Ο τίτλος μπορούσε να ήταν «Γιατί μένουμε σπίτι;». Επαναφέρω λοιπόν ένα συμβάν. Τέτοιες μέρες πριν μερικά χρόνια προσεγγίζαμε την Μεγάλη Εβδομάδα, όταν στο Ευρωκοινοβούλιο συνάντησα τον παιδοχειρουργό Α. Κοβάνη, Πρόεδρο του Παγκόσμιου Συνδέσμου Επιληψίας και την Αντιγόνη Καλλιμάχου, του Κυπριακού Συνδέσμου Στήριξης Ατόμων με Επιληψία. Σκοπός της συνάντησης, η ενημέρωση για τις ανάγκες προσώπων με επιληψία και των οικογενειών τους. Στην Κύπρο υπολογίζονται στις 7 χιλιάδες και στην Ευρώπη 300 χιλιάδες. Στη συνάντηση ξεχώριζε η αγάπη τους για αυτό που υπηρετούν. Πριν αποχωρήσουν, η Α. Καλλιμάχου μού χάρισε το βιβλίο «Επιληψία αγάπη μου» του Κ. Καλλιμάχου (συζύγου της). Στο εξώφυλλο, εικονίζεται η φιγούρα ενός αμέριμνου κοριτσιού στο λιβάδι, της κορούλας τους, Μαρίας-Φωτεινής, πάσχουσας από σπάνια και βαριά μορφή επιληψίας. Στις σελίδες του ξεδιπλώνονται γεγονότα, σκέψεις, μαζί κι οι ανθρώπινες παλινδρομήσεις, μέχρι την ιερή στιγμή της απόφασης των δύο συζύγων να ακολουθήσουν τον δρόμο μιας αγάπης δίχως όρια, σ ΄ ένα ταξίδι, που το συντροφεύει ο πόνος και που δεν γνωρίζουν το τέλος του… Γνωρίζουν όμως πως ένα στα πέντε παιδάκια με επιληψία δεν θα φτάσει ποτέ στην εφηβεία…
Στο βιβλίο, η συνάντηση με την επιληψία είναι μια αλυσίδα από κρίκους.
Πρώτος κρίκος το 1974, όταν η μικρή Αντιγόνη, κατατρεγμένο προσφυγάκι λόγω της τουρκικής εισβολής, φτάνει με την οικογένεια της σ΄ένα χωριό στο Τρόοδος. Εκεί, στα χαλάσματα ενός σπιτιού, ακούει έναν θόρυβο, μια πονεμένη πνιχτή κραυγή ανθρώπου. Ένα σκελετωμένο πλάσμα, μια νεαρή γυναίκα ξεπρόβαλε μέσα στη βρώμα και τα κουρέλια, με το ένα πόδι δεμένο με αλυσίδα. Ξαφνικά, μια γριά φώναξε στη μικρή Αντιγόνη:
- «Κόρη, φύγε! Είναι δαιμονισμένη».
Ακούγονται ουρλιαχτά, το πλάσμα χτυπιόταν. Η Αντιγόνη έτρεξε να γλυτώσει… Αν όμως ο χρόνος γύριζε πίσω, το μόνο που θα’θελε θα ήταν ν’ αγκάλιαζε εκείνο το παιδί όπως τώρα το δικό της.
Είχα τελειώσει το βιβλίο κι ένας άλλος κρίκος προστέθηκε στην αλυσίδα τη Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, στην εκκλησία της ενορίας μου. Η χορωδιακή ψαλμωδία με τον Επιτάφιο Θρήνο έφτασε στην Στάση Γ΄:
- «Η δάμαλις τον μόσχον, εν ξύλω κρεμασθέντα, ηλάλαζεν ορώσα.»
Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε από τον γυναικωνίτη ένας πονεμένος αλαλαγμός. Μετά, θόρυβος από σώμα που πέφτει και χτυπιέται, με την υμνωδία να τα σκεπάζει:
- «Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τα σπλάγχνα κεντουμένη.»
Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου που … έτρεχε να φύγει. Στο πόδι μου έσερνα μια βαριά αλυσίδα, όπως εκείνη που ήταν δεμένο το πλάσμα του Θεού μέσα στα χαλάσματα το 1974. Ευτυχώς, η ψαλμωδία ακούστηκε λυτρωτικά:
- «Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται, σοφία σή Θεέ μου.»
Έρχεται η μέρα που θα ξαναμετρηθούμε, με την Μαρία-Φωτεινή κι άλλους συνανθρώπους μας που κινδυνεύουν στο πολλαπλάσιο σήμερα. Και για αυτούς μένουμε σπίτι.
Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) costas.mavrides@europarl.europa.eu