Λίγες μέρες πριν την – απρόβλεπτη – στάση της κορυφαίας Ορχήστρας της Κίνας, China Philharmonic Orchestra, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 18 Οκτωβρίου, ο Εξάρχων της και σολίστ, Liu Rui, μιλά για τα πρώτα του βήματα, τη σχέση του με την κριτική, αλλά και την ενέργεια που μοιράζεται με το ακροατήριο.
Ξεκινήσατε να παίζετε βιολί σε ηλικία τεσσάρων ετών, σε μια εποχή που η μουσική εκπαίδευση γνώριζε άνθιση στην Κίνα. Ήταν η οικογένειά ή η εκπαιδευτική πολιτική της χώρας σας ο καθοριστικός παράγοντας για την ενασχόλησή σας με τη μουσική ή αυτό που μέτρησε περισσότερο ήταν η προσωπική σας κλίση και επιθυμία;
Ο πατέρας μου είναι φανατικός της κλασικής μουσικής, οπότε εκείνος με μύησε. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν ένιωθα τόσο άνετα όταν ήμουν μικρός, γιατί όλα τα άλλα παιδιά έπαιζαν μεταξύ τους, ενώ εγώ έπρεπε να γυρίσω σπίτι για να εξασκηθώ στο βιολί. Οπότε φαντάζομαι ότι η αγάπη μου για την μουσική αναπτύχθηκε σταδιακά λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσα.
Ποιες οι διαφορές της ερμηνείας ανάμεσα στις live εμφανίσεις σας και τις ηχογραφήσεις;
Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι στην ηχογράφηση τα λάθη είναι ανεκτά, με αποτέλεσμα να επιτρέπεται στον μουσικό να είναι λίγο πιο χαλαρός, εφόσον ξέρει ότι θα μπορούσε να επαναλάβει τα πάντα ξανά και ξανά. Μια ζωντανή ερμηνεία, από την άλλη, απαιτεί συγκέντρωση και δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. Βέβαια, αυτή η ένταση μερικές φορές γεννά ένα διαφορετικό είδος μουσικής έμπνευσης, το οποίο όμως μπορεί να αποτυπωθεί μόνο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Η ζωή σας είναι γεμάτη με εμφανίσεις σε διαφορετικά μέρη της Ασίας αλλά και του κόσμου. Ποιες οι θυσίες που χρειάζεται να κάνετε για να παραμείνετε σε τόσο υψηλό επίπεδο; Υπήρξε ίσως κάποια στιγμή που αισθανθήκατε ότι η πίεση ξεπερνά την επιθυμία σας να ερμηνεύετε μουσική;
Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάνει μεγάλες θυσίες, γιατί η μουσική με γεμίζει ικανοποίηση και ευτυχία. Φυσικά, χρειάζεται πολύς χρόνος και προσπάθεια, αλλά αυτό ισχύει σχεδόν σε κάθε επάγγελμα. Το ίδιο ισχύει και για το άγχος. Θεωρώ ότι είναι τίποτα σε σύγκριση με το ενδιαφέρον που έχει η μουσική.
Οι προσδοκίες των άλλων σχετικά με την ερμηνεία σας, σας απασχολούν; Διαβάζετε τις κριτικές;
Φυσικά, διαβάζω πάντα τα σχόλια μετά τις συναυλίες για να εξάγω κάποια συμπεράσματα, που θα με βοηθήσουν την επόμενη φορά.
Στη συναυλία της 18ης Οκτωβρίου, θα συμπράξετε με την Ορχήστρα, της οποίας είστε επίσης αναπληρωτής Εξάρχων. Αυτή η σχέση και η οικειότητα διευκολύνει την ερμηνεία σας ή μπορεί να αποδειχθεί παγίδα;
Φυσικά δεν είναι παγίδα, είναι δόξα. Η καλύτερη Συμφωνική Ορχήστρα στην Κίνα μου δίνει τη βέλτιστη μουσική ατμόσφαιρα και είμαι τόσο τυχερός που δουλεύω εκεί. Γιατί όλοι οι μουσικοί της αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, και είναι πάντα μεγάλη μου χαρά και τιμή να συμπράττω μαζί τους.
Έχετε λάβει εξαιρετικές κριτικές για την ερμηνεία του Κοντσέρτου για βιολί του Μέντελσον, το οποίο θα ερμηνεύσετε στη συναυλία της 18ης Οκτωβρίου. Ποιες οι ιδιαίτερες προκλήσεις και δυσκολίες του δημοφιλούς, αλλά και πρωτοποριακού, Κοντσέρτου;
Το πιο δύσκολο σ’ αυτό το είδος μουσικής είναι πώς να ξαφνιάσεις, κάνοντας το καλύτερο που μπορείς, σε ένα έργο που όλοι γνωρίζουν καλά. Επίσης, ένα μόνο λάθος μπορεί να φέρει μια αλλαγή στον ρυθμό. Ο μουσικός πρέπει πάντα να υπακούει στους κανόνες, που απαιτούν αφενός αυτοσυγκράτηση, αφετέρου όμως έκφραση του εαυτού.
Θυμάστε κάποιο αστείο/ ενδιαφέρον περιστατικό από τις περιοδείες σας με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κίνας, το οποίο μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;
Μια φορά δεν μπορούσα να βρω τα παπούτσια μου μέχρι τη στιγμή που ξεκινούσε η συναυλία, έτσι πήρα τα παπούτσια ενός μουσικού που δεν έπαιζε εκείνη τη μέρα. Όμως, ήταν πολύ μικρά, μπορούσα να τα φορέσω μόνο σαν παντόφλες και ένιωσα ότι το ακροατήριο κοιτούσε τα πόδια μου σε όλη τη συναυλία (γέλια).
Είναι η πρώτη σας εμφάνιση στην Ελλάδα; Ποιες οι προσδοκίες σας από το ελληνικό κοινό;
Είναι η δεύτερη επίσκεψή μου στην Ελλάδα. Ελπίζω το ελληνικό κοινό να απολαύσει τη συναυλία με την ψυχή του.
Πιστεύετε ότι το κάθε ακροατήριο αντιδρά διαφορετικά στη μουσική;
Οπωσδήποτε. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές αντιδράσεις με βάση το ιστορικό τους, το μορφωτικό επίπεδο και την εμπειρία ζωής. Αυτό είναι επίσης το μαγικό κομμάτι της μουσικής, ότι λειτουργεί όπως ένας καθρέφτης, όπου ο καθένας μπορεί να δει τον εαυτό του.
Ποια τα όνειρα που έχετε για το μέλλον; Κάποια έργα που θα θέλατε να ερμηνεύσετε ή να ηχογραφήσετε;
Θα ήθελα να παίζω μουσική μέχρι τα βαθιά γεράματα και να ηχογραφήσω ίσως και κάποια δικά μου έργα.
Info:
Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη
18 Οκτωβρίου 2019
20:00