Κάποτε πρέπει κάτι να πω για τις τηλεπάθειες που μού συμβαίνουν και θα με καταλάβετε. Δεν θα ήθελα να μιλάω για τον εαυτό μου αλλά πώς να γίνει, αυτός είναι που έζησε αυτα που γράφω και μου είναι μάρτυς υπερασπίσεως. Εξάλλου γράφω σπάνια για την πολιτική καθημερινότητα γιατί η περισσότερη – σήμερα - είναι βαρετή. Και όση είναι αξιοπρόσεκτη πολύ λίγους ενδιαφέρει. Το Περιβάλλον, για παράδειγμα. Ξέρετε καμία κυβέρνηση που ενδιαφέρεται; Αν ναι μεταβιβάστε μου την σκέψη σας.
Η μεταβίβαση σκέψεως ως πιθανότητα δεν έχει ποτέ ερευνηθεί επιστημονικά. Γιατί μοιάζει σκέτη φιξιόν. Πάντως ή πρόκειται για τηλεπάθεια ή πρόκειται για απίστευτη συγκυρία. Σαν αυτές που μου έχουν συμβεί. Βέβαια πρέπει να μετακινείσαι πολύ και συχνά. Να πηγαινοέρχεσαι γυρίζοντας ταινίες σε 33 χώρες, στις πέντε ηπείρους. Για να σου συμβαίνουν αυτά. Από καθαρή σύμπτωση, θα μου πείτε. Ίσως. Αν και...
Αλλά καλύτερα να τις αναφέρω.
Το 1964 βρίσκομαι στην Αμερική για να δείξω την ταινία μας Η Ακρόπολις των Αθηνών σε μερικά Πανεπιστήμια και στο Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης. Στο Σικάγο φιλοξενούμαι από έναν συμφοιτητή μου, το πάλαι ποτέ, ο οποίος μένει στα περίχωρα και πρέπει να πηγαινοέρχεσαι με ένα τρενάκι. Ένα βράδυ κατευθύνομα στον Σταθμό όταν ακούω ξαφνικά να φωνάζουν το όνομά μου! Μάλιστα. Σταματάω και γυρίσω να δω αν με φώναξε κανείς ή αν ήταν ηχητικός νους. Και βλέπω έναν άνδρα, 20 μέτρα πιο πίσω, να με κοιτάζει. Κάνω ένα βήμα, κάνει ένα βήμα Και πέφτουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Ήταν ο Πέτρος, της παρέας μου στο Πατάρι του Λουμίδη το 1954. Είχαν περάσει 10 χρόνια από τότε που χωρίσαμε. Ήταν παντρεμένος στο Σικάγο και μπαίνουμε στο διπλανό εστιατόριο να μού γνωρίσει την γυναίκα του. «Καθόμουν – μου λέει – με την πλάτη στον τοίχο. Όπως τώρα. Δίπλα σ’ αυτό το παράθυρο. Δεν ξέρω γιατί, γύρισα να ρίξω μια ματιά στον δρόμο. Ίσως γιατί άκουσα βήματα. Και ήταν τα δικά σου! Απορώ πως σε αναγνώρισα...». Κι’εγώ απορώ ακόμα. Μεταβίβαση σκέψεως; Δηλαδή, όταν περνούσα τού είπα τηλεπαθητικώς «περνώ»! Μπορεί. Έχετε άλλη εξήγηση;
Επεισόδιο Δεύτερο. Το καλοκαίρι τού 1963 γυρίζουμε μια ταινία με θέμα τις επιστήμες στην ελληνική αρχαιότητα με μεταφορικό μέσο στο Αιγαίο ένα μικρό γιοτ με καπετανιο τον Τομ Κράητον.
Τον Γενάρη του 1972 γυρίζω την ταινία μου «Μπλούζ με σφιγμένα δόντια» στην Αμερική. Βρίσκομαι στο Σαν Φρανσίσκο. Βγαίνω στο δρόμο και σταματάω το πρώτο ταξί. Ποιος νομίζετε ότι είναι ο σοφέρ; Ο Τομ Κράητον!
Επεισόδιο Τρίτο. Tον Δεκέμβρη τού 1983 σ΄ενα υπόγειο πίσω από το Χίλτον ετοιμάζουμε το γύρισμα του σήριαλ «Ακυβέρνητες Πολιτείες» . Από το βιβλίο του Τσάρκα που αφηγείται κατασκοπείες και έρωτες στην Ιερουσαλήμ, διεθνή πλέον πόλη την εποχή που εμαίνετο ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στο ένα δωμάτιο το συνεργείο ετοιμάζει τα σενάρια σε τρεις γλώσσες και στο άλλο εγώ προσπαθώ να μαντέψω τα γεγονότα που είχαν εμπνεύσει τον συγγραφέα.
Μου φέρνουν έναν χοντρό φακελο που τους παρέδωσε ο ταχυδρόμος. Ανοίγω τον φάκελο κα βλέπω ότι δεν είναι για μας. ΄Ηταν για τον Φράνσις Νοελ Μπέϊκερ, του τρίτου ορόφου, «φιλέλληνα» άγγλο βουλευτή. Τον είχα γνωρίσει στο Λονδίνο, στην Βουλή των Κοινοτήτων, στης οποίας την κινηματογραφική λέσχη πρόβαλε την ταινία μας «Η Ακρόπολις των Αθηνών». (Μάλιστα, η Βουλή των Κοινοτήτων έχει κινηματογραφική Λέσχη!).
