Ο Michel Legrand γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1932 σε ένα προάστιο του Παρισίου και σίγουρα τα γονίδια του πατέρα του, του διάσημου στην εποχή του συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Raymond Legrand, του κληροδότησαν το μουσικό ταλέντο του. Έχοντας αρχίσει τις σπουδές πιάνου και σύνθεσης στο Κονσερβατόριο του Παρισίου σε ηλικία ένδεκα ετών τις οποίες περάτωσε με διακρίσεις δεν άργησε να εξελιχθεί σε βιρτουόζο του οργάνου και σύντομα επίσης σε εξαίρετο ενορχηστρωτή. Επαγγελματίας μουσικός ήδη από τα είκοσι δύο και πολύ σύντομα και εκτός Γαλλίας ο Michel Legrand έδειξε από πολύ νωρίς ότι δεν θα έμενε μόνο στον χώρο της κλασικής μουσικής. Το ξεκίνημα για αυτό ήταν οι δισκογραφικές συνεργασίες του με μουσικούς της jazz καθώς και η κυκλοφορία κάποιων δικών του δίσκων ως ηγετικής φυσιογνωμίας τυπικού πιανιστικού jazz τρίο. Aκολούθησαν πολλές συνεργασίες του, στο στούντιο και στη σκηνή, με ερμηνευτές/ιες και μουσικούς αρκετών εθνικοτήτων, όχι μόνο της jazz αλλά και της ποπ όπως η Barbara Streisand, της soul όπως ο αείμνηστος Ray Charles και φυσικά με πολλά σημαντικά ονόματα της κλασικής μουσικής. Ως μαέστρος έχει διευθύνει κορυφαίες ορχήστρες πάρα πολλών χωρών και σαν πιανίστας έχει, ανάμεσα στα άλλα, στο ενεργητικό του μιαν ηχογράφηση αναφοράς έργων του μεγάλου ομοεθνή του κλασικού συνθέτη Ερίκ Σατί.
Την ίδια «ολιστική» προσέγγιση στην μουσική έχει επιδείξει και ως συνθέτης, τόσο με τα τραγούδια που έχει γράψει όσο και με τα soundtracks πολλών ταινιών τα οποία έχει υπογράψει και είναι αυτά κυρίως που έφεραν την διεθνή φήμη και καθολική εκτίμηση τις οποίες απολαμβάνει.
Ανάμεσα στις γνωστότερες στιγμές της διαδρομής του είναι τα soundtracks του για ένα από τα πρώτα και καλύτερα κινηματογραφικά musicals, το «Οι Ομπρέλες Του Χερβούργου» του Ζακ Ντενί (1964) και για το «The Thomas Crown Affair», μια εμβληματική για το ιδίωμα του αστυνομικού θρίλερ ταινία του 1968 σε σκηνοθεσία Νόρμαν Τζούισον και με το αξέχαστο πρωταγωνιστικό ζεύγος των Στιβ Μακουίν και Φει Νταναγουέι. Αυτό το score του ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία Όσκαρ, καλύτερου soundtrack και καλύτερου τραγουδιού. Κέρδισε το δεύτερο για το κλασικό πλέον «The Windmills Of Your Mind» που ερμήνευσε ο νεαρός τότε ηθοποιός και τραγουδιστής Noel Harrison (γιος του σπουδαίου Άγγλου θεατρικού και κινηματογραφικού ηθοποιού Ρεξ Χάρισον). Το τραγούδι αυτό έχει επανεκτελεστεί κυριολεκτικά δεκάδες φορές στη συνέχεια και, κατά τη γνώμη μου, πιθανότατα αποτελεί την κορυφαία μεμονωμένη συνθετική στιγμή του.
Ενα άλλο σημαντικό soundtrack του είναι για την ταινία του 1983 «Yentl» της οποίας το σενάριο είχε γράψει, σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστούσε η Barbra Streisand και το τραγούδι «Papa Can You Hear Me?» από αυτό έγινε αρκετά μεγάλη επιτυχία.
