Είναι στενάχωρο αλλά είναι αληθές ότι τις τελευταίες δεκαετίες φαλκιδεύοντας ακόμη περισσότερο την τοπική αυτοδιοίκηση και μετατρέποντάς την σταδιακά σε παρακολούθημα της κεντρικής φαυλοκρατίας οι πολίτες εκχώρησαν την ευθύνη της δικής τους συμμετοχής στην ”αντιπροσώπευση”.
Το 50% του πληθυσμού, στην πλειοψηφία του εκριζωμένο από μικρές κοινότητες, συγκεντρώθηκε - ξένο μεταξύ ξένων κι αποξενωμένων - στο 3% της χώρας κι αφέθηκε παντελώς ”ελεύθερο” να κυνηγήσει την μεταπολεμική και κυρίως μεταπολιτευτική προκοπή, μη δίνοντας λόγο σε κανέναν. Στην μεταπολιτευτική περίοδο άλλωστε όλοι είχαν διεκδικήσεις αλλά κανείς υποχρεώσεις. Δεν αναφέρομαι μόνο στην κομματοκρατία. Αναφέρομαι στα οικιστικά σύνολα που δεν έγιναν ποτέ γειτονιές.
Κάπως έτσι χτίστηκαν οι μάντρες που περιφρουρούν την ατομική μας ευμάρεια και διαφυλάττουν το δικαίωμα στην πισίνα με υπερχείλιση ενώ ο δημόσιος χώρος έπαυε να είναι δημόσιος αφού μετράγαμε την προκοπή μας με κυβικά μπετόν.
Πριν από λίγα χρόνια τα αυθαίρετα της χώρας ξεπερνούσαν τα 2.500.000 - είχαμε ένα ανά οικογένεια δηλαδή. Ο καθείς έχτιζε όπου μπορούσε, όπως μπορούσε κι εν συνεχεία οι ”αντιπρόσωποί” του τού έκλειναν το μάτι λέγοντάς του ότι ”αν το δηλώσει μπορεί να το σώσει”. Και, πράγματι, δηλωμένα κι αδήλωτα ντουβάρια σώθηκαν αλλά στο μεταξύ καταστράφηκαν ολόκληρες περιοχές και χάθηκαν άνθρωποι από αυτό το μοντέλο υπανάπτυξης.
Δεν εξισώνονται ασφαλώς οι ευθύνες αφού το ψάρι βρωμάει από την κεφαλή του κι ας μας βολεύει να παριστάνουμε ότι είναι ακέφαλο αλλά δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι η κεφαλή είναι χυδαία κι άνανδρη μαζί. Αυτή η κεφαλή που έχει την ευθύνη του πολεοδομικού σχεδιασμού, της αδειοδότησης, της ηλεκτροδότησης, της υδροδότησης και της πολιτικής προστασίας εγκαλεί τα θύματα της δικής της ανακολουθίας, ολιγωρίας κι ανεπάρκειας!
Και όσο τα πόδια δεν σηκώνονται να βαρέσουν το κεφάλι το κεφάλι, που ανεχόταν, ενθάρρυνε, μονιμοποιούσε, νομιμοποιούσε κι εισέπραττε, το κεφάλι μοιράζει πεντοχίλιαρα και υπόσχεται ανοικοδόμηση! Καήκαμε που καήκαμε να κινηθεί κάπως κι η αγορά! Κι εκτός από λεφτά μπόνους διορισμοί. Έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική ευθύνη τους.
Δεν είναι απλώς φτηνοί. Είναι φτηνιάρηδες. Ας τους δείξουμε -επιτέλους- ότι δεν είμαστε όλοι σαν τα μούτρα τους.
Υ.Γ. Είναι μεγάλη παρηγοριά η προσφορά πολλών συνανθρώπων μας - αυτή η διακριτική που δεν πληκτρολογεί και δεν φωτογραφίζεται.