Εδώ, «στην ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε» (Ελύτης), την ώρα του πένθους για την αποδημία του Τελευταίου Μεγάλου Έλληνα, του Μίκη Θεοδωράκη, εμφανίζονται σωρηδόν ποικίλοι μικρόψυχοι, εκφραστές της μιζέριας και της εθνικής κατάθλιψης, ψάχνοντας μανιωδώς, με τα «ναι μεν … αλλά», κάποια ψήγματα αδυναμιών και μικροσκοπικές κηλίδες, όντως ανθρώπινες, μέσα στην πλημμυρίδα φωτός μεγαλοσύνης, δέους και πολιτισμού, που άφησε κληρονομιά ο εκλιπών μουσικός ογκόλιθος και αγωνιστής, όχι μόνο στους Έλληνες αλλά και σε όλη την οικουμένη.
Άλλωστε, όσο ζούσε, πολεμήθηκε, λοιδορήθηκε και κατασυκοφαντήθηκε από πολλούς και διάφορους, καθεστωτικούς και μη, συντρόφους του και μη, που τώρα τον εξυμνούν με απίστευτο κυνισμό, παραλείποντας τα όσα αντεθνικά, αντιλαϊκά και αντιπατριωτικά τους καταμαρτυρούσε όσο ζούσε, αυτό το «εθνίκι», ο «βασικός εκπρόσωπος του εθνολαϊκισμού» και του «βυζαντινισμού» των τελευταίων ετών.
Σίγουρα, εκεί όπου βρίσκεται τώρα, δίπλα στην Σαπφώ και τον Αρχίλοχο, τον Ρωμανό τον Μελωδό και τον Μάνο Χατζιδάκι, ο σημαντικότερος ίσως εκφραστής της Ελληνικότητας στις τελευταίες δεκαετίες του εθνικού μας βίου, θ΄ ακούει τον άλλο Μέγιστο, τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη να του απαγγέλει : «Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν /κι αὐτοὶ γελοῦσαν …».