Πολλοί κατά καιρούς, από θέσεις ευθύνης και μη, επικαλούνται τη συγνώμη είτε επειδή πραγματικά την εννοούν, είτε ως δικαιολογία στην αδυναμία εξεύρεσης λύσης.
Σε κάθε περίπτωση, η συγνώμη, δεν αποτελεί δικαιολογία και μόνο για λόγους ψυχικής υγείας, ξαλάφρωσης του ίδιου που την εκφράζει και παρηγοριάς εκείνου που την αποδέχεται, θα μπορούσε να γίνει παραδεχτή.
Παραδέχομαι, λοιπόν, εκείνον που ζήτησε συγνώμη και την ίδια στιγμή, όχι μόνο υπέβαλε την παραίτησή του – ενδεχομένως πριν προλάβουν να τον… παραιτήσουν, όπως ίσως συνέβη στην περίπτωση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της Αττικής Οδού- αλλά έθεσε και τον εαυτό του αμισθί στην υπηρεσία του κράτους, όταν πρόκειται για κάποιον που είχε κρατική θέση ή σε οποιονδήποτε άλλο φορέα δημοσίου συμφέροντος.
Θα τον παραδεχόμουν επίσης, αν προσέφερε υπηρεσίες, αμισθί, υπέρ του κοινωνικού συνόλου, ή μέρος αυτού που έβλαψε με τις παραλείψεις ή τις ενέργειές του. Για παράδειγμα, αν παραιτηθεί ένας υπηρεσιακός παράγοντας επειδή δεν τα κατάφερε με τη φωτιά, να λειτουργεί ως πυροφύλακας, σε μια περιοχή. Αμισθί επαναλαμβάνω, τις ώρες που δεν εργάζεται για να ζήσει, τις ώρες που θα μπορούσε να διαθέσει για τον ελεύθερο χρόνο του.
Με ανάλογους τρόπους, η συγνώμη, πράγματι, έχει αντίκρισμα.
Παραδέχομαι επίσης, εκείνους που ζητούν συγνώμη, χωρίς να παραιτούνται, όχι για να δικαιολογήσουν δικές τους παραλείψεις, αλλά άλλων, την ευθύνη των οποίων έχουν, αν άμεσα ξεκινήσουν διαδικασίες ώστε να μην χρειαστεί ξανά συγνώμη για το ίδιο θέμα και για άλλα, βέβαια. Διότι αν είναι να ζητάμε συγνώμη κάθε τόσο και λιγάκι για κάθε λάθος που κάνουμε, ακόμα και αν το διορθώνουμε μετά, δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μαθαίνουμε να μη κάνουμε λάθη σε μια σειρά καταστάσεων. Διαφορετικά, δεν κάνουμε γι αυτή τη δουλειά, ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο.
Ετσι, η συγνώμη πιάνει τόπο και δεν θα αφήνουμε κανέναν να επικαλείται τη φράση ότι «από τότε που ανακαλύφθηκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο».
Συγνώμη άκουσα από τον πρωθυπουργό, που έχει την ευθύνη του κράτους, όχι όμως και από τον περιφερειάρχη Αττικής, που έχει ευθύνη για δρόμους που έκλεισαν μέσα στην Αθήνα, ούτε από δημάρχους που δεν μπόρεσαν, μέχρι τώρα που δημοσιεύεται το συγκεκριμένο άρθρο, να ξεχιονίσουν γειτονιές και να μαζέψουν τα σπασμένα κλαριά δέντρων από τα αυτοκίνητα.
Το να μην μπορείς να το κάνεις, δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν θέλεις. Ισως να μην προλαβαίνουν τα μηχανήματα και οι υπάλληλοι που διαθέτεις. Γι αυτό υπάρχει και η βοήθεια. Δε μπορείς να κάνεις κάτι μόνος σου, ζητάς από τον γείτονα να βοηθήσει, αν μπορεί κι αν προλαβαίνει. Για παράδειγμα, υπάρχουν πάρα πολλές γειτονιές της Αθήνας, γεμάτες με χιόνι και εγκλωβισμένα ΙΧ. Την ίδια στιγμή, ο Δήμος Περιστερίου, είναι πεντακάθαρος από χθες, από άκρη σε άκρη. Το πώς τα κατάφερε, εξηγείται ότι και συντονίστηκε καλύτερα και διέθετε αποφασιστικότητα και εμπειρία, καθώς οι άνθρωποι της ηγεσίας του δήμου, εδώ και πολλά χρόνια, είναι όλο το 24ωρο στο πόδι και το έχουν αποδείξει επανειλημμένα. Εχοντας, λοιπόν, μηχανήματα διαθέσιμα τώρα, διότι δεν επιχειρούν, θα μπορούσε να τα παραχωρήσει για χρήση στον Δήμο Αθηναίων, εφόσον του είχε ζητηθεί. Όμως, κάτι τέτοιο δεν έγινε! Γιατί; Μη τρωθεί η περηφάνια μας, ότι δεν τα καταφέρνουμε, κάτι που τελικά αποδείχθηκε; Μη δείξουμε ότι κάποιος τα κατάφερε καλύτερα από εμάς;
Σε αυτή τη μάχη και σε κάθε τέτοια μάχη, οι εγωισμοί μένουν στην άκρη και επικρατεί η σύμπνοια. Μόνον έτσι αναδεικνύονται όλοι νικητές, διότι στο τέλος όλοι χαμένοι θα είναι.