Ποια ήταν η μεγαλύτερή σου δυσκολία σε αυτό το μουσικό ταξίδι που συμπληρώνει δύο χρόνια;
Το πώς θα καταφέρω να δημιουργήσω εικόνες οι οποίες θα συμβαδίζουν είτε σημειολογικά είτε ρεαλιστικά με τις πρόζες της Χαρούλας και φυσικά να συδυαστούν με τα χρώματα κάθε εποχής χωρίς όμως αυτό να σηματοδοτεί κάτι παλιό. Από την πρώτη στιγμή που καταπιάστηκα με το συγκεκριμένο έργο ήθελα η εικόνα να προσδίδει κάτι φρέσκο και να έχει μια ροή ώστε να να μη γίνεται βαρετό στα μάτια του τηλεθεατή.
Σε αυτά τα 12 επεισόδια μερικοί από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής αφηγούνται ιστορίες άγνωστες στο ευρύ κοινό. Ποια σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Κι εγώ ως παιδί έμαθα πάρα πολλά από τον μπαμπά μου, ο οποίος έλεγε πάντα ότι η μουσική είναι ταξίδι. Τα πρώτα μου ακούσματα έγιναν σε ταξίδια με το αυτοκίνητο. Υπήρχε μια ιστορία από τον Γιώργο Κυβέλο για τους αδερφούς Κατσιμίχα. Γυρνούσαν από δισκογραφική σε δισκογραφική και άφηναν την κασέτα τους. Φτάνει λοιπόν αυτή η κασέτα και στην εταιρεία που ήταν τότε ο Κυβέλος, την ακούει, ενθουσιάζεται, αλλά δεν είχαν αφήσει ούτε όνομα, ούτε τηλέφωνο. Και έρχεται μετά ο Ρασούλης και του ζητάει δύο χάρες. Η μία από τις δύο, ήταν να υπογράψει ένα γκρουπ. Και τότε μαθαίνει ο Κυβέλος ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι αδερφοί Κατσιμίχα, οι οποίοι στη συνέχεια άφησαν μεγάλο αποτύπωμα στην ελληνική δισκογραφία.
Στα πρώτα χρόνια της καριέρας σου σκηνοθετούσες βιντεοκλίπ. Αυτό ήταν κάτι που επηρέασε τη σκηνοθετική σου ματιά σε αυτό το project;
Όταν με πήραν από την Παραγωγή η Ελένη Αφεντάκη και η Βασιλική Πατρούμπα, αισθάνθηκα ότι ήταν κάτι καρμικό.
Θυμάσαι το πρώτο σου κλιπ;
Βέβαια. Ήταν η «Άσπρη σοκολάτα» των Μίκρο! Πέρα από αυτό εκείνη την περίοδο υπήρχαν πολλά γκρουπάκια, οπότε είχα σκηνοθετήσει πολλά βιντεοκλίπ με αυτόν τον ήχο που σου επέτρεπε να κάνεις πολλά πράγματα από πλευράς εικόνας. Στη συνέχεια πέρασα σε άλλα καλλιτεχνικά μονοπάτια και μετά από σχεδόν 30 χρόνια στη σκηνοθεσία, είναι σαν να γυρίζω στον τόπο του εγκλήματος, αλλά πιο ώριμη και με περισσότερη γνώση. Νομίζω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Ήταν ιδιαίτερα συγκινησιακό να βλέπω ξανά από κοντά καλλιτέχνες και ανθρώπους του χώρου που είχα συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν.
Τη Χαρούλα Αλεξίου την είχες γνωρίσει ξανά;
Με τη Χαρούλα είχαμε κάνει κάτι πολύ μικρό. Είχα τραβήξει κάποια βίντεο στο Studio Sierra όπου ηχογραφούσε τότε για το αρχείο της δισκογραφικής της εταιρείας. Ουσιαστικά τώρα γνωριστήκαμε, αφού κάναμε πολλά ραντεβού και συναντήσεις.
Φαντάζομαι στην πορεία θα αναπτύχθηκε και μια ανθρώπινη σχέση μεταξύ σας.
Η Χαρούλα είναι πλέον δικός μου άνθρωπος, είναι φίλη, είναι αδερφή ψυχή. Ταιριάζουμε πολύ στον τρόπο που βλέπουμε αρκετά πράγματα.
Κάνατε και γυρίσματα εκτός Αθηνών είδα στο απόσπασμα που προβλήθηκε στη συνέντευξη τύπου.
Κάναμε γυρίσματα στην Αίγινα και σε πολλά σημεία της Αθήνας- κάποια ήταν νυχτερινά.
Υπήρξαν στιγμές συγκίνησης;
Φυσικά. Πέρα από τις πρόζες που μιλάει κοιτάζοντας την κάμερα, υπήρχαν πολλές δράσεις στην αφήγηση. Όταν, ας πούμε, μιλάει για το σατυρικό τραγούδι, τη βλέπεις να κάνει ένα κολάζ με τα χέρια της, με φωτογραφίες ανθρώπων όπως τον Τζίμη Πανούση, τον Χάρρυ Κλυνν, τον Μπουλά και όλους τους εμβληματικούς εκείνης της περιόδου.
Θυμάμαι στη συνέντευξη είπε γελώντας ότι φτάσατε ακόμα και στον τσακωμό κάποιες φορές.
Πάντα σε ένα γύρισμα θα δημιουργηθεί και μία ένταση. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που πρέπει να συντονιστούν. Υπήρχε ένα πλάνο που μιλάμε για την «Ανοιξιάτικη βροχούλα» του Βαγγέλη Γερμανού. Έπρεπε η Χαρούλα να είναι πίσω από ένα παράθυρο και μπροστά να πέφτει ένα τεχνητό ψιλόβροχο και να βρέχεται το τζάμι. Καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν εύκολο να γίνουν όλα όπως πρέπει με το φως και την κάμερα. Αυτό που εντυπωσίασε στη Χαρούλα είναι ότι έχει απίστευτη οξυδέρκεια μέσα στο σετ. Την είχαμε καθισμένη κάτω να κοιτάει φωτογραφίες με τον οπερατέρ να πηγαίνει γύρω της με την κάμερα στον ώμο και εκείνη καταλάβαινε αμέσως τι τραβάει κάθε στιγμή. Αυτό, ξέρεις, είναι θέμα αντίληψης, υπάρχουν επαγγελματίες έμπειροι ηθοποιοί που δεν έχουν αυτή την ευκολία. Η Χαρούλα είναι ένας άνθρωπος με απίστευτη ενσυναίσθηση και συναίσθημα. Δεν βρίσκεις τίποτα επιτηδευμένο σε κάθε λέξη που εκφέρει. Διαθέτει έναν υπαρκτό ρεαλισμό που μπερδεύτεται τόσο ωραία με το συναίσθημα προβάλλοντας μια πραγματικότητα που αρκεί από μόνη της να σε κάνει να βουρκώσεις.
Με ποιον θα δεις την πρεμιέρα στις εννιά το βράδυ της Κυριακής στην ΕΡΤ1;
Με την κόρη μου και τη μαμά μου!