Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης υποδέχεται τον πολυβραβευμένο Φερνάντο Τρουέμπα, έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά και βραβευμένο με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας για την ταινία «Μπελ Επόκ».
Η νέα ταινία του, το animation μουσικό ντοκιμαντέρ «Πυροβόλησαν τον πιανίστα» (2023), ανοίγει το Φεστιβάλ την Πέμπτη 7 Μαρτίου στο Ολύμπιον. Ο σκηνοθέτης θα είναι παρών στην τελετή για να παρουσιάσει την ταινία στο κοινό, αλλά και για να παραλάβει τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά.
Η φετινή διοργάνωση πραγματοποιεί, επίσης, spotlight στον δημιουργό, ο οποίος έχει διαγράψει εξίσου λαμπρή καριέρα και ως μουσικός παραγωγός, έχοντας κερδίσει δύο Βραβεία Grammy και τέσσερα Βραβεία Latin Grammy. Στο Φεστιβάλ θα προβληθούν ταινίες που περιστρέφονται γύρω από τον κοινό άξονα της βαθιάς αγάπης και γνώσης του Φερνάντο Τρουέμπα για τη μουσική.
Ο Τρουέμπα πρόσφατα ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της ταινίας «Haunted Heart» στην Ελλάδα, στην ευρύτερη περιοχή του Βόλου, με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντίλον, σε συνεργασία με την Blonde ΑΕ.
Οι ταινίες που θα προβληθούν στο πλαίσιο του spotlight:
Η ταινία έναρξης του Φεστιβάλ, Πυροβόλησαν τον πιανίστα / They Shot the Piano Player (2023), η τελευταία συνεργασία του Φερνάντο Τρουέμπα με τον ισπανό εικαστικό καλλιτέχνη Χαβιέρ Μαρισκάλ, αναδεικνύει τη μουσική της μπόσα νόβα μέσα από ένα νεονουάρ animated docudrama.
Ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Τρουέμπα 35 χρόνια νωρίτερα, στην ταινία Το όνειρο του τρελού πιθήκου, δανείζει τη φωνή του στον κεντρικό ήρωα, έναν δημοσιογράφο που αναζητά πληροφορίες για τον βραζιλιάνο πιανίστα Φρανσίσκο Τενόριο Ζούνιορ, καθώς ερευνά τη μυστηριώδη εξαφάνισή του στη διάρκεια μιας περιοδείας στο Μπουένος Άιρες.
Η ταινία εκτυλίσσεται τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, σε μία εποχή λίγο πριν η Λατινική Αμερική βρεθεί στη δίνη ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μιλώντας με ανθρώπους που τον γνώριζαν καλά (συνεντεύξεις που πήρε ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε μια περίοδο δεκαπέντε ετών), μεταξύ των οποίων μουσικοί θρύλοι όπως οι Ζοάο Ζιλμπέρτο και Καετάνο Βελόσο, η ταινία υφαίνει το προσωπικό με το πολιτικό, σκιαγραφώντας το ταραγμένο κλίμα της εποχής στη Λατινική Αμερική. Μια ταινία γεμάτη μουσική που ξεδιπλώνεται σαν ένα πολιτικό θρίλερ.
Στο Calle 54 (2000), ο Φερνάντο Τρουέμπα αποτυπώνει τη λατρεία του για τη λάτιν τζαζ, σε ένα ντοκιμαντέρ που περιλαμβάνει μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις των μεγαλύτερων ονομάτων του χώρου, μεταξύ των οποίων οι Πακίτο Ντ’ Ριβέρα, Ελιάνε Ελίας, Τσάνο Ντομίνγκες, Μισέλ Καμίλο, Γκάτο Μπαρμπιέρι, Τίτο Πουέντε, Τζέρι Γκονσάλες, Τσούτσο Βαλντές, Κατσάο Λόπες, Πουντίγια Ρίος, Πατάτο Βαλντές και Μπέμπο Βαλντές, στα θρυλικά στούντιο της Sony Music. Μάλιστα, δύο χρόνια αργότερα ο Τρουέμπα ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρία, με την επωνυμία Calle 54 Records.
Το 2010, ο Φερνάντο Τρουέμπα ενώνει δυνάμεις με τον Μαρισκάλ, ο οποίος είχε σχεδιάσει την αφίσα του Calle 54 αλλά και όλα τα εξώφυλλα των δίσκων της Calle 54 Records.
Το μαγευτικό animation Τσίκο & Ρίτα, η πρώτη ισπανική ταινία που βρέθηκε υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, είναι μια συγκινητική ιστορία αγάπης, απώλειας και ελπίδας, εμπνευσμένη από έναν από τους σπουδαιότερους κουβανούς μουσικούς, τον θρυλικό Μπέμπο Βαλντές, αποτυπώνοντας την ιστορία εμβληματικών μουσικών, πολλοί από τους οποίους εμφανίζονται και στην ταινία: Γκιγιέρμο Μπαρέτο, Νατ Κινγκ Κόουλ, Τσάρλι Πάρκερ, Τελόνιους Μονκ, Ντίζι Γκιλέσπι, Τίτο Πουέντε, Μιγκελίτο Βαλντές, Τσάνο Πόσο κ.ά.
Λίγα λόγια για τον Φερνάντο Τρουέμπα
Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε την πορεία του στον χώρο του σινεμά ως κριτικός κινηματογράφου, αρχικά στην εφημερίδα El País στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και έπειτα ως ιδρυτής του μηνιαίου κινηματογραφικού περιοδικού Casablanca, το 1980. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με την ταινία Ópera Prima, μία από τις κορυφαίες και πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές της λεγόμενης comedia madrileña, η οποία έδωσε τον τόνο για τη θριαμβευτική συνέχεια.
Το 1989, ο Τρουέμπα υπογράφει την πρώτη του διεθνή επιτυχία, Το όνειρο του τρελού πιθήκου, κερδίζοντας Βραβεία Γκόγια Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Διασκευασμένου Σεναρίου. Τη σκυτάλη παίρνει το Μπελ Επόκ (1993), που κερδίζει το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, ενώ Το κορίτσι των ονείρων σου (1998) προσθέτει άλλα επτά Γκόγια στο παλμαρέ του Τρουέμπα και καταγράφει μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της δεκαετίας στο ισπανικό box office.