Με το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών ένα επιφώνημα ανακούφισης βγήκε σχεδόν απ΄ όλο τον Πλανήτη.
Ο Τραμπ, ασφαλώς, και θα αργήσει να χωνέψει την ήττα.
Έτσι γίνεται με τύπους σαν τον ίδιο. Η νίκη είναι κι αυτή ...ιδιοκτησία τους. Υπερόπτες μέσα στην αμορφωσιά τους, παντοδύναμοι μέσα στην αναποτελεσματικότητά τους, πανέξυπνοι μέσα στη ρηχότητα τους, μεγιστάνες μέσα στη νομιμοποιημένη ασυδοσία τους.
Ο Κόσμος της ελπίδας, της αναζήτησης, της δημιουργίας μοιάζει σαν έτοιμος για κάτι καινούργιο. Έχει μπουχτίσει απ΄το φτηνό και το ιλουστρασιόν που πλασάρεται σαν νέο. Από το φθαρμένο και το ελάχιστο που υποδύονται το ζωτικό.
Ενώ γογγύζει, αναζητά και ελπίζει.
Ενώ μοχθεί, δεν έχει ικανοποίηση, ούτε το αύριο του λέει κάτι μέσα του και στ΄όνειρό του.
Οι ανισότητες βάθυναν και έλαβαν μορφές ακραίες και κοινωνικά και γεωγραφικά.
Ο πλούτος δεν έδειξε να κλονίζεται σοβαρά, σωρευμένος στις μητροπόλεις και σε μια κλειστή, στενή, στενόμυαλη και στενόκαρδη, ολίγιστη μειοψηφία, μικρότερη από το παγκόσμιο 1%.
Τα έθνη επέστρεψαν, ωστόσο τα τραύματά τους, ιδιαίτερα στα περιφερειακά, είναι φανερά και ένα σχέδιο δι-εθνικό (δια των εθνών και μέσω τα έθνη) καθίσταται επείγον.
Ο θρησκευτικός φανατισμός συνυφασμένος με την πνευματική εξαθλίωση και τον πολιτισμικό διχασμό εισβάλει κομίζοντας θάνατο και την αναχρονιστική βαρβαρότητα.
Οι κοινωνίες μοιάζουν με συμπιεσμένα, συσπειρωμένα ελατήρια που είναι έτοιμα να εκτιναχθούν ή για καλό, ή για κακό. Εδώ, το Όραμα και το Σχέδιο είναι οι καταλύτες και η πυξίδα.
Η ψηφιακή εποχή έφερε άλλες ταχύτητες κι άλλες διαδικασίες παντού. Ταυτόχρονα γιγαντώνοντας την ιδιωτική εξουσία και τον έλεγχο, αλλά και τις δυνατότητες μεγάλων αλλαγών.
Η πανδημία χειροτέρεψε τα πράγματα. Συμπίεσε ανθρώπους και οικονομίες, ακύρωσε προοπτικές. Σε περιπτώσεις έφερε καταρρεύσεις και νέα περιβάλλοντα, δίπλα σ΄ έναν ανείπωτο ανθρώπινο πόνο.
Το σκηνικό όμως, τα καθοριστικά του στοιχεία δομών και σχέσεων διατηρούνται.
Ο «αντισυστημικός» Τραμπ απέτυχε κι εδώ. Οι ΗΠΑ δεν πήγαν πολύ καλύτερα οικονομικά. Κανένας από τους ″πολέμους″ του (με Κίνα, με Ευρώπη, με Καναδά) δεν απέδωσε θετικά εν σχέση με τους διακηρυγμένους στόχους. Αλλά, και στους άλλους τομείς τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά. Δε αποτελούν θετικό απολογισμό για τις ΗΠΑ : Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία των Παρισίων για το Κλίμα, το ξήλωμα της συμφωνίας Ομπάμα με το Ιράν, ο αυτοπεριορισμός και η μονομέρεια από τον ΠΟΕ, η επιλεκτική υπέρ της Τουρκίας απόσυρση από τη Μεσόγειο και η προδοσία των Κούρδων.
Νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Αναζητείται, πλέον, ένας νέος ανοδικός και ποιοτικός κύκλος.
Υπάρχουν ασφαλώς οι γεωοικονομικές ζώνες σε Ασία, Ευρώπη, Αμερική. Ζώνες με εσωτερική συνάρθρωση, με κύκλους και σφαίρες επιρροής και τα κυρίαρχα έθνη-κράτη, με υπαρκτή ισχύ, μέσα στη διεθνή πολυπολικότητα, ισχύ (ΗΠΑ, Κίνα, Ε.Ε.-Γερμανία & Γαλλία, Ρωσία, περιφερειακοί πόλοι, αναδυόμενες δυνάμεις).
Μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική θα μπορούσε να στηρίζεται σε εξής έξι (6) πυλώνες :
- Α. Ισορροπία με τη Ρωσία,
- Β. Ανάσχεση του ισλαμικού φονταμενταλισμού και της τρομοκρατίας του,
- Γ. Αποφασιστική αντιμετώπιση του αναθεωρητισμού (Τουρκία, Κίνα),
- Δ. Αντιμετώπιση του ανερχόμενου ανταγωνισμού της Κίνας,
- Ε. Ε.Ε. : πολιτική και στρατιωτική Δύναμη, οικονομική Δύναμη με άρση του ρήγματος Βορρά-Νότου.
- Στ. Επιβίωση- βιωσιμότητα του Πλανήτη (Κλιματική αλλαγή, ύφεση στους εξοπλισμούς και αποκλεισμό των πυρηγικών).
Μπάιντεν: Προσδοκίες.
Ο Μπάιντεν δεν είναι Σάντερς.
H ατζέντα του δεν ήταν το New Green Deal του Σάντερς και η ενότητα στη βάση δεν είχε το περιεχόμενο και τη σύνθεση του Κινήματος της Βάσης (our revolution) του Σάντερς.
Ούτε μπορεί να πεις ότι είναι ένας ηγέτης χαρισματικός. Περισσότερο γιαυτό – κι ίσως και άλλα- είναι η ευφυής αντιπρόεδρος Χάρρις.
Ωστόσο, ένας ρεαλιστής, ένας δημοκρατικά συνεπής, ένας γνώστης θα μπορούσε να δει, να αναλύσει, να αποφασίσει, να το κάνει.
Ο Μπάιντεν μπορεί. Δεν είναι δα, ούτε και επιζητείται, και η μεγάλη Ανατροπή. Τη στροφή ζητούν σχεδόν όλοι. Τη στροφή, ως φάση έναρξης μιας βαθύτερης διαδικασίας Αλλαγής, αναμένουν και οι πλέον φιλόδοξοι. Προσδοκώντας ένα ευνοϊκότερο διεθνές περιβάλλον όπου σε ορισμένο βαθμό τον τόνο μπορούν να δώσουν οι ΗΠΑ, και όπου οι πρωτοβουλίες τους μπορούν να είναι πιο παραγωγικές και αποτελεσματικές.
Τα σημαντικότερα, τα ουσιαστικότερα , - της Αλλαγής το περιεχόμενο -, είναι υπόθεση των κοινωνιών και των δημιουργικών τους δυνάμεων. Το Όραμα και το Σχέδιο είναι οι καταλύτες και η πυξίδα.
Ιστορική αναγκαιότητα για την Ελλάδα : Όραμα και Σχέδιο.
Σε μια τέτοια αφετηρία, πρέπει να δούμε και την Ελλάδα και το ρόλο της.
Θα μπει στο νέο σκηνικό σαν μια μικρή κι αδύναμη χώρα ή σαν μια δύναμη με Όραμα, Σχέδιο και Αξιώσεις; Με την τρέχουσα καθ΄όλη την τελευταία 12ετία πολιτική της αδύναμης, εκλιπαρούσας, περιθωριακής δύναμης; Ή, θα διαμορφώσει και θα προβάλει για τον εαυτό της και την περιοχή της -τη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη-, ένα Όραμα κι ένα Σχέδιο χτίζοντας, παράλληλα και σε συνάρτηση με αυτά, τις συμμαχίες της, καθιστώντας τον εαυτό της ασφαλή για τη ίδια και απαραίτητο για τους συμμάχους της, πυλώνα ισχύος, προόδου και σταθερότητας σε όλη την περιοχή (από τον Εύξεινο Πόντο, ως την Κεντρική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, και όλη τη Μεσόγειο).