Ακούραστος παρά τα ογδόντα έξι πλέον χρόνια του, κυριολεκτικά αντλώντας ζωή από αυτό που ήταν όλη η ζωή του, δηλαδή την μουσική, ο Michel Legrand συνεχίζει την μακρά αυτή διαδρομή με όρεξη αλλά και αντοχές τις οποίες θα ζήλευαν πολύ νεότεροι του, διευθύνοντας ορχήστρες οι οποίες παίζουν έργα του αλλά συχνά και όχι μόνον σχεδόν σε όλο τον κόσμο και μην παραλείποντας τις περισσότερες φορές να καθίσει λίγο στο αγαπημένο του πιάνο.
Την πρώτη συναυλία του στην Ελλάδα λοιπόν θα πραγματοποιήσει την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Στο πρώτο μέρος της θα διευθύνει την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ (την οποία προετοίμασε ο πιανίστας Στάθης Σούλης ο οποίος θα συμπράξει μαζί της και θα τον αναπληρώσει στο πόντιουμ στα τρία κομμάτια που ο ίδιος αντίστοιχα θα παίξει πιάνο) σε αποσπάσματα ορχηστρικών έργων του και στο δεύτερο η ίδια ορχήστρα και φυσικά υπό την διεύθυνση του θα συνοδεύσει τον διεθνώς καταξιωμένο Ελληνογάλλο ερμηνευτή Γιώργο Πέρρη σε αρκετά από τα τραγούδια που έχει γράψει ο Michel Legrand. Με αυτή την αφορμή η σημαντικότατη αυτή προσωπικότητα της διεθνούς μουσικής μου μίλησε για τη σχέση του με την μουσική αλλά και με την χώρα μας.
Εχετε ακόμα την έμπνευση και την ανάγκη να συνθέτετε, να γράφετε μουσική ή πλέον είναι αρκετό για εσάς να διευθύνετε ορχήστρες και να ακούτε την μουσική που έχετε γράψει επί δεκαετίες να παίζεται σε όλο τον κόσμο;
Γράφω, παίζω και ακούω συνεχώς μουσική στο μυαλό μου, είμαι γεμάτος από νέες ιδέες! Είναι εκπληκτικό και απίστευτο για εμένα ότι μετά από σχεδόν εννέα δεκαετίες ζωής και μια καριέρα εξήντα πέντε ετών προτάσεις για νέες συνεργασίες όχι μόνον εξακολουθούν να έρχονται αλλά και να πραγματοποιούνται.
Πόσο έχει επηρεάσει το γεγονός του ότι είστε σολίστ του πιάνου τον τρόπο που συνθέτετε αλλά και το αντίστροφο ίσως;
Θα μπορούσε να μην το έχει επηρεάσει; Δεν μπορώ να πω ο ίδιος σε ποιο βαθμό γιατί είναι απολύτως αλληλένδετα. Το όργανο με το οποίο καταρχήν εκφράστηκες μουσικά και έφτασες να το κατέχεις είναι αδύνατο να μην επηρεάσει και την συνθετική γραφή σου.
Τι ήταν δυσκολότερο για εσάς, το να γράφετε τραγούδια ή επενδύσεις κινηματογραφικών ταινιών; Ανεξάρτητα από αυτό, αισθάνεστε πιο κοντά στο πρώτο ή στο δεύτερο;
Η μουσική είναι τόσο εύκολη και ταυτόχρονα απαραίτητη για εμένα όσο και το να αναπνέω, ανεξάρτητα από τι πρόκειται ή πρέπει να συνθέσω. Πρέπει όμως να προσθέσω ότι η μουσική, πάντα και για όλους, απαιτεί σκληρή δουλειά και αυτοπειθαρχία, είτε συνθέτεις ένα soundtrack, μιαν όπερα ή απλά ένα τραγούδι.
