″Αυτό δεν είναι αντίο, αγαπημένη μου, αυτό είναι ένα ευχαριστώ” είναι ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Νίκολας Σπάρκς με τίτλο ”Μήνυμα σε ένα μπουκάλι”, είναι η φράση με την οποία ξεκινά το χθεσινό - τελευταίο άρθρο του Μουράτ Γετκίν στην Hurriyet, της 30ης Σεπτεμβρίου 2018.
Γνώρισα τον Μουράτ Γετκίν πριν από ενάμιση χρόνο στην Κωνσταντινούπολη, χάρις στην «έμπνευση» του δημοσιογράφου Ανδρέα Ρομπόπουλου, να μας καθίσει μαζί σε ένα δημοσιογραφικό, ελληνοτουρκικό τραπέζι.
Ο Γετκίν ήταν και παραμένει ένας δημοσιογράφος «σταρ» για τα δεδομένα της Τουρκίας. Κοφτερό μυαλό, χαμογελαστός και εξαιρετικά ικανός στο να εκλαϊκεύει τα σύνθετα πολιτικά ή διεθνή ζητήματα. Κανείς δεν έπληξε ποτέ διαβάζοντας τα κείμενά του στην Hurriyet. Oρισμένοι βλέπουν στον Γετκίν κάτι αντίστοιχο με το ιστορικό για την τουρκική δημοσιογραφία πρόσωπο του αείμνηστου Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.
Ο Γετκίν θεωρήθηκε ένα σπάνιο δείγμα δημοσιογράφου - διευθυντή σύνταξης, γιατί κατόρθωσε να κρατήσει όρθια την Hurriyet μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, διατηρώντας λεπτές ισορροπίες και σεβόμενος τη δεοντολογία, με αποτέλεσμα να μη βρει τρόπο για να στοχοποιήσει την συγκεκριμένη εφημερίδα η κυβέρνηση Ερντογάν, παρά το γεγονός ότι η Χουριέτ ακολουθούσε σταθερά αντιπολιτευτική γραμμή. Στον Γετκίν δεν έλειψε το θάρρος, ωστόσο, όταν έγραφε - για παράδειγμα - ότι οι Τούρκοι δημοσιογράφοι υφίστανται τεράστιες πιέσεις με σύννομους και παράνομους τρόπους.
Φυσικά, ο Ταγίπ Ερντογάν άσκησε τη δημόσια κριτική του στην εφημερίδα - αλλά μέχρι εκεί.
Τα πράγματα κύλησαν ομαλά για την «Χουριέτ» στη συνέχεια, με τον Μουράτ Γετκίν να το πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό, μέχρι τον Μάρτιο του 2018.
Τότε έσκασε η μεγάλη είδηση, ότι η Χουριέτ πωλήθηκε από τον επιχειρηματικό όμιλο Dogan στον φιλοκυβερνητικό όμιλο Demiroren (κατέχει επίσης τις εφημερίδες Milliyet και Vatan) έναντι 1,25 δισεκατομμυρίου δολαρίων.
Το τελευταίο άρθρο του Γετκίν ξεκινά με ένα εκτενές «ευχαριστώ» προς τους συνεργάτες του.
Καταγράφει ακόμη τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Τουρκία: η Συρία, η τρομοκρατία, η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα και το αυξανόμενο κόστος ζωής, το προβληματικό δικαστικό σύστημα, οι δύσκολες σχέσεις με τη Ρωσία και τη Δύση, το κουρδικό και στο τέλος το σχόλιο-κλειδί του πάντοτε ακριβολόγου Γετκίν: «Δεν είναι δυνατόν να απομονωθεί η κατάσταση των μέσων μαζικής ενημέρωσης από όλα αυτά».
Ο απερχόμενος διευθυντής της Χουριέτ δεν περιαυτολογεί ποτέ. Άλλωστε μιλούν πολύ όλοι οι άλλοι στην Τουρκία για όσα γράφει και για όσα επισημαίνει στη δημοσιογραφική του διαδρομή. Ωστόσο, στο «αποχαιρετιστήριο» άρθρο του κάνει μία εξαίρεση και γράφει τον επίλογο σε πρώτο πρόσωπο:
«Απλώς δεν θέλω να συμμετέχω στο τελικό στάδιο της μεταμόρφωσης των τουρκικών μέσων μαζικής ενημέρωσης όπως το ξέρουμε, ίσως με ελάχιστη επιθυμία να γίνουμε μάρτυρες της γέννησης του νέου μέσα από το παλιό.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι Τούρκοι διαβάζουν εφημερίδες και παρακολουθούν όλο και λιγότερο ειδήσεις στην τηλεόραση...Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η αξιοπρεπής τουρκική δημοσιογραφία θα βρει τους αναγνώστες και τους θεατές σύντομα, κάποτε, κάπου.
Μέχρι τότε, αντίο».
Ένας δικός μου διευθυντής, εδώ στην Αθήνα, επαναλάμβανε συχνά μία φράση: Υπάρχει τρόπος να πεις, ή να γράψεις τα πάντα. Ακόμα και αυτά που δεν λέγονται...
Ο Μουράτ Γετκίν εννοεί πολύ περισσότερα από αυτά που γράφει στον επίλογό του. Είναι το έργο που παίζεται στην Τουρκία εδώ και τρία χρόνια: «Πρόσεξε καλά, τι θα πεις. Σε ακούμε!»
