«Γεννήθηκα στα Γιάννενα, παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας αγροτών που δεν τελείωσαν καν το γυμνάσιο. Μεγάλωσα μέσα σε μία κλασική, συντηρητική πόλη της ελληνικής επαρχίας όπου τα ισχυρά πρότυπα ήταν ο δήμαρχος, ο δάσκαλος, ο παπάς και ο αστυνομικός. Σήμερα είμαι υπαστυνόμος Α’ στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας της Ελληνικής Αστυνομίας και σπουδάζω για να πάρω το δεύτερο πτυχίο μου από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Αφού μπόρεσα να το κάνω εγώ, μπορούν όλοι».
Ο 32 χρονος Μιχάλης Λώλης, με τα λόγια αυτά δεν επιχειρεί να συμπυκνώσει το success story ενός παιδιού από την επαρχία που «τα κατάφερε» να γίνει κάποιος. Κάθεται απέναντί μου στον καναπέ του σπιτιού στην Καισαριανή, υπό το βλέμμα της Μαρία Κάλλας και του Οδυσσέα Ελύτη, φωτογραφίες των οποίων κοσμούν τον τοίχο στο σαλόνι του και συστήνεται σε όσους έχουν να κάνουν, όπως και ο ίδιος, ένα ακόμη πιο δύσκολο προσωπικό ταξίδι. Να αποδεχθούν τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους και να επιλέξουν να κάνουν το βήμα από το σκοτάδι στο φως. Όπως και εκείνος. Το παιδί από την επαρχία που φορώντας πλέον στολή, έκανε το δικό του μεγάλο βήμα και ξαφνικά έγινε γνωστός ως «ο πρώτος έλληνας αστυνομικός που δήλωσε ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλος» και μάλιστα σε μια κοινωνία που τα δημόσια coming outs δεν συνηθίζονται. Και το έκανε ηχηρά με παρρησία και ορμή, αποφασίζοντας να παραστεί στο πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο LGBΤ Αστυνομικών, να γίνει μέλος της αντίστοιχης ευρωπαϊκής ένωσης (European LGBT Police Association) και να ξεκινήσει το σωματείο «Δράση Αστυνομικών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» (Police Action for Human Rights) στην Ελλάδα.
Μπάτσος για τους μεν, «αδερφή» για τους δε
«Για κάποιους μέσα στη LGBTQI κοινότητα είμαι μπάτσος και μέσα στην Αστυνομία είμαι αδερφή» λέει για πολλοστή φορά μιλώντας στη HuffPost Greece στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος «Proud out Loud» με τη συμμετοχή όλων των εκδόσεων της HuffPost και με αφορμή το Pride. Η συνέντευξη του Μιχάλη Λώλη θα δημοσιευθεί στην αμερικανική έκδοση στις 18 Ιουλίου.
Όπως εξηγεί, για κάποιους οι αστυνομικοί είναι εξ ορισμού φορείς καταστολής και εξουσίας και «σύμφωνα με αυτούς δεν μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα».
Επιθέσεις όμως δέχεται και από την πλευρά αστυνομικών. Αν και οι συνάδελφοί στην Υπηρεσία του τον στηρίζουν, κάποιοι άλλοι προφανώς δεν είναι τόσο ανεκτικοί στη διαφορετικότητα. «Μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο. Στέλνουν καταγγελίες για ό,τι κάνω και ό,τι πω».
Μόλις τον περασμένο Οκτώβριο μια φωτογραφία που είχε αναρτήσει στο «κλειστό» προφίλ του στο Instagram, στην οποία εμφανίζεται να φιλάει τον σύντροφό του κάτω από μια ελληνική σημαία, έγινε πάλι η αφορμή. Δεν ήθελε πολύ. Ξαφνικά κάποιοι άρχισαν να την αναπαράγουν συνδέοντας τη με την εθνική εορτή υποστηρίζοντας πως είναι μια μορφή «δήλωσης» από πλευράς του. Ο δε ΓΓ του Σωματείου Ειδικών Φρουρών, Στράτος Μαυροειδάκος έφτασε στο σημείο να ζητήσει να παρέμβει ο Εισαγγελέας επειδή δήθεν ο Λώλης ξεφτιλίζει τη σημαία.