Ο φάκελος περιείχε ένα βιογραφικό χειρόγραφο και την επιστολή τού Ισραηλινού πρέσβη που έλεγε ότι το Ισραήλ δεν δέχεται να του εκδώσει το βιβλίο του. Σκέφτηκα ότι σαν δημόσιο έγγραφο μού επιτρέπεται να ρίξω μια ματιά. Και τι βλέπω; Όλα όσα μου έλειπαν για να εξηγήσω τα γεγονότα τα σχετικά με τις ελληνο-αγγλικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή! Ο Φράνσις ήταν στην Βρετανική κατασκοπεία. Γνώριζε τα ελληνικά και σύχναζε στις ελληνικές στρατιωτικές λέσχες ντυμένος με στολή Έλληνα λοχαγού! Δεν του πήγα τον φάκελο γιατι στο μεταξύ ο Φράνσις είχε γίνει... υπερασπιστής της Χούντας. Του τον πήγε ένας του συνεργείου.
Επεισόδιο τέταρτο. Το 1963 γυρίζω την ταινία «Άνθρωποι και Θεοί» για την ελληνική αρχαιότητα. Γυρίσαμε μουσεία, ναούς, θέατρα και πηγαινοερχόμασταν στα νησιά του Αγαίου όπου θα γυρίζαμε δελφίνια για να τα παντρέψουμε με τα δελφίνια σ’ ένα εκπληκτικό μωσαϊκό που θα βρούμε στη Δήλο. Αλλά στο Αιγαίο δελφίνια δεν συναντήσαμε. Τέλος πάντων, κινηματογραφούμε το μωσαϊκό και κατεβαίνουμε το δρομάκι που μάς οδηγεί στο λιμανάκι όπου μας περιμένει η βαρκούλα που μας έφερε από την Μύκονο.
Λέω στον Εγγλέζο «φόρτισε την κάμερα για δελφίνια». Μου λέει «έχεις δει δελφίνια κοντά σε βαρκάκι χαμηλότερο από την πλάτη τους και σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου από την ξηρά;». Σχεδόν με έπεισε και κατεβαίνοντας το δρομάκι αρχίζω να φωνάζω θυμωμένος «δεν ντρέπεστε παλιιοδελφίνια, να μου το κάνετε αυτό κλπ κλπ».
Μπαίνουμε στο βαρκάκι, μπαίνει μπρος το μοτεράκι και μόλις ξεκίνησε το βαρκάκι 12 νεαρά δελφίνα μάς ακολουθούν, 6 από τη μια πλευρά της βάρκας και 6 από την άλλη. Έτσι χαμηλά όπως ήμουνα το ένα το χάιδεψα. Ο Εγγλέζος κιτρίνισε αλλά πρόλαβε να φορτώσει την δεκαεξάρα και τα γυρίσαμε τα δελφινάκια. Τι είχε συμβεί; Τα δελφίνια καταλαβαίνουν τις κινηματογραφικές φωνές; Ξέρουν ελληνικά;
Επεισόδιο Πέμπτο. Το 1996 γυρίζω μα ελληνο-γαλλική συμπαραγωγή για την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Δεν βρίσκω φωτογραφίες με απαγχονισμούς αλλά εκείνες τις μέρες βγαίνει ένα βιβλίο με φωτογραφίες από γερμανικά αρχεία και βρίσκω τους τρεις Εαμίτες φοιτητές που απαγχονίστηκαν σε μια πλατεία κοντά στο σχολείο μου. Κάνω ζουμ στη φωτογραφία για να δω καλύτερα τους παριστάμενους και βλέπω ανάμεσά τους τον εαυτό μου! Είχα πάει να τους δω σαν από συμπαράσταση. Μεταφυσική σύμπτωση; Τι με έσπρωξε να κάνω το ζουμ;
Επεισόδιο Έκτο. Άφησα τελευταίο το πιο τηλεπαθητικό συμβάν από όλα όσα έζησα. Syracuse University 1952: Πρέπει να κάνω μια εργασία για το μάθημα Διεεθνείς Σχέσεις. Συμφωνώ με τον καθηγητή μου Δόκτορα Κούλσκυ, πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Πολωνίας, το θέμα να είναι η Αποπομπή του Στρατάρχη Τίτο από την Κομινφόρμ, που ιδρύθηκε το 1947 σαν αντίπραξη στο Σχέδιο Μάρσαλ. Μόνο από τους Γιουγκοσλάβους είχα βοήθεια και πήγα στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου να βρω υλικό. Περνώντας από έναν διάδρομο βλέπω ένα βιβλίο με τίτλο «Διεθνείς Ανταλλαγές». Το παίρνω το ανοίγω και τι βλέπω; Τον εαυτό μου! Είμαι στην Αμερικανική Βιβλιοθήκη της Αθήνας, καθισμένος με ένα βιβλίο στο χέρι. Στην οδό Σταδίου. Απέναντι από το Πατάρι του Λουμίδη!.
Τι συνέβη; Η φωτογραφία μού φώναξε «στοπ εδώ»; Ή ένα δικό μου τηλεπαθητικό κύμα με είδε στη φωτογραφία και με σταμάτησε;