Μια σοβαρότερη, γενικότερη παρατήρηση είναι αναγκαία. Ο Κόσμος δεν έχει βρει ακόμα τη νέα του ισορροπία του, μετά τη λήξη του διπολισμού και του μεταπολεμικού ”ψυχρού πολέμου”, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ. Αυτό που συμβαίνει και θα κλιμακωθεί είναι το ξεπάγωμα όλων των εθνικών - εθνοτικών ζητημάτων με την ταυτόχρονη αναβίωση αυτοκρατορικών συνδρόμων. Αυτά οδηγούν και θα οδηγήσουν σε σοβαρές περιφερειακές αναμετρήσεις. Ενόσω η εμπλοκή των ισχυρών διεθνών παικτών θα είναι αβέβαιη ή μεσοβέζικη (εκτιμώντας ότι έτσι καλύτερα υπηρετούν τα συμφέροντα τους) οι συγκρούσεις αυτές θα εξελίσσονται. Η παγκοσμιοποίηση έχει δώσει μεν ένα νέο πλαίσιο αλλά τα ρήγματα της μπορούν και να πολλαπλασιασθούν
Η περιοχή μας βρίσκεται και πάλι, λόγω αυτού του ”ξεπαγώματος”, στην πρώτη φάση αυτής της κρίσιμης ιστορικής περιόδου. Αναλυτές αντιλαμβόνονται αυτή την εξέλιξη, αυτό το ‘’ξεπάγωμα’’, ως επιστροφή στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η Τουρκία εισέρχεται επιθετικά σ′ αυτό το σκηνικό ως πρώην ”αυτοκρατορική” δύναμη και μέσω της νέο-οθωμανικής/αναθεωρητικής της στρατηγικής. Η Ελλάδα ξαναβρίσκεται γεωγραφικά - γεωπολιτικά μέσα σ′ αυτό το περιβάλλον, στο κέντρο των αναστατώσεων της Μεσογείου. Και η Τουρκία αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα είναι η μόνη που μπορεί –με κατάλληλες μάλιστα συμμαχίες- να της αμφισβητήσει τη θέση και το ρόλο τον οποίο μέσω της αναθεωρητικής της στρατηγικής στοχεύει να πραγματοιήσει.
Η Ελλάδα οφείλει να συγκροτήσει Όραμα και Σχέδιο. Μόνον όταν είχε ένα τέτοιο Όραμα κι ένα αντίστοιχο Σχέδιο, τιμώντας τις ρίζες της, πιστεύοντας στις δυνάμεις της, τοποθετημένη στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με αμφίδρομη αμοιβαιότητα και στήριξη Ελλάδας-συμμάχων και συμμάχων- Ελλάδας μεγαλούργησε. Αυτή είναι η περίπτωση και από εκεί μπορούν να αντληθούν διδάγματα, της εποχής 1911 -1920 του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Η συνολική επαναδιατύπωση του Οράματος του Έθνους με το ιστορικό του βάθος σε όλη την περιοχή είναι απολύτως αναγκαία. Το Ελληνικό Έθνος (και ο Ελληνισμός) διεκδικούν και θα διεκδικούν σταθερά, με πρωτοβουλίες πολιτισμού και κάθε φύσεως θετικές συνεργασίες, τη θέση του και το ρόλο του που τα δημιουργήματα του, η διαδρομή του, η Ιστορία πιστοποιούν και αποτυπώνουν.
Η Ελλάδα:
- 1o. Αμυντικά ενισχύεται και Τίποτα δεν παραχωρεί. Ενώ το Αμυντικό της τόξο οφείλει να γίνει Ενιαίο με την Κύπρο ορίζοντας κατ΄αυτόν τον τρόπο τον Ελληνικό ζωτικό χώρο. .
- 2o. Εθνικά διεκδικεί την τήρηση και το σεβασμό σε όλα όσα οι Συνθήκες έχουν αποδώσει στην Ελλάδα και τον Ελληνισμό και έχουν καταπατηθεί. Η επαναπροβολή όλων αυτών των θετικών κατακτήσεων στις Συνθήκες για την Ελλάδα αποτελεί πρώτιστη εθνική προτεραιότητα.
- 3o. Πολιτισμικά, η Ελλάδα, διεκδικεί τις δημιουργικές της εστίες, τα επιτεύγματά τους, τη συνέχιση και την ανανέωσή τους σε όλη την ευρύτερη περιοχή, με προτεραιότητα την Κωνσταντινούπολη, τον Εύξεινο Πόντο, τη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή.
