Στην αρχή, πολλοί πίστεψαν ότι η διαφορά που κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης εντοπίζεται στην εικόνα. Άλλη ηλικία, άλλο ”λουκ”, άλλη γλώσσα (με κάμποσα λάθη, πολλά εκ των οποίων παρεξηγήσιμα, είναι η αλήθεια), άλλες πρακτικές στην επικοινωνία και απέναντι στα ΜΜΕ.
Σε δεύτερο χρόνο, οι περισσότεροι κατάλαβαν ότι ο Κασσελάκης εφαρμόζει στην πράξη τη θεωρία του Μάρσαλ Μακ Λούαν. Είναι o πιο διάσημος τεχνολογικός ντετερμινιστής στη θεωρία των μέσων και ο άνθρωπος που διατύπωσε πρώτος, σε μία διάλεξη το 1977, τη φράση «το μέσο είναι το μήνυμα». Χωρίς να προσφέρει ως άμεσα διαθέσιμο ένα συγκεκριμένο και καταγεγραμμένο πολιτικό περιεχόμενο, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να επικαλείται ως απάντηση σε κάθε αμφισβήτητη την ισχύ που αντλεί από όσους τον υποστήριξαν και από το γεγονός ότι η πλειοψηφία τον εξέλεξε, αδιαφορώντας πρακτικά για κάθε αντίλογο, κάθε αμφισβήτηση, κάθε φωνή κριτικής. Αλλά και για κάθε αντεπιχείρημα, για κάθε διαφορετική φωνή (διαγράφει με μεγάλη ευκολία και ταχύτητα, από βουλευτές και στελέχη μέχρι δημοσιογράφους των ΜΜΕ που ελέγχει το κόμμα του).
Ο λόγος του είναι ευθύς, αλλά ποτέ πολιτικός, με την έννοια της μεθοδολογίας, του οργανωμένου σχεδιασμού και της κατάθεσης συγκεκριμένης λύσης για κάποιο πρόβλημα. Λέει: Θα τα φτιάξουμε αλλιώς, θα τα κάνουμε όλα καλύτερα, οι άλλοι είναι κακοί κι εμείς οι καλοί. Όμως, δεν εξηγεί ποτέ σε βάθος κάποια σκέψη που έχει στο μυαλό του, ή κάποιο σχέδιο λύσης.
Κι ερχόμαστε στον «τρίτο χρόνο». Έχοντας ήδη διαμορφώσει μία εικόνα διαρκούς σύγκρουσης για τα πάντα με τον «μεγάλο πολιτικό αντίπαλο» (βλέπε κυβέρνηση), αλλά και αφού συγκρούστηκε ανοιχτά σε ένα δεύτερο μέτωπο - εντός του ΣΥΡΙΖΑ με όσα στελέχη αμφισβητούν το μοντέλο που εφαρμόζει - τώρα ανοίγει τρίτο μέτωπο. Αυτή τη φορά με το παρελθόν και με το μοναδικό κυβερνητικό αφήγημα που έχει να παρουσιάσει η Αριστερά στην Ελλάδα.
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα φέρει, εκ των πραγμάτων, όχι μόνο την υπογραφή του Ευκλείδη Τσακαλώτου και των υπουργών που συνυπηρέτησαν στην κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά και του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού και κοινά αποδεκτού «ιστορικού ηγέτη» του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «μαξιλάρι» των 37 δισ. για το οποίο δηλώνουν υπερήφανοι ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος, ενώ έχουν χαρακτηρίσει ως επίτευγμα της τετραετίας 2015-2019 οι πάντες στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα μετατρέπεται σε «ανάθεμα» από μέρους του Κασσελάκη. Δεν ξέρω πόσοι είναι οι Έλληνες που θα συμφωνήσουν με το σκεπτικό του, αλλά σίγουρα είναι ένα σκεπτικό που χαϊδολογάει με μεγάλη τρυφερότητα αυτιά, βασιζόμενο στην ευκολία και θυμίζοντας έντονα το «Τσοβόλα δωστα όλα».
Το «μαξιλάρι» δεν είναι ένα σύνθημα, ή μία λέξη. Είναι μία κατ′ εξοχήν πολιτική υπόθεση που άγγιξε ολόκληρη τη χώρα και κάθε Έλληνα ξεχωριστά. Ο Στέφανος Κασσελάκης πάτησε για πρώτη φορά στο γήπεδο της εφαρμοσμένης οικονομικής πολιτικής. Είναι οικονομία και αριθμοί, όπου το «θα τα κάνω καλύτερα» δεν πείθει χωρίς χαρτί και μολύβι.
Δεν ξέρω αν είναι διατεθειμένος να πιάσει κάτι τέτοιο στα χέρια του. Αυτό που βλέπω, όμως, είναι ότι πετώντας μακριά το «μαξιλάρι» πήρε σβάρνα αρκετούς.
Τα ανθρώπινα - ενδεχομένως και τα πολιτικά - αντανακλαστικά συνήθως λειτουργούν ως εξής: Μου πέταξες ένα μαξιλάρι, θα σου το γυρίσω πίσω.
Και, εάν μεν ο «μαξιλαροπόλεμος» γίνεται με όρους αθώου παιχνιδιού και ψυχαγωγίας, έχει καλώς. Εάν, όμως, μετατρέπεται σε μέσο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ άσπονδων εσωκομματικών αντιπάλων, τότε αργά ή γρήγορα η σύνθετη λέξη θα σπάσει στα δύο συνθετικά της: Μαξιλάρι + πόλεμος.