Το 2006, πέντε χρόνια μετά την διάλυση του περισσότερο και από ιστορικού συγκροτήματος του οποίου ως τραγουδιστή και ηγέτη τον γνωρίσαμε, των Θεσσαλονικέων Τρύπες, ο Γιάννης Αγγελάκας κυκλοφόρησε τον δίσκο «Οι Ανάσες Των Λύκων» όπου την μουσική είχε γράψει και ουσιαστικά εκτελούσε μόνο με το όργανο του ο Αθηναίος βιολοντσελίστας Νίκος Βελιώτης, ήδη διακεκριμένο μέλος της πειραματικής μουσικής σκηνής της πρωτεύουσας, κάτι που συνεχίζεται ως σήμερα, είτε με σόλο projects είτε συχνότερα με αρκετές εκλεκτές συνεργασίες.
Ηταν η αρχή της συνεργασίας τους ως διδύμου που από τον τίτλο εκείνο του πρώτου δίσκο πήρε το όνομα Λύκοι. Ακολούθησαν το «Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ» το ’07 και μετά ένας πολύ μεγάλο διάστημα δισκογραφικής απουσίας το οποίο διακόπηκε το ’16 με το (προγενέστερα) ζωντανά ηχογραφημένο «Λύκοι Λάιβ Στο Ολύμπιον». Διόλου συμπτωματικά καθώς όλον αυτό τον καιρό οι Λύκοι κάθε άλλο παρά παρέμεναν συναυλιακά άπρακτοι με τον Νίκο Βελιώτη να συνεχίζει στο ίδιο ύφος που είχε ξεκινήσει στα δύο μόλις albums τους αλλά χρησιμοποιώντας και άλλους εκτελεστές εγχόρδων πλην του εαυτού του για να «αναπαραστήσει» επί σκηνής τον τόσο ξεχωριστό και απολύτως διακριτό ήχο των δίσκων τους.
Στα τέλη της περυσινής χρονιάς το δίδυμο επανήλθε με το «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων» που εστίαζε σε κάτι που μέχρι τότε έκαναν πολύ σποραδικά στις ζωντανές εμφανίσεις τους, δεν περιλάμβανε δηλαδή καθόλου δικά τους τραγούδια αλλά αποκλειστικά διασκευές παλαιότερων ελληνικών τραγουδιών με μοναδικό κριτήριο το ότι αγαπούν ιδιαίτερα τις αυθεντικές εκτελέσεις τους. Είκοσι τραγουδιών γνωστών και σπουδαίων δημιουργών από τον χώρο του λόγιου και του λαϊκού τραγουδιού (Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Σαββόπουλος αλλά και Ακης Πάνου) και βέβαια του ελληνικού rock (Παύλος Σιδηρόπουλος και όχι μόνον) αλλά και ρεμπέτικα, ακόμα και κάποια παραδοσιακά συν μιαν ορχηστρική διασκευή - καθώς είναι το μόνο με αγγλικό στίχο - ενός τραγουδιού του πολύ γνωστού και εκτός ορίων της χώρας μας heavy metal συγκροτήματος Rotting Christ. Μια κατά Λύκους – ή μάλλον Γιάννη Αγγελάκα, για να είμαστε ειλικρινείς – συνοπτική Ιστορία της ελληνικής τραγουδοποιίας των τελευταίων εκατό περίπου χρόνων ειδωμένη όμως μέσα από το καθαρά προσωπικό τους πρίσμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό σήμαινε αρκετά ως και πάρα πολύ δραστική αλλαγή των μελωδιών και τον Νίκο Βελιώτη να πειραματίζεται πάρα πολύ με τα ηχοχρώματα χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά σε δίσκο των Λύκων τόσο πολύ τα ηλεκτρονικά και όχι μόνο για να διαμορφώσει/«πειράξει» τον ήχο του βιολοντσέλου του. Καθοριστική σε αυτή την, άκρως ανατρεπτική κάποιες φορές, προσέγγιση η συμβολή του εξαίρετου παραγωγού, ηχολήπτη αλλά και μουσικού με πολύ αξιόλογο προσωπικό έργο (τα τελευταία χρόνια ως τραγουδοποιού αλλά και ερμηνευτή με το project/γκρουπ The Man From Managra) Coti K ο οποίος είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν μαζί τους, ακόμα και εκτελεστικά, σαν κοντραμπασίστας, σε συναυλίες τους, όχι μόνο στην ηχοληψία αλλά και ως συμπαραγωγού του δίσκου μαζί με το δίδυμο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν μια σειρά επί της ουσίας ανα-δημιουργιών περισσότερο παρά απλών διασκευών όλων αυτών των τραγουδιών με τις οποίες κανείς/καμία μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί ανάλογα με το πόσο αγαπά και είναι «δεμένος»«η» με τις αυθεντικές εκτελέσεις τους. Προσωπικά θεωρώ ευτυχέσερη στιγμή του «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων το «Ανθρωποι Μονάχοι» των Γιάννη Σπανού και Γιάννη Καλαμίτση στο οποίο ο Γ. Αγγελάκας κυριολεκτικά καταβυθίζεται στην ουσία και όχι απλά στο πνεύμα ή το περιεχόμενο του οδηγώντας το σε έναν ερμηνευτικό δρόμο πολύ διαφορετικό βέβαια από την αξεπέραστη πρωτότυπη εκτέλεση της μεγάλης Βίκυς Μοσχολιού αλλά εξίσου συγκλονιστικό μα και όμορφο – παρά την βαθύτατη μελαγχολία του – με εκείνη. Οπως και αν έχει είναι αυτό το album που παρουσίασαν σε δύο συναυλίες στο Ωδείον Ηρώδου Αττικού από τις οποίες παρακολούθησα την δεύτερη.