Πώς αντιδρά όμως η ηγεσία τη ΕΛΑΣ στις καταγγελίες που κατ′ επανάληψη γίνονται σε βάρος του υπαστυνόμου; «Διατάσσουν διοικητικές έρευνες που δεν καταλήγουν πουθενά γιατί δεν έχω κάνει κάτι για να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη».
Αυτές τις επιθέσεις στα social media ή σε ιστοσελίδες και blogs που εστιάζουν σε θέματα της αστυνομίας έχει μάθει να τις διαχειρίζεται. Αλλά όχι πάντα. «Με τρέφουν και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Αλλά μερικές φορές φτάνω στα όρια μου». Πριν κάποιους μήνες σκεφτόταν να ζητήσει να μετατεθεί από την Υπηρεσία του αλλά τελικά τον απέτρεψε ο τότε διοικητής του. «Στη δουλειά σου είσαι εξαίρετος. Μην ακούς κανέναν. Είμαστε μαζί σου».
Όπως εξηγεί αν και το αφήγημα της αστυνομίας είναι συντηρητικό στο παλιό τρίπτυχο «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» ο ίδιος βλέπει τα σημάδια της αλλαγής στα πρόσωπα αστυνομικών με τους οποίους μοιράζονται τις ίδιες απόψεις. «Η αστυνομία αλλάζει αλλά η κοινωνία δυσκολεύεται ακόμη να το δει».
“Βαρέθηκα να ακούω την ατάκα ‘’δεν μας ενδιαφέρει τι κάνεις στο κρεβάτι σου!’’…Δηλ. όταν με καλεί κάποιος στο γάμο του θέλει να μου πει τι κάνει στη γυναίκα του στο κρεβάτι;”
Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν δυσκολεύεται μόνο σε αυτόν τον τομέα. H Ελλάδα, όπως λέει, είναι μια ασφαλής χώρα για τους ομοφυλόφιλους. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει ομοφοβία και πως ο φόβος δεν φωλιάζει στα LGBTQI άτομα. Ο φόβος τους όμως, όπως και τα ομοφοβικά, δηλαδή εξ ορισμού ρατσιστικά εγκλήματα, μπορούν να κατανικηθούν μόνο με την αλήθεια. «Τα ομοφοβικά εγκλήματα είναι σκοτεινά. Δεν καταγγέλλονται και συνήθως καταγράφονται ως απλά ποινικά αδικήματα χωρίς να αναδεικνύεται το ρατσιστικό κίνητρο. Και πώς να καταγραφούν; Όταν δεν το λες ούτε στους γονείς πως είσαι ομοφυλόφιλος, πώς θα το πεις στον αστυνομικό;».
Κοιτάζοντας στον καθρέφτη
Ο Λώλης βέβαια μίλησε ανοιχτά και στους γονείς του και στους συναδέλφους του στην αστυνομία και σε όλη την ελληνική κοινωνία. Πρώτα όμως έπρεπε ο ίδιος να αντικρίσει τη δική του αλήθεια.
«Το πρώτο coming out και το πιο δύσκολο ήταν με τον εαυτό μου. Ένιωθα διαφορετικός αλλά δεν είχα ένα πρότυπο για να ταυτιστώ. Είχα υποψίες πως ήμουν ομοφυλόφιλος και τότε έρχονταν στο μυαλό μου όσα ακούμε για την ομοφυλοφιλία: ντροπή, αισχρότητα, αμαρτία, εξευτελισμός, απαξίωση. Τελικά είχα την πρώτη ερωτική συνεύρεση με άντρα στα 20. Ήταν πολύ οδυνηρό όταν συνειδητοποίησα τι συμβαίνει. Δυσφορία, φόβος να μην αποκαλυφθεί αυτό που νιώθω, αυτό που είμαι. Κι όμως όλα είχαν να κάνουν με τη φύση μου στην οποία κανείς μας δεν μπορεί να πάει κόντρα. Αλλά προσπαθείς, συχνά το αρνείσαι».
