Μέσα στο βαρύ χειμώνα της κρίσης, ο εφιάλτης με την ακραία φτώχεια που βίωσε στην ιστορία το κοριτσάκι με τα σπίρτα είναι «παρών».
Η μεσαία τάξη στη χώρα μας έκαψε σχεδόν όλα τα σπίρτα της για να ζεσταθεί.
Βιοτεχνίες και μαγαζιά έκλεισαν κατά χιλιάδες, χάθηκαν δουλειές και περιουσίες. Η οικογένεια πούλησε τα «ασημικά» στα καταστήματα αγοράς χρυσού. Κάθε «σπίρτο» που καιγόταν οι συνθήκες χειροτέρευαν. Πολλοί μετανάστευσαν για να γλιτώσουν, άλλοι αυτοκτόνησαν και άλλοι βούλιαξαν στην αδιαφορία περιμένοντας τη μοίρα τους.
Κάποιοι στράφηκαν πανικόβλητοι σε πολιτικούς σχηματισμούς που βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τη λαϊκιστική πραμάτεια τους έξω. Ψεύτικες ελπίδες με το κιλό, πατρίδα με το μέτρο, φανταστικοί σωτήρες, πετρελαιοπηγές, κρυμμένοι θυσαυροί, ψεκασμένοι κλπ.
Η μεσαία τάξη στη χώρα μας είχε φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο πριν τη κρίση. Αυτό όμως που ξεχάσαμε είναι πώς έφτασε εδώ.
Ο πατέρας μου ήταν πολύ μεγαλύτερος από μένα – ήταν δεκάξι ετών το 1940. Αυτή η γενιά παρέλαβε τις στάχτες του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Κάποιοι μετανάστευσαν και τότε, κάποιοι έμειναν εδώ και δούλεψαν σκληρά για να οικοδομήσουν τη νέα Ελλάδα. Με σκληρή δουλειά και αγώνες χτίστηκε η μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Με αγώνες και συμμετοχή στα κοινά δημιουργήθηκαν οι νεές συνθήκες.
Αυτός ο κλήρος έλαχε και σε μας και δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Η χώρα χρειάζεται ανοικοδόμηση. Όσοι μείναμε εδώ πρέπει να αφήσουμε τον καναπέ στην άκρη. Τα «σπίρτα» της ελπίδας που με αυτά ως δια μαγείας θα επιστρέψουμε στην προ κρίσης εποχή τελείωσαν.
Τώρα έμεινε το τελευταίο «σπίρτο» πριν «παγώσουμε».
Πρέπει να εργαστούμε ενωμένοι! Όχι για το δικό μας μέλλον, αλλά για το μέλλον των νέων γενιών. Εμείς, ακόμα κι αν δε προλάβουμε να δούμε να ολοκληρώνεται η προσπάθεια μας, πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά του σύγχρονου ατομισμού.
Πρέπει να οικοδομήσουμε ξανά τη μεσαία τάξη και κατ´επέκταση το μέλλον της χώρας μας. Η αδιαφορία, η απολιτίκ συμπεριφορά και έλλειψη κοινωνικής δραστηριότητας «καίει το τελευταίο σπίρτο».