Στην Ευρώπη, με την Μ. Βρετανία σε εσωτερική αναδίπλωση μετά το Brexit,η μόνη ισχυρή δύναμη που έχει λάβει, όπως τα πράγματα δείχνουν αποφαστική θέση υπέρ των Ευρωπαϊκών αξιών και ενός Ευρωπαϊκού Χώρου με δικαιώματα και ρόλο στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή είναι η Γαλλία. Μέγα ερωτηματικό εν όψει των θεαματικών αναστατώσεων είναι αν η Γερμανία, που μέχρι τώρα δείχνει να ακολουθεί την ιστορική της τροχία του Α΄& Β΄Π.Πολέμου ως κεντρική δύναμη, διαχωρισμένη και σε αντιπαλότητα με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τον ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο και τις ουσία Ευρωπαϊκές Δυνάμεις. Η μετακίνηση της Γερμανίας στο πλευρό των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων για την υπεράσπιση των ενιαίων ευρωπαϊκών αξιών και του ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου, για πρώτη φορά μετά από 120 χρόνια μπορεί να αποτελέσει μείζον γεγονός καθορισμού των νέων δεδομένων και επικαθορισμού της νεάς ιστορικής περιόδου από την Ευρώπη.
Η Ελλάδα πρέπει να λάβει αποφάσεις και θέση. Συντάσσεται με τις Δυνάμεις εκείνες και χτίζει μαζί τους προνομιακές (αμυντικές, παραγωγικές, οικονομικές) σχέσεις, που εκτιμούν ότι το πρόβλημα της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής είναι η Τουρκία, η οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί ακόμα και μέχρι τον επαναορισμό των εσωτερικών της συνόρων. Η Γαλλία μεταξύ αυτών είναι μια από τις πιο σημαντικές, καθώς και το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Η Ε.Ε. πρέπει να εξετάσει με το Ισραήλ και την Αίγυπτο ειδικές οικονομικές σχέσεις με συμφωνία, εκτοπίζοντας την Τουρκία από τις αντίστοιχες διαπραγματεύσεις (αντικαθιστώντας -την με το Ισραήλ και την Αίγυπτο).
Μαζί οι Δυνάμεις αυτές, με την Ελλάδα να πρωτοστατεί, μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά για την απόκρουση της επιθετικής Τουρκικής αναθεωρητικής γραμμής, για την επίλυση του νέου Ανατολικού ζητήματος με τη δημιουργία Κουρδικού κράτους, ενιαίου κράτους της Συρίας, ενιαίου ομοσπονδιακού Κυπριακού κράτους και απόδοση όλων των ελευθεριών στις εθνότητες εντός της Τουρκίας, με τήρηση όλων των υποχρεώσεών της απέναντι στους Ελληνικούς πληθυσμούς και στις κάθε φύσεως Ελληνικές περιουσίες και δημιουργήματα εντός της Τουρκίας, με αποχώρηση από παντού των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων (Κύπρο, Συρία, Ιράκ, Αρμενία-ΝαγκόρνοΚαραμπάχ, Λιβύη), με διάλυση του μισθοφορικού ΄΄παραστρατού΄΄ των 15.000 τζιχαντιστών, φανατικών ισλαμιστών του Ερντογάν.
Η Ελλάδα σχεδιάζει και εφαρμόζει -στην πράξη κι όχι όπως το συνηθισμένο ευχολόγιο -ένα πρόγραμμα πραγματικής παραγωγικής ανασυγκρότησης, οικονομικής ανάπτυξης με έμφαση στην ψηφιακή εποχή και την παραγωγικότητα και κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Ένα αρθρωμένο Σχέδιο που να διαπερνά όλους τους τομείς, με προτεραιότητα την ανάπτυξη της περιφέρειας και την μετακίνηση εκτός Αθηνών σημαντικών κέντρων απόφασης και μονάδων συντονισμού.
Η Ελλάδα πρέπει να δει τη νέα αυτή περίοδο, μετά την εκλογή Μπάιντεν, ως έναν νέο κύκλο και του δικού της ιστορικού βίου. Να αξιοποιήσει, βέβαια, με κάθε τρόπο το γεγονός αυτό, καθώς και την γνώση και τη θετική προδιάθεση του νέου Πρόεδρου των ΗΠΑ για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, και να χρησιμοποιήσει με τόλμη τη θέση της και τις τελευταίες μεγάλες παραχωρήσεις της προς τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, ώστε να κερδίσει την αμυντική υποστήριξη- δέσμευσή τους απέναντι στην Τουρκική απειλή.
Όραμα και Σχέδιο με την εγγύηση Ηγεσία αντίστοιχου ύψους και ποιότητας.
Αυτό είναι με δύο λόγια το κεντρικό ζήτημα της Πατρίδας και του Ελληνισμού.