Όπως εξηγεί, η πρώτη αντίδραση είναι να επιλέγεις να το αντιλαμβάνεσαι μόνο ως μια σεξουαλική πρακτική. Αναζητάς σεξ σε εφαρμογές, ή πιο παλιά κάποιοι σύχναζαν σε cruising areas (πάρκα κλπ), dark rooms, gay clubs. «Δεν κάνεις σταθερές συντροφικές σχέσεις. Η ανάγκη είναι καθαρά σεξουαλική. Δεν αντιλαμβάνεσαι ακόμη το βάθος και την έκταση της ομοφυλοφιλίας που φυσικά και δεν αφορά μόνο το σεξ, αλλά μια βεντάλια συναισθημάτων, την αγάπη, τη συντροφικότητα. Φτάνεις να ζεις δύο ζωές. Παράλληλες. Πους τις χωρίζει μια κουρτίνα».
Πολλοί ομοφυλόφιλοι, όπως λέει, ψάχνουν απαντήσεις σε ένα επαναλαμβανόμενο «γιατί». Αυτός ο δρόμος όμως, όπως υποστηρίζει, είναι λάθος. «Όπως οι ετεροφυλόφιλοι δεν αναρωτήθηκαν ποτέ για τη σεξουαλικότητά τους, έτσι δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε και εμείς. Δεν είναι κακό και η επιστήμη έχει απαντήσει: δεν είναι επιλογή. Είναι κάτι που σε καθορίζει εκ γενετής».
Ένα διπλό coming out και ένας κόντρα ρόλος
Τον ίδιο, φαίνεται πως τον λύτρωσε ο έρωτας. «Ερωτεύτηκα στα 22, ήμουν ευτυχισμένος. Δεν ήθελα μόνο σεξ. Ήθελα να είμαστε μαζί. Το είπα πρώτα στους φίλους μου. Σοκαρίστηκαν, κάποιοι δάκρυσαν. Υπέροχοι φίλοι. Σε όσους πίστευα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το αποδεχθούν δεν το είπα καν. Έμεινα με αυτούς με του οποίους αισθανόμουν ασφάλεια».
Στη συνέχεια μίλησε στις δύο μεγαλύτερες αδερφές του. «Εκεί είχαμε κλάματα» αλλά σήμερα, όπως λέει, «μοιραζόμαστε τα πάντα».
“Θα ήθελα ένα παιδί. Ομοφυλόφιλοι είμαστε, όχι στείροι…αλλά θέλω να αναγνωρίζεται επίσης ως πατέρας του παιδιού μου ο σύντροφος που επέλεξα.”
Το πιο δύσκολο όμως ήταν μπροστά. Οι γονείς. «Αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να σταθείς απέναντι στους ανθρώπους που σε γέννησαν και να το πεις... Τους είπα πως είμαι χαρούμενος, ερωτευμένος και πως το να είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι όπως το φαντάζονται. Η μητέρα μου έκλαιγε, ήταν οδυνηρό για εκείνη, άλλαξε όλη της την κοσμοθεωρία. Φοβήθηκε, ντράπηκε. Μέχρι που μου είπε πως θέλει να πεθάνει. Της πήρε χρόνο...Και αναρωτιέμαι ξανά: ποιος ετεροφυλόφιλος άκουσε τη μητέρα του να λέει πως θέλει να πεθάνει γι αυτό που είναι;». Ο πατέρας του ήταν πολύ πιο υποστηρικτικός και ρωτούσε τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει, σαν να ήταν ένα πρόβλημα που ήθελε να λύσει.
«Ήταν δύσκολο αλλά είμαι πεπεισμένος πως το ιδανικό θα ήταν όλοι να κάναμε coming out στους γονείς μας. Η κοινωνία θα ήταν πολύ καλύτερη για τους ομοφυλόφιλους. Εάν σε αποδεχθούν οι γονείς σου δεν σε νοιάζει πλέον τι θα πουν όλοι οι άλλοι».
Και τώρα το ξέρει όλος ο κόσμος
Βέβαια το coming out στους γονείς δεν σημαίνει πως πρέπει να το μάθουν και όλοι. «Η μητέρα μου ήταν της λογικής: εντάξει, αλλά να μην το πούμε, δεν χρειάζεται να το ξέρουν όλοι. Το κάνουν από αγάπη. Φοβούνται πως θα πληγωθείς. Η μητέρα μου ίσως να μην άντεχε και τον κοινωνικό αντίκτυπο».
