Αριστερά η Σύρος, η Σίφνος, η Αντίπαρος, η Πάρος. Δεξιά η Κύθνος, η Τζιά, η Γυάρος. Πιο πίσω η Μακρόνησος. Χαμηλοί οι ορίζοντες. Τα σύννεφα πιο πάνω σχηματίζουν ταξιδεύοντας σωρείτες, μελανίες και θύσανους. Στην θάλασσα πνέει πουνέντες για να το γυρίσει αργότερα σε σορόκο . Η βροχή ταξιδεύει βιαστικά προς ανατολάς αφήνοντας παντού διάφανες δροσοσταλίδες και μικρά, ουράνια τόξα. Το δράμα της φύσης γίνεται εδώ γεγονός αναστάσιμο. Θέατρο του μεταφυσικού χρόνου. Του μεταφυσικού χώρου.
Οι Κυκλάδες με την ενέργεια και την υποβολή τους, με το φως που παραμονεύει και στην παραμικρότερη χαραμάδα του ουρανού, σε κάνουν ταπεινότερο. Δηλαδή λίγο καλύτερο. Η αλήθεια εδώ είναι γυμνή από οποιαδήποτε φλύαρη ψευδομεταφυσική. Θεοφάνια. Ή μάλλον το φυσικό συστήνεται ως μεταφυσική. Το νερό, ανέκαθεν Μεταφυσικό θέατρο.
Αριστερά η Σύρος, η Σίφνος, η Αντίπαρος, η Πάρος. Δεξιά η Κύθνος, η Τζιά, η Γυάρος. Πιο πίσω η Μακρόνησος. Χαμηλοί οι ορίζοντες. Τα σύννεφα πιο πάνω σχηματίζουν ταξιδεύοντας σωρείτες, μελανίες και θύσανους. Στην θάλασσα πνέει πουνέντες για να το γυρίσει αργότερα σε σορόκο. Η βροχή ταξιδεύει βιαστικά προς ανατολάς αφήνοντας παντού διάφανες δροσοσταλίδες και μικρά, ουράνια τόξα. Το δράμα της φύσης γίνεται εδώ γεγονός αναστάσιμο. Θέατρο του μεταφυσικού χρόνου. Του μεταφυσικού χώρου.
Οι Κυκλάδες με την ενέργεια και την υποβολή τους, με το φως που παραμονεύει και στην παραμικρότερη χαραμάδα του ουρανού, σε κάνουν ταπεινότερο. Δηλαδή λίγο καλύτερο. Η αλήθεια εδώ είναι γυμνή από οποιαδήποτε ψευδομεταφυσική. Ή μάλλον το φυσικό που συστήνεται ως μεταφυσική. Το νερό, ανέκαθεν καθαρτήριο, δεν αγιάζεται, αγιάζει.
Κάπου βαθιά στον ορίζοντα προετοιμάζει το ιδιαίτερο του φως το λειψό πλην ολόλαμπρο φεγγάρι των Θεοφανίων. Αύριο θα φωτίσει μια διαφορετική μέρα. Ένας καινούργιος έρωτας για τα πράγματα και τους ανθρώπους μπορεί να ανατείλει. Για να επιθυμήσουμε από την αρχή όσα και όσους με τόση επιπολαιότητα θεωρήσαμε ”τελειωμένους”. Αφού η αγάπη δεν μπορεί να τελειώνει. Ποτέ. Αύριο το μέλλον ας αγαπήσει ξανά και με θέρμη το παρελθόν εκείνων που δεν φοβούνται να θυμούνται.
ΥΓ. Ας αφηνόμαστε στην αγάπη έστω και χωρίς βεβαιότητα. Επειδή η βεβαιότητα αποκλείει την αμφιβολία ή την έρευνα και κάθεται βολεμένη, ράθυμη, απευθυνόμενη σε αντίστοιχα βολεμένους και ράθυμους. Τουλάχιστον πνευματικά. Άρα a priori είναι εχθρός της όποιας αλήθειας. Η οποία αλήθεια πάλι είναι εκείνο το τρένο που όλο πηγαίνει χωρίς να σταματάει πουθενά. Που τρέχει σε μιαν απέραντη, κατάλευκη πεδιάδα. Ό τι αφήνει πίσω του ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός, ό τι είναι μπροστά του λέγεται όνειρα και χίμαιρες της επιστήμης και της τέχνης. Ή της σιωπής, αν προτιμάτε. Πρόκειται τελικά εκείνη την επικίνδυνη ισορροπία που δεν τόσο σύστημα σκέψης όσο τρόπος ζωής ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγμάτωση της. Τη ζωή και την ιδανική εκδοχή της δηλαδή την τέχνη...
Για μένα η αλήθεια μοιάζει με εκείνο το σημείο της πλάτης μας που δεν θα αγγίξουμε ποτέ όσο κι αν ...τρωγόμαστε. Αυτό όμως το γεγονός δεν αναστέλλει διόλου τις προσπάθειες μας.