Δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή η αποτυχία του συνόλου των θεσμών ασφαλείας (στρατός, μυστικές υπηρεσίες, αστυνομία κλπ.) του Ισραήλ στην πρόσφατη αιματηρή καταδρομική επίθεση της Χαμάς με τους εκατοντάδες σφαγιασθέντες Εβραίους και αλλοδαπούς πολίτες, αν δεν τη δούμε μέσα στο φόντο της μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που δίχασε το Ισραήλ από τον Ιανουάριο του 2023.
Ούτε θα σχηματίσουμε πλήρη εικόνα, αν δεν βάλουμε στην εικόνα ίσως το πιο επικίνδυνο σήμερα πρόσωπο (και μηχανισμό γύρω από αυτό) για την ασφάλεια και την ενότητα του Ισραήλ, τον ίδιο τον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνασπισμού ακροδεξιών και ρατσιστών, θρησκόληπτων, «ψεκασμένων», και λαϊκιστών τυχοδιωκτών, τίναξε κυριολεκτικά στον αέρα, συνειδητά, την ενότητα της χώρας με την προσπάθεια του για τη δικαστική μεταρρύθμιση που ανακοίνωσε στις αρχές του 2023 ο αγαπημένος του Υπουργός Δικαιοσύνης, Yariv Levin.
Η (αντι)μεταρρύθμιση αυτή στοχεύει να στερήσει από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας τη δυνατότητα να κρίνει ως αντισυνταγματικά νόμους και διατάξεις που ψηφίζει η κυβέρνηση, παραχωρεί στην κυβέρνηση(!) την πλειοψηφία των μελών της επιτροπής που τοποθετεί τους δικαστές, επιτρέπει στη Βουλή να ανατρέπει αποφάσεις των δικαστηρίων(!), ενώ δίνει διευρυμένες αρμοδιότητες στα ραβινικά δικαστήρια να ρυθμίζουν ιδιωτικές και οικογενειακές υποθέσεις(!), κοινώς στοχεύει ξεκάθαρα στο να θολώσει η διάκριση των εξουσιών στα πλαίσια ενός σύγχρονου κράτους, να αρθούν τα περίφημα checks and balances, οι μηχανισμοί που προστατεύουν το δημοκρατικό πολίτευμα από την κατακυριάρχηση της πολιτικής βούλησης επί των υπόλοιπων θεσμών της σύγχρονης κοινωνίας, και να εισαχθούν (προνεωτερικοί) μηχανισμοί θρησκευτικής δικαιοσύνης. Όχι τυχαία, αποκλήθηκε προσπάθεια «αλλαγής καθεστώτος».
Βέβαια, πέρα από τις φανερές αιτίες που επικαλείται η κυβέρνηση («να περάσει ξανά η εξουσία στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού και όχι σε μια φούχτα διορισμένων ελίτ δικαστικών»[1]), υπάρχει και η όχι λιγότερο φανερή προσπάθεια να προχωρήσουν ανεμπόδιστοι από τον έλεγχο της δικαιοσύνης οι παράνομοι εποικισμοί σε βάρος των Παλαιστινίων και να τους απαγορευτεί η δυνατότητα να αγοράζουν διαμερίσματα και γη στις περιοχές που ακόμα ζουν (π.χ. Γαλιλαία -ο Yariv Levin, με οίηση οπαδού του απαρτχάιντ, κατηγόρησε το Ανώτατο Δικαστήριο ότι επιτρέπει στους Άραβες να αγοράζουν γη σε οικισμούς Εβραίων και ισχυρίστηκε ότι η μεταρρύθμιση θα δώσει τέλος σε αυτήν την «απαράδεκτη» κατάσταση).
Παράλληλα, ακόμα και πιο ταπεινά, προσωπικά, κίνητρα φαίνεται να υπάρχουν στο παρασκήνιο, καθώς ο Νετανιάχου είναι υπόδικος για μεγάλη υπόθεση διαφθοράς, ενώ και ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης έχει κατηγορηθεί ότι συχνά τρωγοπίνει, μαζί με άλλους υπουργούς, σε πάρτυ που οργανώνει διαβόητος αρχι-εγκληματίας και πρώην κατάδικος.
