Ούτε για μία στιγμή, προσωπικά, δεν κλονίστηκα παρακολουθώντας την καφενειακή συζήτηση για το πως - αλλιώς - θα έπρεπε να έχει μπει στη ζωή μας ο Μεγάλος Περίπατος. Ένας φίλος συγκοινωνιολόγος, που ζει στο εξωτερικό και ζήτησα την γνώμη του, μου απάντησε ότι ο ίδιος δεν επιθυμεί καν να εμπλακεί σε ένα τέτοιο δημόσιο διάλογο: Παρακολουθώ τη συζήτηση, η οποία βέβαια είναι στο επίπεδο του μη ειδικού που αποφαίνεται ”γιατί να κάνουμε το Α και όχι το Β;”, μια άσκοπη ”κολοκυθιά” δηλαδή. Ως μη εμπλεκόμενος προτιμώ εδώ να σωπάσω, μου έγραψε.
Δεν θα μπορούσα να εκφράσω καλύτερα αυτό που συμβαίνει εδώ και 48 ώρες.
Πολύς θόρυβος, αλλά στο βάθος ένα πολύ απλό ερώτημα: Σε τί πόλεις θέλουμε να ζούμε;
Aπαντώ για λογαριασμό μου: Δεν το διαπραγματεύομαι. Θέλω να ζήσω σε μία πόλη με λιγότερα αυτοκίνητα, περισσότερο πράσινο και περισσότερο χώρο για να κινούνται οι άνθρωποι. Με περισσότερα ποδήλατα - αλλά χωρίς να κινδυνεύει ο ποδηλάτης κάθε δευτερόλεπτο, κινούμενος ανάμεσα σε βιαστικούς οδηγούς ΙΧ. Δεν θεωρώ ότι η Αθήνα μπορεί να περιμένει ακόμα περισσότερο για να τα ζήσουμε όλα αυτά. Έχουμε ήδη μείνει πίσω σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές και μη μεγαλουπόλεις. Είναι ώρα να δοκιμάσουμε, έστω, κάποια βήματα.
Για λόγους αρχής, λοιπόν, είμαι υπέρ κάθε τέτοιας δοκιμής/αλλαγής στο κέντρο της Αθήνας, έστω και αν είναι ο κορονοϊός η αιτία να επιταχυνθούν ορισμένες κινήσεις.
Υπάρχει τρόπος να δημιουργηθούν αρκετές παρακάμψεις, ώστε να μην προκύπτει μποτιλιάρισμα, ειδικά τις πρώτες ημέρες; Aν ναι, υποθέτω πως υπάρχει Τροχαία, υπάρχει Google και υπάρχουν συγκοινωνιολόγοι για να υποδείξουν τις λύσεις. Εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι τις γνωρίζω.
Όμως, διαφωνώ κάθετα με τη λογική που εισηγείται «εκπτώσεις», ώστε να αλλάξει ο αρχικός σχεδιασμός στην κατεύθυνση της χαλάρωσης υπέρ των ΙΧ.
Θυμάμαι ακόμα, ότι όταν δημιουργήθηκαν οι λεωφορειολωρίδες υπήρχε αυστηρότερη εφαρμογή του μέτρου από την Τροχαία. Σταδιακά, άρχισαν οι «εκπτώσεις» και πλέον είναι σχετική η ισχύς της λεωφορειολωρίδας.
Δεν θέλω ο Μεγάλος Περίπατος να εξελιχθεί σε «μικρή βόλτα».
Η ζαρντινιέρα του πεντοχίλιαρου
Από την άλλη πλευρά, δεν είμαι και πρόθυμος να καταπιώ αμάσητο κανένα μεγαλόπνοο πολιτικό σχέδιο, χωρίς να προβληματίζομαι για τα πραγματικά στοιχεία. Διαβάζω με προσοχή τις πληροφορίες σχετικά με τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν ώστε να αποκλείονται τα οχήματα από ορισμένες λωρίδες κυκλοφορίας, καθώς και για τον καλλωπισμό του Μεγάλου Περιπάτου.
Μεταξύ άλλων...
- 22 ζαρντινιέρες «φοίνικας»με διαστάσεις 3 επί 3 μέτρα και ύψος 1 μέτρο. Κόστος ανά τεμάχιο 5.000 ευρώ
- 3 κυκλικές ζαρντινιέρες με διάμετρο 3,5 μέτρα και προϋπολογισμό 3.000 ευρώ ανά τεμάχιο
- 2 κυκλικές ζαρντινιέρες με διάμετρο 2,5 μέτρα και προϋπολογιζόμενοκόστος 3,700 ευρώ ανά τεμάχιο
- 5 περιμετρικά παγκάκια για κυκλικές ζαρντινιέρες με ενδεικτικό κόστος 5.700 ευρώ ανά τεμάχιο.
- 25 ουασιγκτόνιες (οι γνωστοί υψηλόκορμοι φοίνικες σαν και αυτούς που βλέπουμε στην είσοδο του Εθνικού Κήπου) με καθαρό ύψος κορμού 6-7μ και κόστος 1.700,00 ευρώ ανά τεμάχιο.
- 3 ουασιγκτόνιες multi-trunk δηλαδή με τριπλο η τετραπλο κορμό υψους 6μ και κόστος 3.200 ευρώ ανά τεμάχιο. Για τους 28 φοίνικες έχει προϋπολογισθεί κόστος 170 ευρώ για την υπόγεια στήριξη του κάθενός.
Προσωπικά, αγαπώ την ομορφιά και την εκτιμώ ιδιαίτερα. Ανυπομονώ να δω (και να μετρήσω) αυτά τα παγκάκια και τα δέντρα, που θα φυτευθούν σε ζαρντινιέρες μαζί με 12.800 θάμνους.
Καλά θα κάνει, ωστόσο, ο Δήμαρχος Αθηναίων να φροντίσει ώστε να μη λείψει ούτε ένα από όσα μας υπόσχεται. Στο κάτω-κάτω, μπορούμε εύκολα να μετρήσουμε και να διαπιστώσουμε, αν θα υπάρχουν «22 ζαρντινιέρες φοίνικας» του πεντοχίλιαρου και θα κρίνουμε αν αξίζουν τα λεφτά τους.
Θα σας περιμένουμε στην ζαρντινιέρα, κύριε Μπακογιάννη.