Η πράξη έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον
Η μνήμη που συχνά δικαιολογεί ή μεταποιεί
.........
Το μέλλον που επιβραβεύεται ή τιμωρεί με την επίγνωση
Γιάννης Τόλιας, Μεταπράτης χρόνος
Από το «κληρονομηθέν χρέος» μέχρι τη διχόνοια: ένα-δύο συλλαλητήρια δρόμος. Μία σπίθα λείπει για να εισέλθουμε πλησίστιοι, μετά σημαίων και λοιπών συμβόλων, στην ψυχολογία του εμφυλιακού διχασμού, με ιδιαίτερο μίσος για τους συν-έλληνες που σκέφτονται διαφορετικά από εμάς.
Ολοκληρωτικές αντιλήψεις,εμπρηστικές δηλώσεις, φανατικοί μαχητές απόλυτων αληθειών, ένθεν/κακείθεν μονοπωλιακός πατριωτισμός [συμφεροντολογικός, κρυφοκομματικός ή συναισθηματικός].
Άλλοτε υπερπροστατεύομενοι κι άλλοτε απροστάτευτοι από την Ιστορία πορευόμαστε σχεδόν στα τυφλά. Οι «προστάτιδες δυνάμεις» της Ελλάδας και του Ελληνισμού, είτε βρίσκονται μέσα στη χώρα [ως εθνικά αποθέματα], είτε «κυκλοφορούν έξω» [αναδιατασσόμενες με βάση τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα] έχουν κουραστεί να μας κανακεύουν.
Από την άλλη ο χρόνος συνιστά αναπόσπαστη, ίσως και την πιο κρίσιμη, παράμετρο της πολιτικής στρατηγικής. Στον κόσμο των συνεχών κι ενίοτε αλληλοαναιρούμενων μετατοπίσεων, ελλείψει σταθερών και γραμμικών προβλέψεων, η διαχείριση του πολιτικού/εθνικού χρόνου[συμπίεσης ή αποσυμπίεσης, δρομολόγησης καλής ή αποτροπής κακής λύσης], προϋποθέτει ένα μίνιμουμ συνεννόησης και συναίνεσης.
Στην πατρίδα μας δυστυχώς η ιστορική μνήμη δεν λειτουργεί ούτε ως κάθαρση, ούτε ως εκδίκηση. Έχει σφηνωθεί ανάμεσα στην αυτοσυντηρητική φοβική άμυνα και στη διεθνιστική [;] ιδεοληπτική επίθεση. Διαιρούμαστε πάντοτε δια του 2 και επιχειρηματολογούμε πάντοτε κατά περίπτωση [άνευ κοινώς αποδεκτών αρχών και αξιών].
Δίχως όμως κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες κοινές γραμμές για το έξω πρόβλημα, στο τέλος θα μας μείνουν οι πολεμικές ιαχές και το βομβαρδισμένο εσωτερικό πεδίο βολής.
Φοβού τους πολιτικούς χωρίς εθνικό σχέδιο [ή και δίχως εθνική ταυτότητα] οι οποίοι αρέσκονται να φιλονικούν για την ταυτότητα των άλλων.
ΥΓ: «Αυτοί που πήραν το δρόμο του μύθου
ψάχνουν για την ταυτότητά τους
ανάμεσα σε πληγωμένους και ζητιάνους
σε ποιητές και ζωγράφους» [Σπ.Κατσίμης, Η Ταυτότητα]
ΥΓ2: Ως νομικός [και εχέφρων, ελπίζω, πολίτης] δεν πρόκειται να παρασυρθώ σε κρίσεις και υποθέσεις για το σκάνδαλο Novartis. Δυστυχώς και στην περίπτωση αυτή, εκτός των άλλων δικονομικών ακροβασιών και μιντιακών υπαινιγμών, λειτουργούν και πάλι «μύθοι γενικής χρήσης» [όπως π.χ διάφορα στερεότυπα για το ποιοί είναι «από χέρι» ένοχοι ή αθώοι, ποιοί δικαστικοί είναι βαλτοί κλπ, κλπ]. Τίποτα και κανείς δεν σώζει μιά χώρα που δεν θέλει να σωθεί.