Η έμπνευση για ένα τραγούδι προφανώς έρχεται από τους στίχους του. Αλλά σε τι βρίσκετε περισσότερο την έμπνευση όταν γράφετε ένα soundtrack, στο σενάριο, συζητώντας με τον σκηνοθέτη πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, βλέποντας κάποια από τα πρώτα πλάνα, σε κάτι άλλο;
Η έμπνευση έρχεται από παντού, μερικές φορές χωρίς καν να την αναζητήσεις. Οσον αφορά στα soundtracks το σενάριο και το να συζητήσεις με τον σκηνοθέτη είναι φυσικά απαραίτητα. Το να θα έχεις στη διάθεση σου υλικό από τα γυρίσματα είναι θέμα αποκλειστικά του σκηνοθέτη και δεν συμβαίνει πάντα.
Γράψατε την διάσημη «σπειροειδή» μελωδία του «The Windmills Of Your Mind» αφού διαβάσατε τους στίχους του ζεύγους Bergman ή πριν;
Όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτή ήταν μια από τις περιπτώσεις που η μουσική γράφτηκε πρώτη! Για την ακρίβεια έπαιξα αρκετές μελωδίες στον Alan και την Marilyn Bergman, αμέσως επέλεξαν την συγκεκριμένη και έγραψαν τους στίχους λίγο αργότερα.
Πιστεύετε ότι η μουσική έχει μια δική της ζωή η οποία φυσικά εξαρτάται από τον δημιουργό και τους εκάστοτε εκτελεστές της; Αυτό που εννοώ πρακτικά είναι το εξής, αλλάζετε, έστω σε μικρό βαθμό, την μελωδία, τον ρυθμό ή ακόμα και την ενορχήστρωση των συνθέσεων σας κάθε φορά που τις παίζετε με διαφορετική ορχήστρα ή προσπαθείτε απλά να παραμείνετε όσο το δυνατόν πιο κοντά στις αυθεντικές εκτελέσεις τους;
Κατά περίπτωση κάνω και τα δύο, ανάλογα με την διάθεση μου. Κάθε φορά που παίζω ζωντανά την μουσική μου είναι διαφορετική και μοναδική. Κάθε ορχήστρα φέρνει στην εκτέλεση τα δικά της χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες καθιστώντας κάθε φορά ξεχωριστή όσο κοντά και αν είναι στις αυθεντικές εκτελέσεις.
Ποιον ή ποιαν από τους/τις τόσους σπουδαίους/ες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες με τους οποίους έχετε συνεργαστεί θεωρείτε ιδανικό/ή για τα τραγούδια σας;
Δεν υπάρχει ένας ή μία ιδανικός/ή ερμηνευτής ή ερμηνεύτρια. Ολοι και όλες τους ήταν ιδανικοί/ές, όλοι και όλες τους εξαίρετοι και εξαίρετες, καθένας και καθεμία με το δικό τους, προσωπικό ύφος και στιλ!
Τι έχετε να πείτε για την μέχρι τώρα συνεργασία σας με τον Γιώργο Περρή και ακόμα περισσότερο φυσικά για την συγκεκριμένη συναυλία;
Ο Γιώργος είναι εξαιρετικά ταλαντούχος και οι συναυλίες μας στη Ρωσία είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία. Μου αρέσει πάρα πολύ να συνεργάζομαι με ταλαντούχους νέους ανθρώπους. Η αγάπη του Γιώργου για την μουσική και η αφοσίωση του σε αυτήν αληθινά με συγκινεί. Η τόσο όμορφή φωνή του θα κάνει αυτή την συναυλία πραγματικά ξεχωριστή. Θα ερμηνεύσει τις διεθνείς επιτυχίες μου αλλά και μερικά λιγότερο γνωστά αλλά πολύ αγαπημένα τραγούδια μου.
Και τελειώνοντας, πώς αισθάνεστε για το ότι θα παίξετε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού;
Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι μακρόχρονη καθώς η Νάνα Μούσχουρη είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια πολύ καλή φίλη και συνεργάτιδα μου. Είναι βέβαια η πρώτη φορά που θα παίξω σε αυτόν τον μαγικό χώρο και είμαι πολύ ευτυχής για αυτό!
Κάτι μου λέει ότι το ίδιο θα αισθανόμαστε και εμείς, το κοινό που θα σας παρακολουθήσει, μετά το τέλος της συναυλίας monsieur Legrand…