Η μέρα όμως που το έμαθαν όλοι δεν άργησε. Και ήρθε το 2016 με τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συνέδριο LGBΤ Αστυνομικών και την ένταξη στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή ένωση (European LGBT Police Association). Μέρος της δουλειάς του, ως μέλος αυτής ήταν να μιλήσει ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος αστυνομικός που ασχολείται με την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέσα από το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας. «Κλήθηκα να συνδυάσω την ομοφυλοφιλία, την αστυνομία και τη ζωή μου».
«Όταν πια το έμαθαν όλοι, συγχωριανοί, ξαδέρφια έπαθαν όλοι σοκ. Αλλά αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως όταν μιλάς ειλικρινά όλοι σωπαίνουν».
Στην αστυνομία κλήθηκε σε απολογία επειδή πήγε στο συνέδριο, πέρασε πειθαρχικό αλλά τελικά του έγινε μόνο μια άτυπη επίπληξη.«Εξάλλου δεν μπορούσαν να πατήσουν κάπου νομικά. Να με επιπλήξουν γιατί; Επειδή είμαι γκέι;».
Πολλοί μέσα στην αστυνομία νομίζουν ότι όλα όσα τολμά, τα κάνει γιατί έχει «πολιτική κάλυψη». «Η μόνη κάλυψη που έχω» όπως απαντά «είναι από την Ευρωπαϊκή Ένωση LGBT Αστυνομικών και από το Συμβούλιο της Ευρώπης που με εκπαίδευσε ως εμπειρογνώμονα. Τώρα εάν ένα κόμμα είναι πιο κοντά μου και πιο ανεκτικό σε αυτό που κάνω και λόγω της ταυτότητάς μου - επειδή αυτό μπορεί να «ξεπλένει» την αστυνομία ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο- ναι μπορεί να συμβαίνει. Αλλά το πώς μπορεί να το εκμεταλλεύονται κάποια κόμματα δεν με ενδιαφέρει. Και η ηγεσία της ΕΛΑΣ μπορεί να με χρησιμοποιεί για να μπορεί να λέει ”να έχουμε ένα ομοφυλόφιλο αστυνομικό που δεν του έχουμε κάνει τίποτα”».
Θεός, θρησκεία, εκκλησία και «εκμετάλλευση του δόγματος»
Και κάποια στιγμή η συζήτηση φτάνει στη θρησκεία και την Εκκλησία. «Υπήρξα βαθιά θρησκευόμενος. Εκκλησία την Κυριακή, νηστεία, μελέτη του δόγματος, διαμονή σε μοναστήρια. Προσπάθησα να βρω απαντήσεις για τη διαφορετικότητά μου στην Εκκλησία. Όλα αυτά μέχρι τα 19. Κατάλαβα ότι αυτό που είμαι δεν είναι αποδεκτό για κάποιους μέσα στην Εκκλησία» Όπως τονίζει σήμερα μια μικρή μερίδα της Εκκλησία διάγει ρατσιστικό λόγο. «Στέκονται απέναντι στη διαφορετικότητα, φωνάζουν πολύ ακριβώς επειδή είναι λίγοι».
Πλέον δηλώνει άθεος και υποστηρίζει πως διαβάζοντας βρήκε τις απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα που τον βασάνιζαν. «Πιστεύω μόνο στον άνθρωπο, στη φύση και στις δυνατότητες της επιστήμης. Δεν ελπίζω σε μια ζωή μετά θάνατον. Θα υπάρχει μόνο η μνήμη και η αγάπη στις καρδιές όσων μας γνώρισαν».
Δηλώνει μάλιστα ένθερμος υποστηρικτής του πλήρους διαχωρισμού Εκκλησίας - Κράτους. «Το κράτος είναι η σχέση του πολίτη με την εξουσία. Ο νομικός δεσμός. Εκεί δεν εμφιλοχωρεί καμία σχέση με την Εκκλησία που έχει άλλη αποστολή. Πρέπει να υπάρχει υποχρεωτικά πολιτικός γάμος, σύμφωνο συμβίωσης και ονοματοδοσία. Αυτές οι εξουσίες θα πρέπει να αφαιρεθούν από την Εκκλησία και να πηγάζουν μόνο από το Κράτος».
