Η μηχανή ρετάρισε ξαφνικά. Καινούρια, μόλις τέσσερα χρόνια αγορασμένη, άρχισε να χάνει στροφές ώσπου στο τέλος σερνόταν. Έτσι, δίχως λόγο, αναβόσβησε κάτι ασπρογάλαζα φώτα, έβγαλε ένα σιγανό ήχο,- κάτι σαν κλάμα πληγωμένου σκύλου - και πήρε να ανεβαίνει το βουνό με τετάρτη. Ανέβηκε λίγο, ούτε ένα χιλιόμετρο, αλλά φαινόταν πως το σασί της δεν κρατάει τους επιβάτες στις ανηφόρες, που άλλαξαν ξαφνικά κλίση και έγιναν πλαγιές αδιάβατες.
Τα πρώτα τέσσερα χρόνια δεν είχε δείξει σημάδι αδυναμίας. Και στα πάνω και στα κάτω της δύσκολης αγοράς, στις αυξημένες απαιτήσεις των πελατών, στα εμπόδια των ανταγωνιστών που προωθούσαν μοντέλα δεκαετιών, στις θεομηνίες και τα σαμποτάζ, τα έβγαλε πέρα με το παραπάνω. Αλλά τώρα, στην αρχή μιας νέας δύσβατης διαδρομής, κόλλησε ο συμπλέκτης και δεν άλλαζε ταχύτητα. Σερνόταν. Ή δεν συντηρήθηκε σωστά, ή οι αρμόδιοι για την ετοιμότητα και την αποτελεσματικότητα της το πήγαιναν χαλαρά, όντας βέβαιοι πως το πράμα τσουλάει από μόνο του.
Μάταια ο οδηγός προσπάθησε να κάνει restart αλλά δεν του έβγαινε. Ώσπου στο τέλος, έβγαλε ταχύτητα και άφησε τη μηχανή να κυλήσει προς τα πίσω μέχρι που έφτασε στη βάση, σίγουρος πως στην επόμενη προσπάθεια το βουνό θα χαμηλώσει…
Ευθύνες δεν ζητήθηκαν. Κανείς δεν ανέλαβε την υποχρέωση να απολογηθεί. Κανείς δεν παραιτήθηκε. Όλοι απέδωσαν τη δυσλειτουργία της στις ορέξεις των αντιπάλων, έχοντας πάντα υπόψη τους πως όσοι ασχολούνται με την κατασκευή και τη διαχείριση μιας μηχανής, βγαίνουν από τον ίδιο στρατώνα μαχαιρώνονται στις προκριματικές και μετά γλείφουν ο ένας τον κ…ο του άλλου.
Αλλά τώρα, πέσαμε σε στρατόπεδο κωφών. Είναι οι εκατόν τόσοι καμένοι που φωνάζουν από απέναντι, είναι οι μυριάδες συγγενείς και οι φίλοι που σταυροκοπιούνται, είναι που οι υπεύθυνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι παρά τα εκατόν τόσα χρόνια κάθειρξης, είναι που τα νέα παιδιά εξαερώθηκαν και μπαζώθηκαν μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρα τους, είναι η αναισθησία, η οίηση, η βεβαιότητα πως η ομάδα μας παίζει εν ου παικτοίς, είναι τα ‘ παιδιά’ γύρο από τους βασικούς που ξεχείλωσαν από τη μάσα και την καλοπέραση, είναι τα εξόφθαλμα περιστατικά μιας βίαιης και ξεδιάντροπης εισβολής στην αξιοπρέπεια και το μέτρο που κρύβουν, πάντα, κάποιον αρμόδιο, είναι το λάδι και το ψωμί που θα δίνονται με κουπόνι, είναι τα πρόσωπα που επιλέγονται για θέσεις κλειδιά, είναι η αναβάθμιση και η …παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων που ξεθάφτηκαν παραμονές εκλογών, είναι, στη τελική, το σύστημα: αυτό που δεν καταλαβαίνουμε αλλά το χρησιμοποιούμε ακατάπαυστα, όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε χωρίς να μας απασχολεί ποτέ.
Μόνο που τώρα, ο αέρας γέμισε μικροσωματίδια και ρύπους και ο κόσμος άρχισε να απομακρύνεται κλείνοντας τη μύτη του. Ποτέ πριν, δεν νοιώσαμε τον κόσμο να στέκεται τόσο μακριά από τους άλλους, σαν μια ομάδα ανόμοιων ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα κοινό πέρα από το ότι είναι ζωντανοί. Είναι πολύ εύκολο να αφήσεις το χρόνο να κυλάει σε λούπα, σαν βίντεο που παίζει ακατάπαυστα, σαν τη μηχανή που ο χειριστής της δεν μπορεί να τη βγάλει από τον βρόχο της επανάληψης γιατί καίει ακόμη κάρβουνο, την ώρα που ο αρχηγός κοιτάει το ορθάνοιχτο χαντάκι που στέκει μπροστά του μέχρι να πέσει και ο ίδιος μέσα.