Διαφανείς είμαστε
όσο κι αν κρυβόμαστε
πίσω από προσωπεία
Ελ. Δαμβουνέλη, Διαφανείς είμαστε
Τα ΜΜΕ οφείλουν να παράγουν ανθρωπιστικές αξίες και να μην υποκύπτουν στη ‘’βιομηχανία των [ψευδών;] ειδήσεων’’ ή στις διαπλοκές της Εξουσίας. Το ζητούμενο είναι η Ελευθερία των ΜΜΕ και η Ελευθερία δια των ΜΜΕ, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι έχουμε αναθέσει στα [social] media ν’ αναλάβουν, σχεδόν εργολαβικά, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της Δημοκρατίας.
Σήμερα οι στρεβλώσεις και οι παραποιήσεις, όχι μόνον υπερβαίνουν τη δεοντολογία της ενημέρωσης και την ηθική των δημοσιογράφων, αλλά εντάσσονται σε μία πολιτική μυθοπλασία του κυνικού λόγου. Αναρωτιέμαι όμως για το ποιός [νομίζει ότι] κερδίζει ή επωφελείται από την έλλειψη αξιοπιστίας των ΜΜΕ. Οι διαρροές, οι στοχοποιήσεις, η σκανδαλολογία, η τρομοκράτηση προκαλούν ένα μιθριδατισμό στην κοινωνία που αργά ή γρήγορα θα προσβάλλει και τους εμπνευστές της κατανάλωσης τηλεοπτικο-πολιτικών junk foods.
Μπορεί οι λέξεις-σφαίρες να διασχίζουν με μεγάλες ταχύτητες τα πολιτικά τοπία, όμως κανείς δεν πρέπει να είναι εξαρχής βέβαιος για τον ποιόν θα πετύχουν στο τέλος. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ανώνυμοι πολίτες μεταμφιέζονται σε “δημοσιογράφους-διαμορφωτές της κοινής γνώμης”. Οι υποδόριες ενέσιμες δόσεις ψεμάτων, για προπαγάνδα, χειραγώγηση από τη μιά και για κακοήθεια, ζηλοφθονία, εκβιασμό από την άλλη, δημιουργούν ένα ζοφερό κλίμα, ένα πολιτισμικό κενό, στο οποίο εντέλει πέφτουν άπαντες μέσα και βουλιάζουν ή σαπίζουν.
Αυτό πάντως που κρίνεται θεσμικά απαράδεκτο είναι να μετατρέπεται η Βουλή σ’ένα “θέατρο φτηνής ψυχαγωγίας”, όπου αυτοδίδακτοι κι ατάλαντοι κομπάρσοι ανεβάζουν φαρσοκωμωδίες, οι οποίες και αναμεταδίδονται από το κανάλι της Βουλής [για τη “διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς” ή για την αύξηση της αποχής;]
Την πρώτη ευθύνη για την προστασία της ελευθερίας του λόγου [των αντιθέτων κι όχι των δικών της] την έχει εξ αντικειμένου η Κυβέρνηση, η οποία οφείλει επίσης να θέσει το πλαίσιο της πολυφωνίας [κι όχι της αφωνίας] και του πολιτικού πολιτισμού των επιχειρημάτων [κι όχι της βαρβαρότητας των ύβρεων]. Ο αλαζονικός επιδειξισμός αρκετών πολιτικών σ’εκπομπές των ΜΜΕ συνιστά “βάσανο ματιών”, ενώ η ξύλινη κι εν πολλοίς ακατάληπτη γλώσσα ορισμένων εμπίπτει στον “τυραγνισμό του εγκεφάλου”. Ο παρανοϊκός λόγος δεν είναι χαρακτηριστικό ιδιόμορφης “διάνοιας” αλλά στοιχείο αυτιστικού ατόμου ή διαταραγμένου ή διπολικού ψυχισμού.
Επειδή όμως υποπτεύομαι συμπαιγνία πολλών παραγόντων για να βλέπουμε και ν’ακούμε αυτά τα φληναφήματα, την περιττολογία και την ακράτεια γλώσσας και ηθικής [κατά]πτωσης, καλά θα ήταν –ενόψει Αποκριάς - ν’απαγορευτεί απ’όλα τα κόμματα η εμφάνιση τέτοιων τύπων στα ΜΜΕ, ώστε να μπορέσουν οι Έλληνες να γελάσουν με κάτι πιο αυθεντικό.
ΥΓ.’’Μάσκες έγιναν οι ιδέες
ψιμυθιωμένες και κίβδηλες
φόρεσαν αποκριάτικες κόμες κι έγιναν αγνώριστες’’
[Χρ.Καρυδογιάννη, Μάσκες]