Το Ισραήλ χωρίστηκε στα δύο. Πρωτοφανείς για τη νεώτερη ιστορία του κράτους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και γενικές απεργίες παρέλυσαν τη χώρα, ενώ μεγάλος ήταν και ο φανατισμός των υποστηρικτών της «μεταρρύθμισης». Οι διαδηλώσεις συνεχείς, όπως και οι αντι-διαδηλώσεις, αποκλεισμοί δρόμων και αεροδρομίων, παύση εργασιών πανεπιστημίων και συγκρούσεις με την αστυνομία παρέλυσαν τη χώρα.
Τα πράγματα, όμως, στην κυριολεξία ξέφυγαν όταν ο Υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Νετανιάχου, Yoav Gallant, πρώην στρατιωτικός διοικητής και «γεράκι» του Ισραήλ, κάλεσε στις 26 Μαρτίου δημόσια τον πρωθυπουργό να σταματήσει κάθε προσπάθεια ψήφισης της μεταρρύθμισης, θεωρώντας την μια «ξεκάθαρη, άμεση και απτή απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ».
Ο Νετανιάχου απάντησε με την άμεση αποπομπή του Υπουργού Άμυνας. Η κίνηση αυτή ήταν η θρυαλλίδα που πυροδότησε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη και διαμαρτυρία που έμεινε γνωστή ως «νύχτα του Gallant». Πέρα από την αντιπολίτευση και τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές και απεργούς, απόστρατοι στρατηγοί πήραν ανοιχτά το μέρος του Υπουργού Άμυνας και έκαναν έκκληση για «πολιτική ανυπακοή»(!), έφεδροι αρνήθηκαν να παρουσιαστούν για εκπαίδευση, διπλωμάτες παραιτήθηκαν, διαδηλώσεις οργανώθηκαν από την εβραϊκή διασπορά και η κατάσταση έφτασε στο σημείο εκείνο που ανάγκασε τον Πρόεδρο του Ισραήλ, Ισαάκ Χέρτζογκ, να απαιτήσει από τον Νετανιάχου την άμεση διακοπή της διαδικασίας ψήφισης του νόμου από τη Βουλή, όπως και τελικά έγινε, ενώ ο Νετανιάχου δύο εβδομάδες μετά επανέφερε στη θέση του τον Gallant. Φυσικά, δύο μήνες μετά η αναταραχή ξεκίνησε πάλι, καθώς ο Νετανιάχου προσπάθησε μέσα στο καλοκαίρι να φέρει προς ψήφιση κάποια τμήματα της αρχικής μεταρρύθμισης.
Η αποπομπή του Υπουργού Άμυνας ήταν μια στιγμή μόνο στη δηλητηριώδη πολιτική συμπεριφορά του Νετανιάχου και των συμμάχων του. Δεν ήταν μόνο η μισαλλόδοξη πολιτική του απέναντι στους Παλαιστίνιους, η έξαρση των εποικισμών που ακυρώνουν εν τοις πράγμασι τη γεωγραφική δυνατότητα ύπαρξης δύο ξεχωριστών κρατών στο εγγύς μέλλον, αλλά και πλείστες άλλες περιπτώσεις στις οποίες άλλα υποσχόταν στην ηγεσία των ΗΠΑ και άλλα έκανε (ιδιαίτερα προσπαθώντας να σαμποτάρει με δόλιο τρόπο το στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή που στηρίζεται στη σύναψη των περίφημων «Συμφωνιών του Αβραάμ» του Ισραήλ με γειτονικά αραβικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας), ή ξεγελούσε τον Πρόεδρο Χέρτζογκ με υποσχέσεις για κρίσιμα ζητήματα εθνικής ενότητας τις οποίες ποτέ δεν τηρούσε. Ή, όταν αρνείτο ακόμα και να συναντήσει την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων για να τον ενημερώσουν για ζητήματα εθνικής ασφάλειας ή όταν κατηγορούσε ευθέως την Γενική Υπηρεσία Ασφαλείας (τη διαβόητη Σιν Μπετ) ότι τον παρακολουθεί (!).
Αυτά, και άλλα πολλά, δείχνουν ότι η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού ασφαλείας στην πρόσφατη επίθεση της Χαμάς επί Ισραηλινού εδάφους δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά, εκτός των άλλων, και το αποτέλεσμα μιας σωβινιστικής (απέναντι στους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης και τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ), λαϊκιστικής και απαξιωτικής για τους κρατικούς θεσμούς, μηδενιστικής για την κρατική αποτελεσματικότητα πολιτικής ενός ακροδεξιού τυχοδιώκτη και των συμμάχων του, στην απελπισμένη τους προσπάθεια να γαντζωθούν στην εξουσία.
Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ο κανόνας που δείχνει ότι όταν σε μια σύγχρονη, δυτικού τύπου κοινωνία, στην οποία εξ ορισμού το πολιτικό σύστημα καλείται να λειτουργεί στη βάση της συναίνεσης, της ευρείας αποδοχής από την κοινή γνώμη (νομιμοποίηση) και της στοιχειώδους ανεξαρτησίας των θεσμών διοίκησης από τον τρέχοντα πολιτικό ανταγωνισμό, την εξουσία αναλαμβάνει η «λαϊκή (ακρο)δεξιά», τότε το σύνηθες αποτέλεσμα θα είναι διοικητική παράλυση, απαξίωση των θεσμών, εθνικός διχασμός και στο τέλος μια εθνική καταστροφή.
Για τους ακροδεξιούς τυχοδιώκτες πάντα ο εχθρός είναι «εσωτερικός» (όπως και για τους ακροαριστερούς αντιπάλους τους, εξάλλου) και ο πατριωτισμός είναι ο φερετζές για να επιτύχουν τα εμφυλιοπολεμικά τους σχέδια, ώστε να μείνουν, το περισσότερο δυνατό, στην εξουσία (ας θυμηθούμε στα καθ’ ημάς την κατάντια των «υπερπατριωτών» στρατιωτικών της Χούντας με τη στοχοποίηση του Μακάριου, τη διάλυση του στρατεύματος και την καταστροφή εν τέλει της Κύπρου…).
Αν παρακολουθήσει κανείς την πολιτική ζωή του Ισραήλ, τα τελευταία λίγα χρόνια, θα διαπιστώσει ότι για τον Νετανιάχου και τους οπαδούς του, οι «εχθροί» ήταν, κατά περίσταση, το Γενικό Επιτελείο Στρατού, η Σιν Μπετ, οι διαδηλωτές, οι δικαστές, οι ομοφυλόφιλοι, οι εκκοσμικευμένοι Εβραίοι που δεν ακολουθούν τη λατρεία του Σαββάτου κ.ο.κ. Η πρόβλεψη του Υπουργού Gallant και του στρατιωτικού επιτελείου το Μάρτη του 2023 ότι έχει εξασθενίσει η αποτρεπτική ικανότητα του Ισραήλ και έχει διαρραγεί η εθνική ενότητα, και ότι η χώρα βαδίζει σε μια μεγάλη καταστροφή στον τομέα της ασφάλειας, και παρά τις συνεχόμενες σχετικές προειδοποιήσεις της Αιγύπτου και των ΗΠΑ, επιβεβαιώθηκε με τραγικό τρόπο 6 μήνες μετά, πάνω στα εκατοντάδες πτώματα αθώων νέων ανθρώπων και παιδιών. Είναι ενδεικτικό, ότι ακόμα και σήμερα, ο ίδιος ο Νετανιάχου δεν έχει ζητήσει ούτε μια συγγνώμη για την αβελτηρία της αλαζονικής διακυβέρνησής του.
Τώρα πια, με το εβραϊκό έθνος σε σοκ και δικαίως εξοργισμένο με τους τζιχαντιστές σφαγείς της Χαμάς, με το 90% της κοινής γνώμης να θεωρεί υπεύθυνη την κυβερνητική ανεπάρκεια για την καταστροφή και τη δημοτικότητα του Νετανιάχου να βρίσκεται στο ναδίρ, το μπλοκ εξουσίας που τον στηρίζει, δεν έχει άλλη δυνατότητα να σώσει το πολιτικό του τομάρι από την αιματηρή φυγή προς τα εμπρός, χωρίς όμως ορατό σχέδιο για το μετά της πολεμικής εισβολής στη Γάζα, η οποία αναμένεται να «ανταποδώσει» εις το πολλαπλάσιο τη σφαγή που προηγήθηκε στα γειτονικά κιμπούτς του Ισραήλ.
Φαίνεται, τελικά, ότι οι Χαμάς χρειάζονται τους Νετανιάχου για να προωθήσουν τον ισλαμοφασισμό τους και οι Νετανιάχου χρειάζονται τις Χαμάς ως ύστατη ελπίδα πολιτικής επιβίωσής τους, και … γαῖα πυρί μιχθήτω.