Με βασανίζει εδώ και ώρες η σκέψη. Από την ώρα που διάβασα ορισμένα δημοσιεύματα σήμερα, με αποσπάσματα-φράσεις από το κατηγορητήριο για την υπόθεση της ασέλγειας εις βάρος ενός μικρού κοριτσιού. Είναι μία υπόθεση που βύθισε σε αγωνία όλη την Ελλάδα πριν από μερικές ημέρες, για να νιώσουμε όλοι ανακούφιση στην είδηση ότι το παιδί βρέθηκε τελικά.
Είναι βέβαιο ότι πολλοί από εμάς - δημοσιογράφοι και μη - γονείς με στοιχειώδεις ευαισθησίες, μοιραστήκαμε για κάποια δευτερόλεπτα την ίδια ανατριχίλα: Σκέψου να είχε εξαφανιστεί το δικό μου παιδί για 48 ώρες...
Η σημερινή σκέψη μου ήταν και πάλι στενόχωρη - αυτή τη φορά και με μία δόση θυμού. Σε τί εξυπηρετεί την ανάγκη για ενημέρωση της κοινής γνώμης, η δημοσιοποίηση της περιγραφής άρρωστων πράξεων εις βάρος ενός ανυπεράσπιστου παιδιού; Πως θα αισθανόμουν εγώ, αν βρισκόμουν στη θέση αυτού του πατέρα;
Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης με πρόλαβε - και τον ευχαριστώ - με αυτή την ανάρτηση στο Twitter, πριν από μερικά λεπτά. Τον γνωρίζω όσο και εσείς - μόνο μέσα από την αθλητική του διαδρομή, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ και δεν έχουμε συνομιλήσει ποτέ.
Δεν είναι ανάγκη να αναμασήσω τα τετριμμένα για το ήθος και την αξία ενός Ολυμπιονίκη. Δεν έχει και σημασία, εν προκειμένω. Εχω μόνο ένα μικρό μήνυμα να του στείλω.
Στέκομαι απέναντί σου ως δημοσιογράφος και πατέρας για να σου σφίξω το χέρι, Αλέξανδρε.
Τα είπες όλα και δεν χρειάστηκε να εξαντλήσεις τους 162 χαρακτήρες στο Twitter.
Eίμαστε γονείς, είμαστε δημοσιογράφοι, είμαστε άνθρωποι.
Ας το πάρουμε αλλιώς την επόμενη φορά.