Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο πόλεμος είναι ό,τι πιο άθλιο μπορεί να παράξει η ανθρωπότητα; Για κάθε ηρωική πράξη που έχει καταγράψει η ιστορία, υπάρχουν εκατομμύρια άδικων θανάτων και σκοτωμένων ανθρώπων για «ένα πουκάμισο αδειανό».
Κάτι ακόμη που είναι δεδομένο σχετικά με την ιστορία των πολέμων διαχρονικά, είναι ότι ο ρόλος των γυναικών σε αυτούς παραγκωνίζεται έως και δεν αναγνωρίζεται καθόλου. Γυναίκες που θυσίασαν εξίσου άδικα τη ζωή τους με τους άνδρες στρατιώτες, συνδράμοντας σε έναν πόλεμο που σίγουρα δεν διάλεξαν, έχουν θαφτεί ως προσωπικότητες ανώνυμες, μαζί με τις σορούς τους.
Έτσι, δεν προκαλεί καμία εντύπωση ότι μια τέτοια «ηρωίδα», η «Mulan» της Σερβίας όπως την αποκαλούν, εν ονόματι Milunka Savić, έχει περάσει στη λήθη.
Πήρε τη θέση του αδελφού της
Πριν το άσχημο τέλος της, η Milunka Savić έζησε μια περήφανη ζωή. Γεννήθηκε κοντά στο Novi Pazar στα τέλη του 19ου αιώνα και μεγάλωσε σε ένα χωριό που αριθμούσε λιγότερους από 20 κατοίκους. Ο αδερφός της εκλήθη στο στρατό για να υπηρετήσει στους Α′ Βαλκανικούς Πολέμους το 1912. Ήταν τότε που η Milunka πήρε την απόφαση να κόψει κοντά τα μαλλιά της και να πάρει τη θέση του αδελφού της.
Υπήρξε ανέλπιστα αποτελεσματική (αν κάτι τέτοιο ως έκφραση είναι δόκιμο για πόλεμο), αποκτώντας μετάλλια και παίρνοντας μέρος σε 9 αποστολές πριν τελικά γίνει αντιληπτό το φύλο της. Απέφευγε πολύ τους τραυματισμούς και ειδικά σε ευαίσθητες περιοχές αλλά στη 10η αποστολή της χτυπήθηκε στο στήθος.
Το παιχνίδι αρχίζει
Ο ανώτερός της δεν ήταν πρόθυμος να τη διώξει, αφού η Milunka είχε αποδειχθεί αφοσιωμένη και ικανή, χαρακτηριστικά που δεν ήταν σε αφθονία στο στράτευμα εκείνη την περίοδο. Τελικά, αποφάσισε να τη μεταφέρει στο τμήμα νοσηλείας των στρατιωτών ως νοσοκόμα αλλά εκείνη αρνήθηκε. Παρέμεινε αμετακίνητη για μία ώρα, ώσπου εντέλει πήρε την εντολή να επιστρέψει στο στρατόπεδο και να συνεχίσει να μάχεται τον εχθρό.
«Πολεμούσε σαν άντρας». Η Milunka ήταν μία από τους καλύτερους Σέρβους στρατιώτες της γενιάς της, έχοντας καταφέρει να αιχμαλωτίσει 23 Βούλγαρους στρατιώτες ολομόναχη. Πολέμησε και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους όπως και στον Α′ Παγκόσμιο Πόλεμο, βγαίνοντας από αυτόν με ολόκληρο «θησαυρό» από μετάλλια και βραβεία.
cc: WikiCommons
Διεθνής αναγνώριση
Όλα αυτά τα μετάλλια και τα βραβεία της δόθηκαν από διάφορες χώρες. Η Γαλλία της έδωσε το Σταυρό του Πολέμου και Λεγεώνα της Τιμής, η Ρωσία την παρασημοφόρησε με το Σταυρό του Αγίου Γεωργίου, ενώ η Μεγάλη Βρετανία τής παρείχε το Μετάλλιο της πιο Διακεκριμένης Διαταγής του Αγίου Μιχαήλ. Αυτές οι διακρίσεις είναι απλώς μερικές από τις πολλές που την έκαναν την πιο παρασημοφορημένη γυναίκα στην ιστορία των πολέμων διεθνώς.
Επιπλέον, η Γαλλία της πρόσφερε μια άνετη συνταξιοδότηση αλλά η Savić αποφάσισε να παραμείνει στη Σερβία, όπου και τελικά κατέλυσε σε ένα προάστιο του Βελιγραδίου. Παρά το γεγονός ότι ήταν αναγνωρισμένη διεθνώς ως ηρωίδα, η Savić γρήγορα πέρασε στη λήθη της ιστορίας, στη διάρκεια του Μεσοπολέμου.
Τα χρόνια πέρασαν, ξέσπασε ο Β′ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Savić, αφού συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι δεν μπορούσε πια να βρεθεί στο πεδίο της μάχης, δημιούργησε ένα ιατρείο στο οποίο βοηθούσε τους Γιουγκοσλάβους αντάρτες. Φυλακίστηκε από τους Ναζί αλλά κατάφερε να επιζήσει και να επιστρέψει στην πόλη της, μετά τον πόλεμο.
Από την αποθέωση στην αφάνεια
Το κράτος την αποζημίωσε απλώς με μια σύνταξη. Η Savić, έχοντας μάθει να μάχεται μια ζωή, συνέχισε να να κάνει τη διαφορά, υιοθετώντας παιδιά των δρόμων αλλά έπαθε εγκεφαλικό το 1972 και πέθανε πάμφτωχη. Η Savić ήταν μια πραγματικά σπάνια γυναίκα, της οποίας η ζωή ταυτίστηκε με τη μάχη. Το μόνο που δεν άντεξε να μάχεται μέχρι το τέλος ήταν η απαξίωση και αδιαφορία της πολιτείας. Σαν άνθρωπος και σαν ικανότατη πολεμίστρια άξιζε πολύ περισσότερα απ′ όσα τελικά πήρε.
(Πηγή: theculturetrip.com)