Οφείλεις να του το αναγνωρίσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κατόρθωσε να επιβάλει στο κόμμα του το «νόμο της σιωπής» σ’ αυτές τις πέντε εβδομάδες που μεσολάβησαν από τις ευρωεκλογές ως τα σήμερα. Μια περίεργη και μάλλον πρωτότυπη πολιτική «ομερτά». Προκειμένου ν΄ αποφευχθεί το ενδεχόμενο της όποιας στραβής. Αφού να φανταστείς, ως κι ο Άδωνις Γεωργιάδης μεταλλάχθηκε ξαφνικά στον πιο καλό τον μαθητή! Και μπορεί μεν να σημειώθηκαν κάποιες μικρές παραφωνίες, κάποια στραβοπατήματα, να βρέθηκαν εδώ κι εκεί δυο-τρεις «μαρτυριάρηδες» που αποκάλυψαν κάποια από τα κρυμμένα και τα διπλο-τριπλοκλειδωμένα μυστικά, σε γενικές γραμμές όμως το πείραμα πέτυχε. Και δεν ήταν εύκολο, καθόλου εύκολο. Γι αυτό σου λέω. Επίτευγμα για τον Μητσοτάκη. Οφείλεις να του το αναγνωρίσεις…
Αν ρωτάς τώρα τι επεδίωξε μ’ αυτό και τι πέτυχε ο Πρόεδρος της ΝΔ, ε πως. Το καλύτερο πέτυχε, και το συμφερότερο. Καθώς, εκκινώντας με τον αέρα της ευρωεκλογικής νίκης, και πατώντας πάνω σ’ αυτήν, το μόνο που ενδιέφερε τη ΝΔ είναι να μην αλλάξει το παραμικρό, να μην διαταραχθεί στο ελάχιστο η «ηρεμία» της πορείας προς τις εθνικές εκλογές. Αν ήταν δυνατόν να κοιμηθούμε όλοι μας την επομένη των ευρωεκλογών, και να ξυπνήσουμε το πρωί της 7ης Ιουλίου, ίσα για να πάμε να ψηφίσουμε. Που πάει να πει, να δώσουν οι έλληνες πολίτες στις 7 Ιουλίου, ένα είδος «ραντεβού στα τυφλά». Ραντεβού στα τυφλά για τη ζωή τους, ραντεβού στα τυφλά για την τύχη τους. Δίχως να ξέρει ο πολίτης τι ακριβώς τον περιμένει, τι του ξημερώνει την επόμενη μέρα. Είχαμε έτσι την πιο υποτονική, την πιο χλιαρή, και εντέλει την πιο αδιάφορη προεκλογική μάχη απ’ όσες μπορούμε αν θυμηθούμε. Μένει τώρα να δούμε πως θα παρενεργήσει το συγκεκριμένο κλίμα (το «μη κλίμα» για ν’ ακριβολογούμε) στην προσέλευση των πολιτών στην κάλπη…
Και το πάλεψε στ’ αλήθεια, θα πρέπει να πούμε, ο Μητσοτάκης. Πάλεψε να μην αποκαλυφθεί κάτι συγκεκριμένο για τα σχέδια του περί το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό, ας πούμε. Ή για τα εργασιακά. Ή για το 5/1. Ή για τις συλλογικές συμβάσεις. Ή για την σχεδιαζόμενη επέλαση των ιδιωτών παντού. Ή για τις απολύσεις των συμβασιούχων. Ή για την ΔΕΗ. Ή για την 13η σύνταξη. Ή για τα επιδόματα. Ή για τις 120 δόσεις. Ή για το «μαξιλάρι». Ή για την σχεδιαζόμενη(;) πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Ή ακόμη και για την τύχη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Παρ’ ό, τι προκλήθηκε για τα πάντα. Γενικώς και αορίστως οι απαντήσεις σε όλ’ αυτά, με πολλά «εάν» και κάποια «θα δούμε». Είναι αυτό που κάποτε είχε αποκαλέσει ο Βαρουφάκης «δημιουργική ασάφεια». Ασάφεια που δεν ξέρω αν εν προκειμένω είναι δημιουργική, συμφέρουσα πάντως είναι. Και δόλια, πέρα από κάθε αμφιβολία. Απέδιδε δε τα εκ των αντιπάλων του αποκαλυπτόμενα σε fake news, και ξεμπέρδευε. Δίχως να αποκαλύψει και το κατά το σχέδιό του αληθές. Έφτασε ακόμη στο σημείο να διαψεύσει, κατ’ επανάληψη, τον ίδιο τον εαυτό του. Όταν αναθεωρούσε, μισο-αναθεωρούσε για ν’ ακριβολογούμε, και όσα ο ίδιος έχει πει κατά καιρούς σε ανύποπτο, σε μη εκλογικό χρόνο.
Ναι, αυτή την τακτική ακολούθησε ο Πρόεδρος της ΝΔ μπροστά στην εθνική κάλπη. Και την επέβαλε, μάλλον επιτυχώς, και στο κόμμα του. Λούφα και παραλλαγή κανονικά. Και είχε τους λόγους του να το κάνει. Ε αν, με δεδομένα όλ αυτά, είναι κάποιος που προς στιγμήν πίστεψε πως υπήρχε περίπτωση να πάει ο Μητσοτάκης σε Debate με τον Τσίπρα, ήταν απλώς πολύ μακριά νυχτωμένος…