Ο σεισμός ήταν τρομακτικός. Το σύμπαν κουνήθηκε συθέμελα. Σπίτια πέσανε, πόρτες κλείσανε, δρόμοι σχίστηκαν στα δυο κόβοντας την επικοινωνία με τα γύρο χωριά, άνθρωποι καταπλακώθηκαν και χάσανε τη μιλιά τους, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι που ήλπιζαν πως θα τη βγάλουν καθαρή με μερικούς μετασεισμούς, τρόμαξαν από το μένος και την οργή του Εγκέλαδου και έκλιναν ταπεινά το γόνυ. Το ανεξήγητο φαινόμενο που άλλαξε το χάρτη της περιοχής θάβοντας στη σκόνη τον μισό πληθυσμό της Ριζούλας, είχε πενήντα χρόνια να συμβεί κι όλοι το είχαν ξεχάσει.
Όταν όμως, άρχισαν οι πρώτες, μικρής κλίμακας, δονήσεις, αργά το απόγευμα της αποφράδας ημέρας, σύμφωνα με τα μηχανάκια της Singular Logic από το ΚΑΤ (Κέντρο Ανακοίνωσης Τετελεσμένων), όλοι αντελήφθησαν πως κάτι άλλαζε. Έπρεπε όμως, τα ρίχτερ να ξεπεράσουν τα είκοσι για να κληθεί επειγόντως το ΕΚΑΒ, ώστε οι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια να τύχουν άμεσης βοήθειας. Γι’ αυτό, επιστρατεύθηκαν φορητοί απινιδωτές, φορεία, πατερίτσες, μετρητές σακχάρου, ασπιρίνες και αντιθρομβωτικά, υπογλώσσια, σταγόνες για την διπλωπία, χάπια για τον ίλιγγο και κάθε λογής μαντζούνια και ζιζάνια που φύτρωναν στον περιβάλλοντα χώρο μέχρι τα όρια των γειτονικών οικισμών που είχαν το δικό τους ντέρτι καθώς και εκεί έφτασαν τα απόνερα της συντριβής.
Από τις οκτώμισι και μετά, η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη. Η γη έτρεμε, οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι, οχυρά και κάστρα σωριάζονταν με πάταγο σε ερείπια, ο κόσμος αλάλαζε, οι προεστοί της Ριζούλας που ήταν το επίκεντρο του σεισμού, κρύφτηκαν κάτω από τα τραπέζια, έσβησαν τα φώτα μη πάρουν φωτιά, κλείδωσαν πορτοπαράθυρα και περίμεναν στωικά στην ουρά έξω από τις τουαλέτες, καθώς ο σεισμός τούς προκάλεσε εντερικά προβλήματα που έχρηζαν άμεσης εκτόνωσης. Εκεί, στο έρεβος της απόρριψης και την ερημιά της ανωνυμίας περίμεναν σιωπηλοί ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Εις μάτην…
Κατά τις έντεκα, όταν έγινε ότι ήταν να γίνει, όταν σταμάτησαν και οι τελευταίοι μετασεισμοί στα πέρατα της Επικράτειας, οι πόρτες ξεκλείδωσαν δειλά και οι προεστοί με μια έξοδο ανάλογη του Μεσολογγίου, βγήκαν μέσα από τα λύματα, έριξαν μια φθονερή ματιά στα απέναντι χωριά που βγήκαν αλώβητα, και ακολουθούμενοι από ακρίδες, κατσαρίδες, τρωκτικά των επιχορηγήσεων, μαλάκια, τρόλια του «καλλιτεχνικού» και «δημοσιογραφικού» απόπατου και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, στάθηκαν κάτω από το φως του φεγγαριού και έκαναν τις πρώτες δηλώσεις.
- Αναλαμβάνουμε ακέραια την ευθύνη που σας βγάλαμε από τα σπίτια κι από τα ρούχα σας, αλλά, εμείς δεν φταίμε, είπε ο πρώτος.
- Και ποιος φταίει; ρώτησαν οι ξεσπιτωμένοι.
- Οι άλλοι! Εμείς όχι! Η αξιοπιστία μας είναι αδιαμφισβήτητη. Σας παρακαλούμε, λάβετε το σοβαρά υπόψη και ξαναγυρίστε στο σπίτι μας.
- Ποιο σπίτι σας; Το γκρεμίδι; Ξυπνήστε, ποιους κοροϊδεύετε ;
- Σας παρακαλώ, ξανάπε ο πρώτος. Διαπιστώσαμε μια μη ανιχνεύσιμη ενίσχυση της θεμελιοδομής των απέναντι, αλλά επ’ αυτού θα μιλήσουμε αφού πρώτα απευθύνουμε χείρα προοδευτικών συγκλίσεων ώστε να αναδείξουμε τον ηγέτη του προοδευτικού πόλου που θα περιοδεύσει στα χαλάσματα για να εισπράξει τις πρώτες εισφορές των μικρομεσαίων.
- Των μικρομεσαίων; Πάτε καλά; Αυτοί είναι τελειωμένοι.
- Μην ανησυχείτε, μέσα σε ένα μήνα , μέχρι τον επόμενο σεισμό, θα τους αναστήσουμε.
- Και οι δημοσκόποι; Θα κυκλοφορούν ελεύθεροι;
- Γι αυτούς ειδικά, θα επαναφέρουμε το Νόμο 4000. Τους κουρεύουμε… σύριζα, τους γιαουρτώνουμε, κι ύστερα δεμένους με τριχιά τους περιφέρουμε πέριξ της πλατείας, για να καταλάβει κι ο τελευταίος μισέλληνας πως μόνον εμείς νοιαζόμαστε για τη χώρα ενώ οι άλλοι μόνο για το χωράφι τους.