Εγχάρακτα τα σώματα
θέλει η Ιστορία
Κώστας Μαρδάς, Και τι είν’ωρέ ο θάνατος μπρος στην ασυμμετρία;
Η αρνητικά φορτισμένη συγκυρία μού επιβάλλει να επαναφέρω παλαιότερές μου σκέψεις.
Στη χώρα μας περισσεύει η ελευθερία και απουσιάζει η ανθρωπιά.
Η αλλοτρίωση της εξουσίας, του πλούτου, του ναρκισισμού, η φιλοδοξία και η απληστία έχουν μετατρέψει “το βασίλειο του Θεού” (Ρουσώ) ή “το βασίλειο της ελευθερίας” (Μαρξ) σε “ιδιότυπη τυραννία φόβου κι ανασφάλειας”.
Φοβισμένοι άνθρωποι μέσα σε παγωμένα σπίτια, απομονωμένοι από τους φίλους λόγω κορονοϊού, δεν κοιτάνε καν έξω από το παράθυρο ζώντας με την αγωνία τού να μη (τους)συμβεί κάτι κακό κι όχι με την ελπίδα μήπως κάνουν κάτι καλό για τους άλλους, για να προχωρήσει η ζωή[έστω στην ανηφόρα].
Ο φοβισμένος και διαψευσμένος τώρα δεδικαίωται;
Σε κάθε περίπτωση δύσκολα πλέον οι Έλληνες προσφέρουν τη βόλεψή τους [ή μάλλον, κάποια αγαθά του βίου τους] για μιά κοινή υπόθεση, για το κοινό καλό, για το δημόσιο συμφέρον.
Ταυτόγχρονα μοιάζει να έχουμε παραδοθεί στους ήχους και απόηχους μιάς παλινδρομούσας πολιτικής “ηθικής των σκοπιμοτήτων”, σε εργαλειοποίηση των θεσμών της Δημοκρατίας, σε λαϊκιστικές ανακυκλώσεις, σε τεχνητούς διχασμούς [με ταξικό μίσος;] και φοβόμαστε τόσο τη συμμετοχή όσο και την αποχή.
Ανευθυνότητα – Αδιαφάνεια - Ατιμωρησία: οι Τρείς πλευρές του τριγώνου της Ανομίας στη δημόσια ζωή.
Ούτε γνώση,ούτε διάγνωση,ούτε πρόγνωση: Οι τρείς πληγές της απόγνωσης στην προσωπική ζωή.
Ίσως γι’αυτό η ελληνική κοινωνία απάντησε στο προοδευτικό δίλημμα ‘’ Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε’’ με το συντηρητικό ανακλαστικό ’’καλύτερα να βουλιάξουμε παρά ν’αλλάξουμε’’.
Οι οριζόντιες διασυνδέσεις των πολιτών επικράτησαν των κάθετων. Κόκκινοι, γαλάζιοι. πράσινοι σ’ένα συμφωνούν: “Μη μου τους κύκλους [της άνομης ζωής μου] τάραττε ‘’
Αιώνιοι, αλλά [όχι αθώοι] έφηβοι, οι νεο-έλληνες.
-πάντοτε αυτοναφορικοί γι’αυτό και μοιραίοι
-πάντοτε με το σύνδρομο του “περιούσιου” γι’αυτό και ουτοπικοί
-πάντοτε διχασμένοι γι’αυτό και φανατικοί
-πάντοτε κλειστοφοβικοί γι’αυτό και αντι-ανανεωτικοί
-πάντοτε (εθελο)τυφλωμένοι γι’αυτό και ανορθολογικοί
-πάντοτε “αντιστασιακοί” γι’αυτό και ηττημένοι
-πάντοτε αυτοαθωονόμενοι γι’αυτό και ιστορικά ένοχοι
-πάντοτε της ευκολίας γι’αυτό και λαΪκιστές
-πάντοτε ευκολόπιστοι γι’αυτό και προδομένοι
Άντε τώρα με αυτά τα “κουσούρια” να παίξεις στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη κάποιο [έστω τριταγωνιστικό] ρόλο.
Πώς να σ’εμπιστευθεί ο άλλος όταν εσύ δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον συνέλληνα ούτε καν τον εαυτό σου;
Οι βολεμένοι, οι ανασφαλείς και οι χαμένοι βρίσκονται σε διαρκή εσωτερικό πόλεμο χωρίς να πιστεύουν ότι ανήκουν στην ίδια κοινωνία, στην ίδια έννομη τάξη, στον ίδιο πολιτισμό και στην ίδια χώρα.
Η Δημοκρατία μας για να σταθεροποιηθεί και να βελτιωθεί έχει ανάγκη από ανεξάρτητους επιστήμονες, έντιμους διαχειριστές της εξουσίας, ηθικούς πολιτικούς, σοφούς δασκάλους κι ενημερωμένους πολίτες.
Όταν όμως οι αισιόδοξοι διαψεύδονται και περιθωριοποιούνται, οι απαισιόδοξοι σιωπούν, όταν οι αμέτοχοι και οι απόντες δεν έχουν τύψεις για όσα συμβαίνουν γύρω τους, καλύτερο αύριο δεν υπάρχει.
Από τα παιδιά των λουλουδιών της ρομαντικής εξέγερσης στα παιδιά των πολιτικών σκουπιδιών: μιάς ιδεολογικής απερισκεψίας και μιάς οικονομικο-υγειονομικής κρίσης δρόμος.
Κι όμως το μέλλον είναι κοινό και δεν θά΄ναι ευοίωνο για κανένα. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι ιστορικά να γνωρίσουμε την εθνική κρίση/καταστροφή για να καταλάβουμε ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο.
Η Δημοκρατία μας για να σωθεί έχει ανάγκη από ενημερωμένους επιστήμονες, έντιμους διαχειριστές, ηθικούς πολιτικούς και σοφούς δασκάλους.
Αν, λέω αν, μας λείπουν τέτοιοι άνθρωποι, κανένας νόμος, κανένα πολιτικό σύστημα, κανένα κομματικό αφήγημα, κανένα εθνικό πεπρωμένο δεν πρόκειται να μας σώσει.
ΥΓ. ″Είναι ήδη πολύ αργά για να πεθάνουμε
Δεν πεθαίνουμε πάντα
[Γιώργος Σαραντάρης /Δ . Ι. Καραμβάλης, Είναι...]