Δεν ξεχωρίζω καλά το πρόσωπό σου, τα μαλλιά σου μακριά, το σώμα σου γυμνό, δεμένα τα πόδια σου, ένα όμορφο λουλούδι-τατουάζ στην αριστερή σου γάμπα, από εκείνα που συνηθίζουν να κάνουν τα κορίτσια της ηλικίας σου. Τα μάτια σου καστανά ή μήπως όχι;
Το σώμα σου μαρμάρινο - οι φλέβες δίχως αίμα - το πρόσωπό σου παραμορφωμένο από έναν τεράστιο μώλωπα, αλλοιωμένο από τη θάλασσα. Παγωνιά πλημμύρισε το δωμάτιο, παγωνιά Θανάτου. Κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού μου. Ένα τρέμουλο διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου. Μου ψιθυρίζεις το όνομά σου: Ελένη, είπες, θαρρώ. Ή μήπως όχι;
Θέλω να σε αγγίξω, μα φοβάμαι, φοβάμαι μην κολλήσω Θάνατο. Κολλάει ο Θάνατος; Δεν ξέρω. Ζαλίζομαι και τρέμω. Ψιθυρίζεις κάτι αλλόκοτα, σαν μοιρολόι βγαίνει κάτι από τα έγκατά σου. Μάτια δεν βλέπω, μονάχα δάκρια που τρέχουν από τις άδειες κόγχες. Ουρλιάζω, μα φωνή δεν βγαίνει. Είμαι κάθιδρη. Πνίγομαι!
Homo homini lupus!
Κάτι προσπαθείς να μου πεις, δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα σου. Ξαφνικά τα μαλλιά σου έγιναν ξανθά και κοντά. Άλλαξες! Στο σώμα σου μώλωπες κι εκδορές, αίμα στο πρόσωπό σου. Θέλω να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα, να μην βλέπω, μα δεν έχω σκεπάσματα. Κρυώνω. Με αγγίζεις. Παγώνω. Ποιος σου τα έκανε όλα αυτά; Πονάς; Στάσου να σου πλύνω τις πληγές! Η μάνα σου πού είναι; Ξέρει; Αντέχει;
Νέμεσις! Τσακίστε τους!
Η κόρη μου! Πού είναι η κόρη μου;
Δεν μ’ αφήνεις να σηκωθώ. Ελένη! Όχι, όχι, δεν είσαι η Ελένη τώρα. Πάλι άλλαξες! Δεν ξέρω το όνομά σου. Μελαψό το δέρμα σου, μαύρα σγουρά τα μαλλιά σου, πρόσωπο πρησμένο. Τα ρούχα σου σκισμένα, δεμένα τα χέρια σου. Γέμισε αίμα το κρεβάτι μου. Αίμα και σπέρμα...
Η κόρη μου! Πού είναι η κόρη μου;
Πόσα κορίτσια! Πόσες γυναίκες! Πόσες κραυγές! Πόσες λευκές νύχτες!
Κανένας οίκτος δεν τους πρέπει!
Γονείς, μην ανατρέφετε άνδρες- τέρατα! Μάθετέ τους πως ο ανδρισμός, όταν μετριέται με σπέρμα, είναι κάλπικος κι όταν μετριέται με αίμα, είναι εγκληματικός. Ότι η βία προς τους αδύναμους είναι ανανδρία και το νταηλίκι δεν δείχνει παρά ανασφάλεια και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Η οικογένεια είναι το παράδειγμα. Η παιδεία χαλυβδώνει χαρακτήρες και συνειδήσεις.
Κοινωνίες, σπάστε την ομερτά! Μιλήστε! Μην αποστρέφετε το βλέμμα! Να προλάβουμε το κακό! Να προλάβουμε κι άλλο κακό! Το χρωστάμε στις χιλιάδες γυναίκες που στοιχειώνουν τις νύχτες μας, κόρες, συντρόφους, αδερφές, μανάδες, απανταχού της Γης. Το χρωστάμε στην Ελένη, την κάθε Ελένη…
Ξημερώνει... Η κόρη μου κοιμάται ήσυχα στο διπλανό δωμάτιο. Κάποια άλλη μάνα σπαράζει πάνω από ένα κρεβάτι αδειανό…
Πρώτη δημοσίευση: www.palmografos.com