Σήμερα η κόρη μου μάζευε τη σάκα της για την πρώτη μέρα στο σχολείο και όπως φτιάχναμε μαζί με όλα τα άλλα το «σακουλάκι κορωνοϊού» (= σακουλάκι με 2 μάσκες, απολυμαντικό και υγρά μαντηλάκια), άρχισα να της λέω για πολλοστή φορά, πώς πιάνουμε τη μάσκα για να τη φορέσουμε, κάθε πότε απολυμαίνουμε τα χέρια, πώς δε βάζουμε χέρια στο πρόσωπο για κανένα λόγο και άλλα τέτοια. Εκείνη με κοίταζε με ύφος «Μαμά, μου τα χεις πει 100 φορές» και εμένα με έπιασε ένα σφίξιμο. Γιατί ποιος θέλει το παιδί του στερείται την ανεμελιά της ηλικίας του και να έχει το μυαλό του στα ντετόλ, τη μάσκα και τις αποστάσεις; Υποθέτω, κανένας.
Αυτόματα εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να μπω στη θέση των γονέων του κινήματος κατά της μάσκας. Τι θα λένε στα παιδιά τους; Θα τα παροτρύνουν να μη τη φορούν; Θα τα παρηγορούν, ότι εντάξει έτσι θα γίνει, αφού πρέπει, αλλά είναι αντιδημοκρατικό και δε μας αρέσει καθόλου; Είναι στα αλήθεια τόσο θυμωμένοι, όσο φαίνονται στην τηλεόραση; Και τα παιδιά, είναι θυμωμένα και αυτά;
Πάλι σφίξιμο, πιο δυνατό. Γιατί μου φαίνεται πολύ αλλόκοτο, να υπάρχει τρόπος να προστατέψεις το παιδί σου (και μαζί όσους έρχονται σε επαφή με αυτό) και τον απορρίπτεις ουσιαστικά χωρίς επιχειρήματα. Και γιατί θεωρώ σύμφυτη με το γονεϊκό ρόλο την ανάγκη να νιώθεις ότι το παιδί σου δεν εκτίθεται σε κινδύνους. Ότι είναι ασφαλές.
Εντάξει, πιθανόν τα παιδιά να μην τηρούν ολόσωστα και με διάρκεια τα μέτρα. Όμως σίγουρα νιώθω κάπως πιο ήσυχη που έχω κάνει το κήρυγμά μου, και που δε στέλνω στο σχολείο ένα παιδί αντιδραστικό, θυμωμένο και μπερδεμένο, γιατί στο σπίτι του λένε ότι είναι λάθος αυτό που όλοι από αύριο -δασκάλες, δάσκαλοι και άλλα παιδιά- θα λένε ότι είναι το σωστό. Και σε κάθε περίπτωση το βασικότερο είναι, ότι τα παιδιά αύριο θα βγουν ξανά από το σπίτι για να πάνε στο σχολείο. Θα κάνουν μάθημα στην τάξη μαζί με τους φίλους τους, όχι μόνα μπροστά στον υπολογιστή. Ακόμα λοιπόν και αν θεωρείς τον κορωνοϊό πλεκτάνη για την επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων, είναι δυνατόν η επιστροφή των παιδιών στις τάξεις -ναι, ακόμα και με μάσκα- να μην είναι για σένα το πιο σημαντικό και το πιο υγιές;
Πώς λέει η Ελληνίδα μάνα (όσο και αν μεγαλώσεις) όταν σε δει να φεύγεις «Ζακέτα πάρε!»; Αυτή δεν είναι μια ίσως γραφική, αλλά τρανή απόδειξη μαμαδίστικης αγάπης; Ε κάπως έτσι θα λέμε από αύριο τόσες και τόσοι γονείς (ναι, και εγώ, που ποτέ δεν την έπαιρνα αυτή τη ριμάδα τη ζακέτα) «Μάσκα βάλε!». Με χαμόγελο κάτω από τη μάσκα και αισιοδοξία. Ότι όλα αυτά είναι παροδικά. Ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Και ότι τα παιδιά δε θα ξανακλειστούν στο σπίτι.