Με ένα όραμα που έγινε έργο με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ο υπολογιστής που θα έφτανε στα χέρια και των πιο φτωχών παιδιών, One Laptop Per Child, ο Μιχάλης Μπλέτσας ως ένας από τους εφευρέτες του και βασικός συντελεστής στη σχεδιαστική και τεχνική υλοποίηση του Υπολογιστή των Εκατό Δολαρίων, συνέδεσε την διεθνή επιστημονική οντότητα του με τις ανθρωπιστικές αξίες μιας ισχυρής οικουμενικής ιδέας.
Ερευνητής και Διευθυντής Πληροφορικής στο Media Lab (Research Scientist and the Lab Director of Computing at MIT′s Media) του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT), από τους επιφανέστερους της Επιστήμης της Πληροφορικής, έχει πραγματοποιήσει δίκτυα ευζωνικής πρόσβασης βασιζόμενα σε τεχνολογίες αιχμής, συμπεριλαμβανομένης μιας από τις πρώτες δοκιμαστικές πλατφόρμες ADSL όπως και άλλες ποικίλες ασύρματες τεχνολογίες.
Η φιλία του με τον φημισμένο Νίκολας Νεγρεπόντε από το 1996 που τον γνώρισε, όταν ο Μιχάλης Μπλέτσας σε ηλικία 28 ετών άρχισε να εργάζεται στο ερευνητικό εργαστήριο Media Lab του MIT, που εκείνος τότε διηύθυνε, έφερε στο προσκήνιο τις κοινές αναζητήσεις τους και την προσδοκία τους για έναν καλλίτερο κόσμο. Έτσι σκέφτηκαν και πέτυχαν την καταπληκτική ιδέα της ασύρματης ευρυζωνικής διαδικτύωσης για να εφαρμοστεί σε κάθε σημείο της αδύναμης ανθρωπότητας, σε περιοχές δίχως υποδομή και ηλεκτρικό ρεύμα.
Ξεκινώντας την ερευνητική στρατηγική τους από την ελληνική Πάτμο έως τα χωριά της Καμπότζης, με διαπιστώσεις που αποτέλεσαν το προοίμιο της ιδέας του φορητού υπολογιστή OLPC (One Laptop Per Child) κατόρθωσαν κάτι το μοναδικό για τα παιδιά του ζουν σε υποβαθμισμένες συνθήκες. Μια τριετία, από το 2006 έως το 2009, ο Μιχάλης Μπλέτσας ήταν ο επικεφαλής του σχεδιασμού των υποσυστημάτων δικτύωσης του φορητού υπολογιστή που μπορεί να λειτουργήσει «στο πιο απομονωμένο σημείο του πλανήτη» προάγοντας την εξέλιξη και ανοίγοντας στην ευαίσθητη αντίληψη των παιδιών το παράθυρο του κόσμου.
“Η σημερινή κατάσταση κάνει την οποιαδήποτε πρόβλεψη για την επόμενη μέρα της Ελλάδας, δύσκολη υπόθεση”
Με δηλωμένη θέση του ότι, «η αυτοματοποίηση διεισδύει στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα πιο ραγδαία από ποτέ, καθώς ρομπότ, big data, και αλγόριθμοι που μαθαίνουν ορίζουν εκ νέου ουσιώδεις περιοχές της ανθρώπινης εμπειρίας» καταθέτει στη HuffPost Greece την πρωτοποριακή σκέψη του και το κριτικό λόγο του για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνική πραγματικότητα: «Η σημερινή κατάσταση κάνει την οποιαδήποτε πρόβλεψη για την επόμενη μέρα της Ελλάδας, δύσκολη υπόθεση. Αντίθετα, για κάποιον που έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί τις εξελίξεις από κάποια απόσταση, ένα ευκρινές όραμα για το αύριο έρχεται με ευκολία».
Γεννημένος στη Κρήτη, αποφοίτησε, ηλεκτρολόγος μηχανικός, από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, για να συνεχίσει τις μεταπτυχιακές σπουδές του στις ΗΠΑ στη Βιοϊατρική και κατόπιν, τη Μηχανική Υπολογιστών (Computer Engineering) στα σπουδαία πανεπιστημιακά ιδρύματα Boston University και Northeastern University. Ενώ για την δημιουργία του OLPC τιμήθηκε το 2007 με το βραβείο Index.
“η Ελλάδα του αύριο έχει αφήσει πίσω της τον λαϊκισμό και τον κρατισμό...Έχει πανεπιστήμια στα πρώτα 100 του κόσμου... σχολεία που παρέχουν ουσιαστική...αποδεσμευμένη από την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο παιδεία”
Για εκείνον, η Ελλάδα της επόμενης μέρας, «η Ελλάδα του αύριο, όπως θα πει, έχει αφήσει πίσω της τον λαϊκισμό και τον κρατισμό, κύριες και αλληλοτροφοδοτούμενες αιτίες της κρίσης που περνάει σήμερα. Έχει βάλει σαν προτεραιότητα, την ποιότητα και το βάθος στις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος στους πολίτες, ιεραρχώντας τις ανάγκες, θέτοντας μετρήσιμους στόχους και αξιολογώντας την επίτευξη τους. Έχει πανεπιστήμια στα πρώτα 100 του κόσμου, σχολεία που παρέχουν ουσιαστική, αυτοτελή, αποδεσμευμένη από την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο παιδεία, και δομές δια βίου μάθησης και επίκαιρης και στοχευμένης επαγγελματικής κατάρτισης.
Έχει ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, αποτελεσματική δικαιοσύνη και ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα που δεν βασίζεται στην ασύμμετρη διαγενιακή επιδότηση. Σέβεται το περιβάλλον, προστατεύει, αναδεικνύει και εκμεταλλεύεται την πολιτιστική της κληρονομιά.
Εκτός από τους Δασκαλάκη, Λάνθιμο, Αντετοκούμπο και Τσιτσιπά, γιορτάζει και τους Χαλαμανδάρη, Τσιλφίδη, Μωραϊτάκη και όλους αυτούς που δημιουργούν προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας στην Ελλάδα για εξαγωγή στις πιο ανταγωνιστικές αγορές του πλανήτη. Οι πολίτες της θέλουν να καθορίζονται από όλα αυτά που είναι “υπέρ” και όχι από αυτά στα οποία εναντιώνονται. Είναι και πάλι Έλληνες Ευρωπαίοι απαλλαγμένοι από σύνδρομα καταδίωξης και πιο “ενήλικες” στην σκέψη. Όραμα ευχάριστο αλλά και οδυνηρό ταυτόχρονα, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά την ίδια στιγμή».