“Έρχονταν στο μυαλό μου όσα ακούμε για την ομοφυλοφιλία: αισχρότητα, αμαρτία, εξευτελισμός, ….Δεν αντιλαμβανόμουν ακόμη το βάθος και την έκταση της ομοφυλοφιλίας”
Βέβαια αν και έχει να πει πολλά για την ιστορία της Ελληνικής Εκκλησίας «που έχει διαστρεβλώσει την ίδια της την ιστορία», για το «Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπολεως που ήθελε την Ελλαδική Εκκλησία υπό τον Σουλτάνο γιατί απολάμβανε προνόμια και δεν συνέβαλε ουσιαστικά στην Επανάσταση του 1821», εκτιμά πως «το Ορθόδοξο δόγμα είναι πολύ ανοιχτό, ανεκτικό. Μιλάει για αγάπη, αποδοχή. Ο παπάς του χωριού είναι μια ανοιχτή αγκαλιά συγκριτικά με έναν καθολικό. Αλλά δυστυχώς η Εκκλησία εκμεταλλεύεται το δόγμα και συντηριτικοποιεί πάρα πολύ την κοινωνία».
Τι θα έλεγα στον ανήλικο εαυτό μου
Έχοντας λύσει μέσα του πολλά ζήτημα που τον απασχολούσαν, τα τελευταία τρία περίπου χρόνια ο Λώλης συνεχίζει να λέει την ιστορία του, που είναι η ιστορία και πολλών άλλων. Ιστορίες που κάποιοι χαρακτηρίζουν ως ιστορίες ντροπής και εξευτελισμού. Ιστορίες που κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν πως λέγονται για να προκαλέσουν ή για να προβληθεί η αφηγητής. «Αυτές όμως είναι οι ιστορίες μας. Θέλουμε, έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για όσα στερηθήκαμε και διεκδικούμε. Την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια».
Τα μηνύματα βέβαια που στέλνουν αυτές τις ιστορίες δεν απευθύνεται μόνο στα άτομα της LGBTQI κοινότητας. «Λέω αυτά που θα ήθελα να μου έλεγε κάποιος όταν μεγάλωνα, όταν πάλευα να καταλάβω τι μου συμβαίνει αναζητώντας ένα πρότυπο για να ταυτιστώ. Και η πιο σημαντική συμβουλή μου είναι μία: μιλήστε σε γονείς και φίλους, δημιουργήστε ένα περιβάλλον αλήθειας στη ζωή σας. Απευθύνομαι όμως και στο παιδί στο σχολείο που δεν είναι ομοφυλόφιλο αλλά πρέπει να σταματήσει να κάνει bullying στο συμμαθητή του».
“Δεν είναι μόνο η ακραία βία που δέχθηκε ο Ζακ και τον οδήγησε στο θάνατο, τόσο από τους παριστάμενους πολίτες όσο και την Αστυνομία, αλλά και η απαξίωση που δέχθηκε μετά είναι μεγάλο θέμα.”
Η ανταπόκριση στην προσπάθειά του, όπως λέει, είναι μεγάλη. Μηνύματα νέων παιδιών και γονιών που δυσκολεύονται να χειριστούν την κατάσταση. Οι μεν γιατί χειρίζονται συχνά λάθος το coming οut, επιθετικά, αντιδραστικά και οι γονείς γιατί υπάρχει η κοινωνία και κυρίως ο φόβος πως οι ζωές των παιδιών τους είναι κατεστραμμένες.
«Ένα 19χρονο αγόρι είχε δει μία συνέντευξή μου. Μου έστειλε μήνυμα στο Facebook λέγοντας πως την έδειξε στη μητέρα του και τους βοήθησε». Τελικά συναντήθηκαν οι τρεις τους και συζήτησαν για το bullying που δεχόταν ο νεαρός στο πανεπιστήμιο. Η μητέρα των ευχαρίστησε και όπως, λέει φάνηκε να φεύγει γεμάτη ελπίδες λέγοντας: «Δεν ήξερα τι να κάνω. Αλλά τώρα καταλαβαίνω πως ο γιος μου μπορεί να είναι σαν εσένα, να ακολουθήσει το δρόμο του, να κάνει καριέρα, να τον αποδεχθούν. Και εγώ θα τον στηρίξω».
