Το τρέξιμο είναι μια από τις δημοφιλέστερες μορφές άσκησης, με σχεδόν οκτώ εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο να αγωνίζονται σε ερασιτεχνικές διαδρομές κάθε χρόνο. Το τρέξιμο μας αποσυμπιέζει από το άγχος, ενώ οι άνθρωποι που το έχουν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους, στην πλειοψηφία τους δηλώνουν πως πλημμυρίζονται από μια αίσθηση ολοκλήρωσης.
Για εμάς που επιθυμούμε να λάβουμε τα οφέλη που έχει να μας προσφέρει το τρέξιμο, αλλά διστάζουμε να κάνουμε μια νέα αρχή στη σχέση μας μαζί του, υπάρχει λύση. Άνθρωποι που στην αρχή μισούσαν το τρέξιμο αλλά τώρα δεν μπορούν χωρίς αυτό, μοιράζονται μαζί μας τις ιστορίες τους από τότε που ήταν ακόμη «αρχάριοι» και μας προσφέρουν πολύτιμες συμβουλές, προκειμένου κι εμείς να βελτιώσουμε τη σχέση μας με τον συγκεκριμένο τύπο άσκησης.
Μπορούμε να τρέχουμε αργά, ακόμα και να περπατάμε μερικές φορές
Παρόλο που συνήθως δηλώνουμε πως «βγαίνουμε για τρέξιμο», σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να τρέχουμε όλη την ώρα.
Ο Κόντι Τάουνσεντ, ένας 39χρονος επαγγελματίας σκιέρ, στην αρχή θεώρησε το τρέξιμο βαρετό και επώδυνο. Ο προπονητής του τον συμβούλεψε να επιβραδύνει και να εναλλάσσει το τζόκινγκ με το περπάτημα ανά τριάντα δευτερόλεπτα.
Την ίδια εβδομάδα ο Τάουνσεντ κατόρθωσε αρκετές φορές να τρέξει για είκοσι λεπτά, σε ταχύτητα εννέα χιλιομέτρων ανά ώρα.
«Αν μπορούμε να τρέξουμε και ταυτόχρονα να συνομιλούμε με κάποιον, τότε τρέχουμε στο σωστό ρυθμό. Μόλις το έμαθα αυτό, λειτούργησε ως βασικός καταλύτης για να βελτιωθώ και στη συνέχεια να μάθω να αγαπώ το τρέξιμο», εξομολογείται ο Τάουνσεντ.
Περιμένουμε τον αγώνα αλλά αγκαλιάζουμε και την πλήξη
Σαφώς ένας αγώνας τρεξίματος αποτελεί μια υπέροχη εμπειρία, τόσο για τους αρχάριους, όσο και για τους κορυφαίους δρομείς. Ωστόσο, στο βιβλίο του, «Mισώ το τρέξιμο και μπορείς να το μισείς κι εσύ: Πώς να ξεκινήσεις», ο Λέοναρντ συνιστά πέρα από το να δώσουμε στον εαυτό μας την άδεια να αγωνιστεί, να του δώσουμε και την άδεια να πλήξει.
Ουσιαστικός λόγος για τον οποίο πολλά άτομα απέχουν από το τρέξιμο είναι το γεγονός ότι τους φαίνεται βαρετό. Ο 43χρονος Λέοναρντ, συμφωνεί. Ωστόσο, γι′ αυτόν, η πλήξη είναι γόνιμη και λειτουργεί ως εξαιρετική ευκαιρία να αφήσουμε τον εαυτό μας να σκεφτεί, χωρίς να διασπάται κάθε λεπτό από τις εξωτερικές συνθήκες.
Το βλέπουμε σαν παιχνίδι
Η Μίκα Μακντούγαλ, στα πρώτα της βήματα ως δρομέας συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν επιπλέον κίνητρο, προκειμένου να τρέξει κατά τη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα. Έτσι, παρατήρησε ότι σε μια κοντινή γειτονιά, οι κάτοικοι είχαν δημιουργήσει δωρεάν βιβλιοθήκες στις μπροστινές αυλές των σπιτιών τους. Από τότε, άρχισε να οργανώνει τις διαδρομές της γύρω από τις βιβλιοθήκες. Στο τέλος της εξάσκησής της έφευγε πάντα με ένα νέο βιβλίο, ενώ άφηνε και η ίδια ένα δικό της.
Τρέχουμε με έναν «προσωπικό γυμναστή» στο αυτί μας
Ακούγοντας ένα podcast για τρέξιμο ή χρησιμοποιώντας μια εφαρμογή καθοδήγησης κατά τη διάρκεια της προπόνησής μας, θα αισθανθούμε σαν να έχουμε στο πλάι μας έναν προσωπικό γυμναστή.
Η Τζες Μούλεν, 39 ετών, εξομολογείται ότι βαριόταν φρικτά το τρέξιμο, μέχρι που άρχισε να ακούει podcast. Τα εξειδικευμένα podcast της αποσπούν την προσοχή από την κούραση και της υπενθυμίζουν διαρκώς πώς να παίρνει σωστές ανάσες. Άλλωστε πλέον, οι εφαρμογές και τα podcast τρεξίματος μας προσφέρονται σε αφθονία, ειδικά εφόσον έχουμε στην κατοχή μας ένα έξυπνο κινητό τηλέφωνο.
