Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τα πάντα εκ των υστέρων. Όλες οι κρίσιμες στιγμές στη ζωή του ανα-συντίθενται μέσα στην μνήμη του. Το ίδιο και τα συναισθήματα. Την ώρα που τα βιώνει δεν έχει σχεδόν ποτέ συνείδηση.
Η μουσική, για την ακρίβεια η μελωδία, θεωρείται η κεντρική θύρα, η μεγάλη πύλη, για να εισέλθει κανείς ξανά στα ακριβά δώματα των αναμνήσεων. Οι καίριοι στίχοι επισφραγίζουν, επιβεβαιώνουν την επιστροφή αυτή.
Ο Νίκος Μπουρονίκος υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς δισκοθέτες της Κατερίνης. Στη μαθητική 1900, το ενήλικο Cherry, το παραθαλάσσιο Michel. Αν κάτι ξεχώριζε τη μουσική του, ήταν η ατόφια μελωδία, οι αισθαντικοί στίχοι, και το ήθος του, έδειχνε να μην αρέσκεται να είναι πρωταγωνιστής, παρά μόνο κατά λάθος. Αφυπηρετήσας, δημιούργησε μία όμορφη οικογένεια, και επέδειξε μία συνεπή επαγγελματική πορεία ως οδηγού, ο οποίος δεν διστάζει να ντύνει τις διαδρομές των επιβατών μουσικά με νοσταλγικούς ήχους. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Την Παρασκευή 29 Ιουλίου, την τελευταία Παρασκευή του πυρωμένου Ιούλη, ο Νίκος Μπουρονίκος θα παίξει μουσική «Κάτω από τα καλοκαιρινά άστρα» στο Bistro 49 στην πλατεία Δημαρχείου Κατερίνης, σε μία ιεροτελεστία που επαναλαμβάνεται ευλαβικά κάθε καλοκαίρι. Το πιθανότερο είναι ότι με τον Μάνο Νταούκα, ιδιοκτήτη του Bistro θα τους συνδέει κάποια παλιοκαιρισμένη φιλία. Τα τραπέζια θα είναι όλα γεμάτα, οι κρατήσεις κλεισμένες από καιρό, τα παγκάκια και τα πεζούλια γεμάτα κόσμο παραδομένο στις παλιές μουσικές. «Αυτό το τραγούδι είναι της εποχής μου», θα λέει κάθε ηλικία ξεχωριστά.
Η μουσική θα αντηχεί μέχρι και τα γύρω τετράγωνα, ουδείς θα βρεθεί να διαμαρτυρηθεί. Ο Μπουρονίκος θα αναδειχθεί για μία ακόμη βραδιά μέγας εξορύχος και δεινός ανασκαφέας του συναισθήματος και της ανάμνησης.
Λίγα πράγματα μας συγκινούν, γιατί λίγα πράγματα μας αγγίζουν. Η μουσική του Μπουρονίκου και η κουζίνα του Νταούκα είναι κάποια από αυτά.