Είναι δεδομένο ότι οι ανοιχτοί αμφιθεατρικοί χώροι όπως το Ηρώδειο ταιριάζουν πολύ στους Λύκους και αυτό αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα ήταν φανερό ότι είχε προηγηθεί επισταμένη ηχητική μελέτη του χώρου με τον Coti K να είναι ένας από τους τρεις συνολικά ηχολήπτες. Ο Ν. Βελιώτης είχε επιλέξει αυτή τη φορά να συνοδεύουν την φωνή του Γ. Αγγελάκα ένα δεύτερο βιολοντσέλο εκτός φυσικά από το δικό του, αυτό της θαυμάσιας Σοφίας Ευκλείδου, η βιόλα του άριστου Φώτη Σιώτα (επίσης Θεσσαλονικέα και τακτικού συνεργάτη του Αγγελάκα) αλλά και τα keyboards του Ηλία Μπαγλάνη και τέλος τα φωνητικά της Λαμπρινής Γρηγοριάδου. Τόσο οι ακουστικές συχνότητες των εγχόρδων όσο και οι ηλεκτρονικές των keyboards και του υπολογιστή αντανακλώνταν στην ορχήστρα αλλά και στα διαζώματα του Ηρωδείου με έναν πολύ προσεχτικά υπολογισμένο τρόπο δημιουργώντας ένα εξαιρετικά υποβλητικό, κάποιες στιγμές και σχεδόν…απόκοσμο, ηχητικό «περιβάλλον»/αποτέλεσμα.
Από εκεί και πέρα η συναυλία μου επιβεβαίωσε διαπιστώσεις που ήδη είχα κάνει. Πριν από όλα ότι – μαζί με το «Από Δω Και Πάνω», του μοναδικού album του με το ασυνήθιστα πολυμελές για τα δεδομένα της χώρας μας γκρουπ Επισκέπτες που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το πρώτο των Λύκων, το ’06 δηλαδή – οι Λύκοι είναι όχι μόνον ό,τι καλύτερο και πιο ενδιαφέρον μα και ό,τι σημαντικότερο έχει κάνει ο Γιάννης Αγγελάκας μετά τους Τρύπες. Το ίδιο όμως επιβεβαιώθηκε και μια αίσθηση που είχα όταν άκουσα το δίσκο, ότι δηλαδή οι ερμηνείες του σε όλα τα τραγούδια σφραγίζονται από μια πολύ συγκεκριμένη διάθεση. Άκουσα μετά το τέλος της συναυλίας κάποιον να αποκαλεί αυτή τη διάθεση «θρήνο», εγώ θα έλεγα ότι μάλλον πρόκειται για...ήττα. Είναι σαν οι Λύκοι να έχουν ηττηθεί και πληγωθεί επίσης και το ουρλιαχτό τους αυτή τη φορά αποτυπώνει ανάγλυφα τον πόνο της πληγής τους. Από τι ηττήθηκαν και τους λάβωσε δεν το ξέρω, γνωρίζοντας όμως αρκετά καλά τον τρόπο που σκέφτεται αλλά και λειτουργεί ο Αγγελάκας (ο οποίος τον Νοέμβριο θα συμπληρώσει αισίως τα εξήντα ένα χρόνια του) πιθανολογώ ότι είναι τα πολιτικά αλλά και κοινωνικά τεκταινόμενα της τελευταίας δεκαετίας, αυτής της κρίσης δηλαδή.
Αν όμως αυτή η διάθεση λειτουργεί στο «Άνθρωπο Μονάχοι» (που για εμένα ήταν η καλύτερη στιγμή της συναυλίας, όπως και του δίσκου) ακριβώς γιατί συνάδει τόσο με το πνεύμα του θεωρώ ότι αυτό δεν ισχύει για τα περισσότερα τραγούδια του «Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων». Ετσι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συναυλία δεν με ικανοποίησε αισθητικά και πάρα πολύ σε κάποιες στιγμές της, οφείλω να πω ότι περιμένω το πότε ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης θα μετασχηματίσουν τον «πόνο» της ήττας και του τραύματος που αυτή τους άφησε, με μια σειρά δικών τους τραγουδιών και πάλι, στην – έστω και υποφώσκουσα, αν όχι και...υπόκωφη – οργή η οποία ήταν απολύτως ορατή στις «Ανάσες Των Λύκων», όταν μας συστήθηκαν. Και πιστεύω ακράδαντα ότι, αργά ή εύχομαι γρήγορα, θα το κάνουν...
Απόψεις και άλλες δηλώσεις που εκφράζονται από χρήστες και τρίτα μέρη (π.χ., bloggers) είναι αποκλειστικά δικές τους και δεν αποτελούν απόψεις της HuffPost Greece. Την ευθύνη για περιεχόμενο που δημιουργείται από τρίτα μέρη φέρουν αποκλειστικά τα μέρη αυτά.