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη. «Έχω βαρεθεί να ακούω την ατάκα ‘’δεν μας ενδιαφέρει τι κάνεις στο κρεββάτι σου!’’. Μα όταν λέω ότι είμαι ομοφυλόφιλος δεν σου λέω τι κάνω στο κρεββάτι μου, με ποιον πήγα. Δεν θα αντέξει κανείς να του πω τι κάνω στο κρεββάτι μου. Απλά λέω πως δεν είμαι ετεροφυλόφιλος. Δηλαδή όταν εμένα με καλεί κάποιος στο γάμο του στην εκκλησία σημαίνει πως με καλεί για να μου πει τι κάνει στη γυναίκα του στο κρεβάτι; Γιατί για εμάς αυτομάτως η πρώτη σκέψη είναι το σεξ;».
“Αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να σταθείς απέναντι στους ανθρώπους που σε γέννησαν και να το πεις... Ποιος ετεροφυλόφιλος άκουσε τη μητέρα του να λέει πως θέλει να πεθάνει γι αυτό που είναι;”
Αργοπορημένη κοινωνία και χαμένες ζωές
Και φυσικά υπάρχει και μια δεύτερη ατάκα που επαναλαμβάνεται διαρκώς ως απάντηση σε κάθε διεκδίκηση της LGBTQI κοινότητας. «Η κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη. Κάντε λίγο υπομονή, δεν γίνονται όλα μαζί».
Η ανταπάνταση; «Eίναι από τα πιο ομοφοβικά επιχειρήματα. Δηλαδή η κοινωνία ήταν έτοιμη να με δεχθεί εμένα ως ομοφυλόφιλο; Τι θα την κάνω εγώ τη ζωή μου; Θα περιμένω πότε θα είναι έτοιμη η κοινωνία για να ζήσω; Εγώ τώρα θέλω να αλλάξει η κοινωνία γιατί εγώ τώρα ζω και ζω μια φορά. Δεν υπάρχει χρονικό πλαίσιο για τα δικαιώματα των ανθρώπων».
Η αλήθεια βέβαια, όπως τονίζει, είναι πως τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν γίνει πολλά βήματα στην Ελλάδα: ψηφίστηκε ο νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, άλλαξε ο αντιραστιστικός νόμος συμπεριλαμβάνοντας τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου και πέρασε η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου.
Σε κάθε περίπτωση το επόμενο βήμα, όπως λέει, πρέπει να είναι η αναγνώριση του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων και η τεκνοθεσία που θα σημαίνει και την «πλήρη κατάκτηση των οικογενειακών δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων».
“Τα ομοφοβικά εγκλήματα είναι σκοτεινά…Όταν δεν το λες ούτε στους γονείς πως είσαι ομοφυλόφιλος, πώς θα το πεις στον αστυνομικό;”
«Θα ήθελα ένα παιδί. Πιστεύω θα ήμουν καλός πατέρας γιατί είχα τους καλύτερους γονείς. Ομοφυλόφιλοι είμαστε, όχι στείροι. Εάν δεν έπρεπε, η φύση δεν θα μου έδινε τη δυνατότητα να τεκνοποιήσω. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να κάνουμε παιδιά. Και όπως και οι ετεροφυλόφιλοι δεν χρειαζόμαστε την έγκριση κανενός. Παιδί μπορώ να αποκτήσω ανά πάσα στιγμή αλλά εγώ θέλω να αναγνωρίζεται επίσης ως πατέρας του παιδιού μου ο σύντροφος που επέλεξα».
Το κίνημα, το Pride, ο Ζακ και ο ρατσισμός μεταξύ των LGBTQI
Όπως λέει στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές σοβαρές οργανώσεις και γίνεται καλή δουλειά στην προώθηση των δικαιωμάτων της LGBTQI κοινότητας. Υπάρχουν όμως και σημαντικά ιδεολογικά προβλήματα μέσα στο κίνημα. «Αριστεροί, ακροαριστεροί, αναρχικοί προσπορίζονται τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, για το πώς πρέπει να διεξάγονται τα Pride, κάποιοι το απαξιώνουν υποστηρίζοντας πως έχει εμπορευματοποιηθεί. Και φυσικά υπάρχουν και τριβές για τον «σωστό» τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας».
