Ο χειμώνας μακρόσυρτος και βασανιστικός δεν άφηνε περιθώρια για επισκέψεις. Ειδικά σε ηφαίστεια. Οπωσδήποτε κρατούσαν επαφές ανάμεσα στα ταξίδια. Αραιά και που, όταν η κούρσα πλησίαζε στους Αγίους Θεοδώρους, ο Γίγαντας έστελνε με τον άνεμο τα σινιάλα του. Κύματα ζέστης την αγκάλιαζαν καθ` οδόν και το δέρμα της μύριζε με το κολασμένο θειούχο άρωμά του. Είχαν ταιριάξει από καιρό. Ηφαίστειο η ψυχή της που ζούσε μέσα στις εκρήξεις της. Ήσυχο ηφαίστειο εκείνο, έδειχνε να κοιμάται και να ονειρεύεται εκατομμύρια χρόνια. Χουζούρευε απλωμένο στην περιοχή καθώς ο Τυφωέας είχε μετοικίσει στη Σικελία, στα έγκατα της Αίτνας.
Τελικά, μετά την Λαμπρή και με διάθεση Αναστάσιμη αποφασίστηκε η συνάντηση. Στο Ηφαίστειο Σουσάκι, την Διακαινήσιμο και την Πρωτομαγιά. Ημέρα απεργίας αλλά και των λουλουδιών, θα γιόρταζαν μαζί μακριά από την κοσμο-συρροή την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου, την νίκη της Άνοιξης απέναντι στον χειμώνα.
Ο Γίγαντας καλοδέχτηκε την παρέα νωρίς στο πρώτο του’’ ξύπνημα΄΄. Η φωτο- γραφή στις εξάρσεις του εδάφους και στα πετρώματα της χαράδρας αναδείκνυε τη γοητεία του ανάγλυφου. Οι έξοχες εξοχές του ηφαιστειότοπου γαλήνευαν το νου και την ψυχή ενώ τα ‘’φυσικά’’ στόμια εξόρυξης θείου σε προσκαλούσαν στο εργαστήριο του Ηφαίστου.
Στην είσοδο του τόπου οξειδωμένος στεγνός κρουνός έδειχνε στ` αριστερά ωραίο ρήγμα, ενώ μπροστά στο ηφαίστειο ΄΄δια τον φόβο των ανθρώπων΄΄ είχε τοποθετηθεί ΄΄παλμογράφος΄΄, που μετρούσε τους χτύπους της καρδιάς του κοιμισμένου Γίγαντα με την προσδοκία να μη ξυπνήσει σύντομα…
Ο βροχερός χειμώνας είχε αφήσει τ` αχνάρια του αποτυπωμένα στο διαβρωμένο δρόμο και στις πλαγιές, στα χάσματα με τ` αγριολούλουδα . Το νερό έβρισκε πάντοτε το δρόμο του προς την χαράδρα και η παρέα ακολουθούσε τη ″σχεδιασμένη″ διαδρομή από τους απλωμένους πλαστικούς σωλήνες που κάποιοι είχαν στρώσει. Άραγε για ιδιωτική χρήση;
Όσο ο ήλιος ψήλωνε άστραφταν χιλιάδες αποσπάσματα κρυσταλλικού γύψου που σχημάτιζαν διδυμία, την ″ωραία ουρά χελιδόνος″. Χελιδόνια όμως και άλλα πουλιά απέφευγαν τις χαμηλές πτήσεις στο ηφαίστειο ενοχλημένα από την έντονη οσμή του υδρόθειου. Η Γαία τριγύρω γεμάτη σερπεντίνες και οξειδώσεις. Σκαρφάλωναν και απολάμβαναν ζεστό και μαλακό έδαφος στο Θε(ι)όχωμα.
Η ησυχία ήταν απόλυτη. Αυτή τη μέρα δεν ακουγόταν ούτε ο Εργαστήρ, όπως αποκαλείται ο Ήφαιστος στους Ορφικούς Ύμνους (66.Ηφαίστου, θυμίαμα λιβανομάνναν.Eugen Abel.επιμ.Orphica, 1885), ο γνωστός εργασιομανής και πολυτεχνίτης θεός, που δούλευε ασταμάτητα στο σιδηρουργείο του μέσα στο ηφαίστειο. Σήμερα όμως, εργατική πρωτομαγιά του 2019, γιορτή των εργατών, θεών και ανθρώπων, ο Ήφαιστος απεργούσε και είχε κρεμάσει το σφυρί και τη λαβίδα στο χρωματισμένο στόμιο της πλαγιάς.
Την ησυχία του τόπου έσπασε τρελό ζουζούνισμα από δεκάδες σφήκες που τρυπούσαν με ηδονή πορώδη έξαρση, διακοσμημένη με εξαίσια μαγνήσια επίστρωση. Τα αστραφτερά πετρώματα με τις οξειδώσεις του σιδήρου έφερναν στη μύτη την μυρωδιά της αρχαίας Σιδούς, στην πεδιάδα της Κρομμυώνος με τις ροδιές. Η έντονη οσμή του υδρόθειου και τα έκχυτα ορυκτά έκοβαν την ανάσα. Βαρύ το φορτίο που έπεφτε στις πλάτες της παρέας. Ένιωθαν νάνοι στις πλαγιές Γίγαντα. Μαγεμένοι από το μάγμα της γης, μέρα Μαγιού, κατηφόριζαν τη Θειωνιά με τις πέτρες στα χέρια, γνωρίζοντας καλά τον μύθο του Σίσυφου. Έφυγαν με συγκίνηση και αίσθημα πληρότητας από τον τόπο, κρατώντας ενθύμια- φυλαχτά από τις οξειδώσεις της Μητέρας Γης. Ένιωθαν θεραπευμένοι.
Αποχαιρέτησαν τον Γίγαντα με την ευχή να έχει αέρινα και γλυκά όνειρα, αφήνοντας πίσω τις παπαρούνες, μόνες και ωραίες.
Απέναντι στη βιομηχανία οι φουμαρόλες κάπνιζαν και σήμερα.
″Οξειδώθηκα μέσ` τη νοτιά των ανθρώπων″. Ακούστηκε η φωνή και εχάθη.
