«Είμαστε αναζητητές της γνώσης μα καθόλου του εαυτού μας» έλεγε ο Φρίντριχ Νίτσε θέλοντας να εξηγήσει τη βούληση πολλών ανθρώπων για περαιτέρω γνώση και παράλληλα την «άρνηση» να αναγνωρίσουν τα θέλω και τις ανάγκες τους και να αποδεχτούν τον εαυτό τους.
Χρειάστηκαν να περάσουν σχεδόν δύο αιώνες για να απενοχοποιήσουμε τη φυσιολογική ανάγκη για προσωπική ευχαρίστηση, ικανοποίηση, αλλά και χρόνο να κάνουμε πράγματα που μας δίνουν χαρά. Οι σύμβουλοι σύγχρονης ψυχολογίας και ενθάρρυνσης μας προτρέπουν να ανακαλύψουμε νέα χόμπι και να αφιερώσουμε ουσιαστικό χρόνο όχι μόνο με τους άλλους, αλλά κυρίως με εμάς τους ίδιους. Εξάλλου, πως θα περάσεις καλά με τους γύρω σου όταν αδυνατείς να περάσεις καλά μόνος σου;
Τα τελευταία χρόνια η συνειδητοποίηση αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη γι’ αυτό και πολλοί αποφασίζουν να περάσουν χρόνο μόνοι τους κάνοντας ένα ταξίδι «προσωπικής αναζήτησης» και ανακαλύπτοντας καινούρια μέρη και νέες εμπειρίες. Μιλήσαμε με την κα Στεφανία Τσαουσίδου, σύμβουλο θετικής ψυχολογίας, η οποία μας ανέφερε τα θετικά που έχει ένα «μοναχικό» ταξίδι, αλλά και πως μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη το ενοχικό σύνδρομο και να το τολμήσουμε.
Μια ωραία και διδαχτική ιστορία, λέει η κα Τσαουσίδου, είναι το βιβλίο «Eat, pray, love» της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, το οποίο έγινε αργότερα και ταινία με τη Τζούλια Ρόμπερτς. Σε ελεύθερη μετάφραση «Η ζωή περιμένει να την απολαύσεις», αλλά εμείς συχνά αποφεύγουμε να απολαύσουμε γιατί περιμένουμε τους άλλους. Οι άλλοι όμως, σύντροφοι, φίλοι, οικογένεια, μπορεί να μην έχουν το ίδιο διάστημα με εμάς διακοπές, να μη μπορούν να διαθέσουν το αντίστοιχο οικονομικό ποσό ή να μη θέλουν να πάνε στα μέρη που εμείς επιθυμούμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ενθάρρυνση των διακοπών χωρίς παρέα είναι απαραίτητη.
Λόγοι για να αποφασίσουμε τις διακοπές μόνοι μας
- Σχεδιάζουμε από την αρχή το ταξίδι μας και σύμφωνα με τα προσωπικά μας γούστα. Αυτό σημαίνει ότι πηγαίνουμε στα μουσεία που μας ενδιαφέρουν, κάνουμε βόλτες στις περιοχές που θέλουμε και απολαμβάνουμε το φαγητό στα εστιατόρια που έχουν την κουζίνα της προτίμησης μας.
- Ακολουθούμε τους δικούς μας βιολογικούς ρυθμούς. Στις παρεΐστικες διακοπές υπάρχει πάντα μια οργάνωση κι ένα πρόγραμμα στο θέμα της ώρας. Όταν όμως πηγαίνουμε μόνοι μας διακοπές μπορούμε να ξυπνήσουμε και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας την ώρα που εξυπηρετεί το δικό μας βιολογικό ρολόι.
- Καθορίζουμε το οικονομικό όριο που έχουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Είτε θέλουμε να απολαύσουμε ένα καλό γεύμα σε ένα ακριβό εστιατόριο ή ένα σάντουιτς από μια υπαίθρια καντίνα είναι στην ευχέρεια μας, κάτι που σε αντίθετη περίπτωση θα μας έβαζε φραγμούς λόγω της παρέας.
- Ανακαλύπτουμε τα όρια μας. Η διαπίστωση ότι μπορούμε να χειριστούμε μόνοι μας διάφορες απρόσμενες καταστάσεις που μπορεί να συμβούν σε ένα ταξίδι μας κάνει πιο δυνατούς και μας δίνει την αίσθηση της ικανοποίησης, της αυτονομίας και της αυτογνωσίας.
- Όταν ταξιδεύουμε μόνοι μας τα βλέπουμε όλα με μια διαφορετική ματιά ή σωστότερα η προσωπική μας άποψη γίνεται πιο έντονη, μια και δεν έχουμε κάποιον άλλο συνομιλητή να μοιραστούμε αυτά που βιώνουμε και να επηρεαστούμε από τη δική του οπτική για τα μέρη και τα πράγματα.
- Αποφορτιζόμαστε από δυσκολίες και θέματα και ζούμε τη στιγμή. Όταν είμαστε με παρέα, ακόμα κι αν είμαστε σε ταξίδι, συζητάμε θέματα που μας απασχολούν εργασιακά ή προσωπικά, δικά μας ή των άλλων, με αποτέλεσμα να κουβαλάμε άθελα μας τα προβλήματα. Περνώντας χρόνο μόνοι μας μαθαίνουμε να επικεντρωνόμαστε στο τώρα και να απολαμβάνουμε τη στιγμή.
- Ευκαιρία για κοινωνικοποίηση. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά πηγαίνοντας διακοπές μόνοι μας μπαίνουμε στη διαδικασία να ανοίξουμε κουβέντα με άλλους ταξιδιώτες για να μοιραστούμε σημεία ενδιαφέροντος. Η κοινωνικοποίηση είναι απαραίτητη και μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να ξεκινήσουμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον σερβιτόρο στο εστιατόριο που θα γευματίσουμε ή με την πωλήτρια σε ένα μαγαζί. Το να ακούμε και να μοιραζόμαστε ιστορίες είναι μια ελαφριά μορφή ψυχοθεραπείας, μια και μερικές φορές μπορεί να αποκαλύψουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τα λέγαμε.
Σύμφωνα με την κα Τσαουσίδου στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένες οι μοναχικές διακοπές κι αυτό οφείλεται κυρίως στις οικογένειες που είναι υπερπροστατευτικές με τα παιδιά τους. Αντιθέτως, στο εξωτερικό οι νέοι από πολύ νωρίς αποφασίζουν και τολμούν τις διακοπές μόνοι τους. Βέβαια, συνεχίζει η σύμβουλος θετικής ψυχολογίας, για τους νέους είναι πολύ ευκολότερο να πάρουν την απόφαση και να φύγουν για λίγες μέρες μόνοι τους. Για τους μεγαλύτερους που ζούνε σε ένα συγκεκριμένο πλάνο υποχρεώσεων και δεσμεύσεων η απόφαση για μοναχικές διακοπές γίνεται δυσκολότερη.
Μια καλή λύση, συνεχίζει η κα Τσαουσίδου, είναι να κάνουμε το πρώτο βήμα οργανώνοντας ένα ολιγοήμερο ταξίδι σε έναν κοντινό προορισμό. Είναι μια καλή απόπειρα για να δούμε πόσο χρονικό διάστημα μπορούμε να αντέξουμε χωρίς παρέα κι αν τελικά μας αρέσει αυτός ο τρόπος διακοπών.