Ακόμη και στην περίπτωση του Ζακ, όπως σημειώνει, υπήρξαν διαφορετικές αντιδράσεις. «Πιο φιλελεύθερες οργανώσεις ήταν π.χ. πιο μετρημένες στην κριτική τους σχετικά με το πώς έπρεπε να δράσει η αστυνομία όταν ξαφνικά είδε έναν Ζακ με το γυαλί στο χέρι. Θυμίζω, πως οι συνάδελφοι ελέγχονται πειθαρχικά με το ερώτημα της απόταξης και τονίζω πως η περίπτωση του Ζακ δεν έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία. Μετά έμαθαν όλοι πως ήταν γνωστός γκέι ακτιβιστής. Δεν είναι μόνο η ακραία βία που δέχθηκε και τον οδήγησε στο θάνατο, τόσο από τους παρισταμένους πολίτες, όσο και την Αστυνομία, αλλά και η απαξίωση που δέχθηκε μετά είναι μεγάλο θέμα. Σε κάθε περίπτωση ο Ζάκ ήταν φίλος μου, τον ήξερα χρόνια και με στήριζε στις δικές μου δράσεις, οπότε δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός».
“Το ιδανικό θα ήταν όλοι να κάναμε coming out στους γονείς μας. Η κοινωνία θα ήταν πολύ καλύτερη για τους ομοφυλόφιλους.”
Σε ό,τι αφορά το Pride κάνει λόγο για μια σημαντική κατάκτηση και τονίζει πως είναι όλο και πιο μαζικό. «Υπάρχουν βέβαια κάθε χρόνο οι γνωστές απαράδεκτες ομοφοβικές αντιδράσεις περί ”πρόκλησης” για ”τα αγόρια με γκλίτερ” και το ”προκλητικό” ντύσιμο» και αρχίζουν τα ”α, αυτό είναι ομοφυλοφιλια;”. Και έτσι δυστυχώς δεν βλέπετε ποτέ τους ομοφυλόφιλους που είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, επειδή δεν αντέχουν εξευτελισμό και την απαξίωση από τη συντηρητική μερίδα της κοινωνίας».
Βέβαια ο ρατσισμός δεν είναι κάτι ξένο ούτε μεταξύ της LGBTQI κοινότητας. «Μπορεί να είμαστε ομοφυλόφιλοι και να απαξιώνουμε τις λεσβίες, τα trans άτομα ή τους θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλους. Εσωτερικεύουμε αυτό που λέει η κοινωνία για την LGBTQI κοινότητα και το αναπαράγουμε. Έτσι και οι αλλοδαποί. Οι Αλβανοί δέχθηκαν ρατσισμό και των εσωτερίκευσαν. Οι Ρωσοπόντιοι ελληνικής καταγωγής, δέχθηκαν ρατσισμό και τώρα ασκούν ρατσισμό πχ στους Πακιστανούς. Οι γυναίκες δέχονται σεξισμό και τον αναπαράγουν και οι ίδιες».
«Η πρόοδος είναι νομοτελειακή. Είμαι πάντα αισιόδοξος»
Όσο για το πως θα πορευτεί; Όπως λέει θα συνεχίσει τον αγώνα του μέσα από το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας που υπηρετεί, καθώς και τη «Δράση Αστυνομικών», την Ευρωπαϊκή Ένωση LGBT Αστυνομικών, αλλά και ως εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου της Ευρώπης σε θέματα ρατσιστικών εγκλημάτων μίσους κυρίως με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, μετά από τη συνεργασία με την Ελένη Τσετσέκου που είναι διευθύντρια του τμήματος SOGI (Sexual Orientation and Gender Identity- Σεξουαλικός προσανατολισμός και τα ταυτότητα φύλου).
Και ο στόχος είναι ένας: «Θέλουμε να απολαμβάνουν όλοι στη χώρα μας τα δικαιώματα που σήμερα απολαμβάνει ένας λευκός, Έλληνας, άνδρας, χριστιανός ορθόδοξος. Και θα το πετύχουμε. Η πρόοδος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι νομοτελειακή και αναπόφευκτη. Είμαι πάντα αισιόδοξος».