντέχουμε ακόμη.