Τρέχουμε ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική
Η μουσική, καθώς και τα ηχητικά βιβλία μπορούν επίσης να μας φανούν χρήσιμα, προσφέροντάς μας ψυχαγωγία και προκαλώντας την απόσπαση της προσοχής μας.
«Σε χαμηλές έως μέτριες εντάσεις τρεξίματος, η μείωση στα ποσοστά της αντιληπτής προσπάθειας είναι περίπου 10% κατά την ακρόαση μουσικής», δηλώνει ο Κώστας Καραγεώργης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Brunel στο Λονδίνο και συγγραφέας του βιβλίου, «Applying Music in Exercise».
«Η μουσική ενθαρρύνει τη διάσπαση, πράγμα που σημαίνει ότι οι δρομείς δεν έχουν επίγνωση των συμπτωμάτων που σχετίζονται με την κόπωση από τα όργανα και τους μύες που λειτουργούν», εξηγεί ο Καραγεώργης.
Τρέχουμε στη φύση
Το τρέξιμο στα μονοπάτια της φύσης μας βοηθά να αλλάζουμε παραστάσεις. «Εκτός αυτού μας επιτρέπει να επιβραδύνουμε», προσθέτει ο 59χρονος Μάικ Κρόουλι, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες χιλιομέτρων.
«Το τρέξιμο στη φύση παύει να είναι μονότονο. Το περιβάλλον είναι τόσο ελκυστικό, και όταν το παρατηρείς να αλλάζει κατά τη διάρκεια της σεζόν πραγματικά μαγεύεσαι», δεν παραλείπει να αναφέρει ο Κρόουλι.
Ας ξεχυθούμε στο κυνήγι της ενδορφίνης
«Υπάρχει ένα αίσθημα ευφορίας που βιώνουν μερικοί αλλά όχι όλοι οι άνθρωποι αμέσως μετά από τη σωματική δραστηριότητα, το οποίο συνοδεύεται από τη μείωση του άγχους και του στρες», εξηγεί η Χίλαρι Μαρουσάκ, επίκουρη καθηγήτρια ψυχιατρικής.
Ο Λέοναρντ, θεωρεί ότι ένας δρομέας έρχεται σε αυτή την κατάσταση μετά από σαράντα με πενήντα λεπτά τρεξίματος. «Χρειάζεται πολλή δουλειά για να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου το τρέξιμο καταλήγει να είναι χαλαρωτικό», μας προειδοποιεί.
Εξασκούμαστε στο κομμάτι των αναπνοών
Μια κοινή ερώτηση μεταξύ των αρχάριων δρομέων είναι το πώς να αναπνέουν. Η προπονήτρια Χίθερ Πεκ επισημαίνει ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που συμβουλεύει τους πελάτες της, είναι να επιβραδύνουν τον ρυθμό τους.
Μια άσκηση αναπνοής που συνιστά η Πεκ είναι να εισπνέουμε βαθιά, να κάνουμε παύση για τρία έως πέντε δευτερόλεπτα και στη συνέχεια να εκπνέουμε από το στόμα προτού κάνουμε άλλη μια παύση των τριών έως πέντε δευτερολέπτων.
Ενώ τρέχουμε, η Πεκ συνιστά να εισπνέουμε τόσο από τη μύτη όσο και από το στόμα, αλλά όταν πρόκειται για την εκπνοή μας συμβουλεύει να εκπνέουμε βαθύτερα από το στόμα. Το κλειδί πάντως, είναι εφόσον λαχανιάσουμε να επιβραδύνουμε το τρέξιμό μας και να αποφύγουμε τις σύντομες σπασμωδικές αναπνοές.
Εντασσόμαστε σε μια ομάδα δρομέων και τρέχουμε παρέα
Ορισμένοι δρομείς σημείωσαν ότι μια κοινότητα τρεξίματος, τόσο κατά τη διάρκεια της προπόνησης όσο και σε ημέρες αγώνων, μπορεί να κάνει το τρέξιμο πιο διασκεδαστικό. Μπορούμε μάλιστα να ενταχθούμε σε ομάδες που τρέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς και να καλύψουμε την ανάγκη μας για σωματική άσκηση παράλληλα με την ανάγκη μας για κοινωνική προσφορά.
Που και που επιλέγουμε εναλλακτικές διαδρομές που θυμίζουν ταξίδι
Το τρέξιμο δεν είναι αγγαρεία. Σκοπός μας είναι καθώς γυμναζόμαστε, να εξερευνούμε και να περνάμε όμορφα. Στη Γαλλία για παράδειγμα, οι δρομείς έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στον Μαραθώνιο του Μέντοκ, δηλαδή σε έναν αγώνα 30 χιλιομέτρων, ο οποίος περνά μέσα από γραφικούς αμπελώνες και διαθέτει περισσότερες από είκοσι στάσεις γευσιγνωσίας κρασιού στη διαδρομή.
Ακόμη, στο Σαν Φρανσίσκο, ο αγώνας 12 χιλιομέτρων, γνωστός ως «Bay to Breakers» προσελκύει συνήθως δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες, πολλοί από τους οποίους είναι ντυμένοι με αποκριάτικα κοστούμια. Σίγουρα, ακόμα και στην χώρα μας πραγματοποιούνται αγώνες με τη δική τους ταυτότητα και σημασία και εμείς δεν έχουμε παρά να τους ανακαλύψουμε.
Πηγή: washingtonpost.com