Το Αρτσάχ συνθηκολόγησε, και οι Αζέροι πέτυχαν την ενσωμάτωσή του στο κράτος τους. Το επόμενο βήμα θα είναι η ίδια η Αρμενία, καθώς το κράτος της παρεμβάλλεται ανάμεσα στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, διακόπτοντας την συνέχεια ενός παν-τουρανικού διαδρόμου, τον οποίον επιδιώκουν οι οι Ερντογάν-Αλίγιεφ. [το καθεστώς Ερντογάν, στην υπόσχεσή του για έναν τουρκικό 21ο αιώνα, έχει ενσωματώσει όλες τις εκδοχές με τις οποίες έχει εκφραστεί ιστορικά ο επεκτατισμός της Τουρκίας, νέο-οθωμανισμός, παντουρκισμός κ.λπ.].
Η Αρμενία πληρώνει την στρατηγική σχέση που επέλεξε να έχει με τη Ρωσία. Η Μόσχα, στο πλαίσιο της στρατηγικής της στροφής προς την Ευρασία αξιολογεί υψηλότερα τις σχέσεις της με τον μουσουλμανικό κόσμο, κι έτσι δεν διστάζει να εγκαταλείψει (η σωστή λέξη είναι = πουλήσει) την χριστιανική Αρμενία στη χειρότερη δυνατή στιγμή.
Αυτά, να τα βλέπουν οι εν Ελλάδι ρωσόφιλοι, πως η ιδεολογική τους πατρίδα ανταποδίδει την εμπιστοσύνη που της δείχνουν κράτη μικρότερα, ακόμα κι αν διατηρεί με αυτά σημαντικούς πολιτιστικούς δεσμούς.
Η Δύση, ιδίως η Ευρώπη, από την άλλη, παρουσιάζεται να άγεται και να φέρεται από τις εξελίξεις, δίχως να διαθέτει υψηλή στρατηγική. Επί του προκειμένου ακόμα δεν μπορεί να κατανοήσει ότι Αρμενία και Γεωργία ανήκουν οργανικά σε αυτήν, από άποψη ιστορική, πολιτιστική, γεωγραφική, καθώς και του σύγχρονου κοινωνικού και πολιτικού τους προφίλ, και ότι οι χώρες αυτές μπορούν να λειτουργήσουν ως προπύργιά της στα ανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας και τον Νότιο Καύκασο.
Επιπροσθέτως, η πολιτική αυτή, είναι απαραίτητη προϋπόθεση εάν όντως η Δύση επιθυμεί να απομακρύνει την Τουρκία από την Ευρασία, δημιουργώντας έτσι προϋποθέσεις για τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της στο μέλλον. Μια ευρωπαϊκή Γεωργία και Αρμενία, θα λειτουργούσαν ως τόξο ανάσχεσης της προβολής ισχύος της Τουρκίας στην Κεντρική Ασία. Όμως τουλάχιστον προς το παρόν, η Δύση ελέω της αποδυνάμωσης, και της πολιτιστικής και ιδεολογικής της ενδόρρηξης περιορίζεται σε ρόλο τροχονόμου, και όχι εμπνευστή και σχεδιαστή μιας βιώσιμης και ισορροπημένης τάξης πραγμάτων.
Η περίπτωση της Αρμενίας, είναι μια από εκείνες που οι αδυναμίες της αναδεικνύονται χαρακτηριστικά. Κυρίως η Ευρώπη, που η οπτική δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από την διαπίστωση ότι το Αζερμπαϊτζάν αποτελεί σημαντικό εναλλακτικό πάροχο φυσικού αερίου (σημασία που αξιολογεί καλύτερα απ’ όλους ο Ερντογάν και επιχαίρει, καθώς βλέπει ένα ″αδελφό έθνος″ να αυξάνει την επιρροή του σε μια Ευρώπη που ο ίδιος επιθυμεί να καταστήσει εκβιαζόμενη).
Η αλληλεγγύη στους Αρμένιους, επομένως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι εθιμοτυπική. Αφορά την προοπτική ενός συγκεκριμένου γεωπολιτικού σχεδίου, που αφορά μεταξύ άλλων και μια νέα στρατηγική της Δύσης και της Ευρώπης. Αυτό, το έχει κατανοήσει στις ΗΠΑ το δυναμικό κομμάτι της ελληνικής ομογένειας, το λόμπι των Αρμενίων, και μια μερίδα του αμερικανικού πολιτικού κόσμου που συνδέεται μαζί τους.