“Πρώτα πέρασε το σκοινί από το πιο ψηλό και χοντρό κλαδί ελιάς, έπειτα, με σβέλτες κινήσεις άρχισε να τραβά από το λαιμό και να σηκώνει από το έδαφος το ζώο κι εκείνο, ενώ πνιγόταν, τον κοίταζε με απορία μέσα στα μάτια, εκλιπαρούσε για ζωή, σα να ρωτούσε: γιατί;
Ο φονιάς δεν έδωσε σημασία στα κλαψουρίσματα, βροχάρισε το ζώο και για λίγο ίσως να ένιωσε μικρός Θεός. Έμοιαζε να χρωστά ένα έγκλημα στην κοινωνία, έτσι ξέσπασε πάνω στο εφτακακόμοιρο τετράποδο, μάλιστα είχε διαλέξει κι εύκολη τοποθεσία ώστε να βρουν το “έργο” του. Να το δουν στο μικρό χωριό και κάποιοι δικοί του να καταλάβουν, ότι όχι μόνο δε συγχωρεί, αλλά ματώνει άμα λάχει τα χέρια του, φτάνει να περάσει το δικό του!”
Δυστυχώς δεν είναι μια φανταστική ιστορία. Ανήμερα των Φώτων (6.1.2018) μια παρέα φίλων διάλεξε να παίξει ποδόσφαιρο στο γήπεδο 5Χ5 του χωριού Όθος της Καρπάθου. Ξεκίνησαν το παιγνίδι, όταν ένα δυνατό σουτ έστειλε τη μπάλα σε ένα διπλάνο χωράφι κι εκεί η προπόνηση τους βγήκε ξινή.
Πάνω σε μια γέρικη ελιά από τις προηγούμενες μέρες έπνιξαν ένα μαυρόασπρο κυνηγόσκυλο!
Δεν είναι η πρώτη φορά που σκοτώνουν έτσι ένα σκυλί, όχι ότι πρόκειται για συχνό καρπάθικο φαινόμενο, ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν έχουν αποκαλυφθεί οι δράστες. Κι αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη διάσταση στη μακάβρια ιστορία, δημιουργεί στενάχωρες σκέψεις, η ομερτά είναι η διέξοδος των ανίκανων κι αυτή είναι που γεννά προβληματισμό.
Ο φονιάς είναι φονιάς! Με όσα επίθετα κι αν ντύσουμε τον εκτελεστή δεν θα καταφέρουμε να προσεγγίσουμε τη ψυχοσύνθεση, δε θα φτάσουμε το τραγικό του χαρακτήρα, εκτός από διακαστήρια και ποινές, σίγουρα χρειάζεται και σταθερή ψυχιατρική φροντίδα.
Ενδιαφέρον για μια πιο βαθιά μελέτη, μακριά ακόμη κι από τα όποια τρυφερά φιλοζωικά ένστικτα, έχει ο ρόλος της μικρής κοινωνίας της Καρπάθου.
Η σιωπή από εκείνους που γνωρίζουν, είναι εκκωφαντική. Οι πολίτες με θέση πάνω στο νησί ακόμη δεν έχουν καταδικάσει τη δολοφονία! Που είναι οι εκλεγμένοι στη βουλή, στη Νομαρχία, ο Έπαρχος, ο Δήμαρχος Καρπάθου, οι τοπικοί βουλευτές Δωδεκανήσου;
Οι αιρετοί που έχουν ενεργό ρόλο στην εξέλιξη του τόπου, εκείνοι που συμμετέχουν κατά κάποιο τρόπο στη διαμόρφωση της συνολικής συνείδησης, ακόμη δεν έχουν πάρει θέση για αυτό το φονικό! Αλλά και από τους ντόπιους κυνηγούς, όπως και το τοπικό τους σύλλογο, άραγε θα ανοίξει κάποιο στόμα; Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του σκύλου; Θα μιλήσει και θα υπερασπιστεί ακόμη και τα δυστυχισμένα βαρελόσκυλα ή τα “αόρατα” αδεσποτάκια της Καρπάθου;
Το θέμα δημοσιοποιήθηκε, πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις στην κοινότητα του facebook, ο δολοφόνος καταδικάστηκε, πολλοί ήταν εκείνοι που ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία του αρρωστημένου δήμιου, ώστε να μην υπάρξει συνέχεια σε τέτοιες πράξεις. Κι όμως ο άνθρωπος που είδε, φωτογράφησε και έδωσε στη δημοσιότητα το θέμα, ο κ. Νίκος Τόσκας, τρεις μέρες μετά το περιστατικό και εξακολουθεί να παλεύει με σύμμαχο έναν άλλο Καρπάθιο που ζει στην Αθήνα, τον κ. Γιώργο Χιωτάκη, και οι δυο εισπράττουν μονάχα ευχές, στην προσπάθεια τους να ανακαλύψουν τον δολοφόνο!
Αν και ήδη έγινε καταγγελία στην Αστυνομία, τα στόματα δεν ανοίγουν, εκείνοι που φαίνεται να γνωρίζουν περισσότερα, που πιθανόν ξέρουν τον ιδιοκτήτη ή εκείνον που έκαμε το έγκλημα, κρατούν αποστάσεις, με τη σιωπή τους αφήνουν την υπόθεση να ξεθωριάσει. Κι αυτός ο δράστης (άραγε είναι ο ίδιος με προηγούμενα επεισόδια;) θα μείνει ατιμώρητος, η ιστορία σύντομα θα γίνει το μαύρο παρελθόν που κανένας δε θέλει να φέρνει στη μνήμη του.
...Ένα παλιόσκυλο ήταν, σιγά μη γίνουμε καρφώσουμε τον «άθρωπο»... Μάλιστα κάποιοι φρόντισαν να ξεκρεμάσουν και να πετάξουν λίγα μέτρα παραπέρα το κουφάρι του ζώου, το σκοινί που χρησιμοποιήθηκε για το πνίξιμο του σκύλου δεν έχει βρεθεί!
Εμείς είμαστε, κρυφοί ή φανεροί σπισιστές, πονηρά κολοβά δίποδα, που μεταμορφωνόμαστε σε εξελιγμένα πονετικά πλάσματα, δε θέλουμε να πληγώσουμε τους εαυτούς μας, μα ούτε τους τουρίστες, που αγαπούν το νησί, που ξοδεύουν τα καλοκαίρια και τα χρήματα τους πάνω σ΄αυτό!
Μια κρεμάλα γίνεται καθρέφτης, φανερώνει την ανημπόρια, τη δυστυχία που κουβαλά το ξεπερασμένο από χρόνια είδος μας.