Η διαχείριση θυμού είναι, ως γνωστόν, λιγότερο ή περισσότερο δύσκολο πράγμα για τους περισσότερους. Ανάλογα με το αίτιο, τις συνθήκες, την πιθανή επήρεια αλκοόλ ή άλλων ουσιών και πολλούς άλλους παράγοντες, μια έκρηξη θυμού μπορεί να έχει επιπτώσεις διαφόρων «επιπέδων»: Από μερικές φωνές και χαρακτηρισμούς μέχρι πράξεις βίας που μπορεί να οδηγήσουν σε φόνο. Ως εκ τούτου, πολλοί ειδικοί έχουν ασχοληθεί με το αντικείμενο, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα- και έχουν προκύψει κάποιες σχετικά απλές μέθοδοι που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας για να ελέγξει τα νεύρα του και πιθανώς να αποφύγει τα πλέον δυσάρεστα.
Μία από τις πιο γνωστές είναι το μέτρημα μέχρι το 90 (Take:90, όπως το λένε κάποιοι ειδικοί στο εξωτερικό) όταν κάποιος είναι στρεσαρισμένος, για να αποφύγει να θυμώσει. Οι υπέρμαχοι τη μεθόδου αυτής λένε πως χρειάζονται 90 δευτερόλεπτα για να εξαφανιστούν τα συναισθήματα θυμού από τον εγκέφαλο. Ωστόσο, δεν συμφωνούν όλοι: Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Guardian, ο Μάικ Φίσερ, διευθυντής της British Association of Anger Management, υπογραμμίζει πως «δουλεύω με κάποιος πολύ θυμωμένους ανθρώπους. Αν είσαι τόσο θυμωμένος, το να περιμένεις 90 λεπτά δεν βοηθά». Επίσης, ο καθηγητής ψυχοθεραπευτικών μελετών Γουΐντι Ντράιντεν (University of London) σημειώνει πως, για κάποιους μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα, καθώς «υποτροπιάζουν», γυρνώντας την αιτία στο μυαλό τους, και καταλήγουν πιο θυμωμένοι.
Για να το αποφύγετε αυτό, υπάρχουν άλλες τρεις μέθοδοι, που προτείνονται από ειδικούς. Η πρώτη εξ αυτών είναι να αναρωτηθείτε «γιατί έχω θυμώσει». Κατά τον Ντράιντεν, το να πάρει κάποιος την «ευθύνη/ ιδιοκτησία» του θυμού του, αντί να σκέφτεται πως τον θύμωσε ο άλλος, διευκολύνει τα πράγματα ως προς τον έλεγχό του. Η δεύτερη μέθοδος απευθύνεται κυρίως σε άτομα που έχουν σοβαρό πρόβλημα με τα νεύρα τους, και είναι η δημιουργία ενός «δικτύου στήριξης» τουλάχιστον οκτώ ατόμων, στα οποία μπορούν να απευθύνονται όταν νιώθουν τον θυμό τους να ανεβαίνει. Βεβαίως, πρέπει να είναι άτομα που θα βοηθούν στον έλεγχό του, και δεν θα τον υποδαυλίζουν, απλά «δικαιώνοντας» τον εξοργισμένο. Το τρίτο είναι η αναγνώριση των σωματικών ενδείξεων: Όπως λέει η Μίλι Μπράμπλμπι, διαμεσολαβήτρια σε χώρους εργασίας, ο καθένας έχει τα δικά του σωματικά σημάδια θυμού- κάποιοι σφίγγουν τα δόντια τους, κάποιοι κοκκινίζουν, άλλοι κρυώνουν, σε άλλους κολλούν οι παλάμες τους. Όταν κάποιος τα διαπιστώνει αυτά, τότε πρέπει να λέει ότι «αυτό όντως “μου πάτησε τον κάλο”», και να λέει στον συνομιλητή (σε αυτόν που τον εξόργισε, γενικότερα) πως «πρέπει να σκεφτώ πριν απαντήσω, μπορώ να έχω ένα λεπτό;».