Υποστηρίζω τα τελευταία χρόνια ότι το μεγάλο κενό της χώρας μετά την άμυνα, είναι αυτό της υποβάθμισης των δημόσιων υποδομών, κενό που επιτάθηκε την 10ετία των Μνημονίων, όταν οι δημοσιονομικές προσαρμογές ξεκινούσαν από τις περικοπές του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και της Άμυνας.
Μπορεί στο επικοινωνιακό πεδίο οι προβολές στο μέλλον για μια χώρα επίκεντρο της 5ης Βιομηχανικής Επανάστασης, πρωταγωνιστή στην «πράσινη μετάβαση» να λειτουργούν ως συλλογική ψυχολογική υπερ-αναπλήρωση, όμως καμία τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι επιτυχής σε μια χώρα με τριτοκοσμικές υποδομές και γερασμένο πληθυσμό.
Βιώνοντας την κρίση (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και πρωτίστως εθνική) ως μια νέα κανονικότητα, η Πολιτεία οφείλει να πείσει ότι είναι σε θέση ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτές τις κρίσεις που εναλλάσσονται και παγιώνονται.
Στο προκείμενο παράδειγμα της έντονης βροχόπτωσης, πέρα από την εύλογη προετοιμασία που αφορά στον καθαρισμό των φρεατίων, στο ξεμπάζωμα των ρεμάτων, την διόρθωση των κακοτεχνιών στους δρόμους ή στα αντιπλημμυρικά έργα προτεραιότητας -στις περιοχές που επλήγησαν από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές-, η πολιτική προστασία θα πρέπει να είναι παρούσα σε επικίνδυνα σημεία (πχ Κηφισός) ώστε να κάνει απάντληση υδάτων την στιγμή που το καιρικό φαινόμενο είναι σε εξέλιξη.
Η τροχαία θα πρέπει να διακόπτει την κυκλοφορία σε δρόμους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χειμαροποίησης, τα σχολεία με κακοτεχνίες να φροντίζουν από την προηγούμενη για εξ αποστάσεως εκπαίδευση, οι διασώστες να είναι έτοιμοι όλο το 24ωρο για παροχή βοήθειας κοκ.
Όλα αυτά θα ήταν εφικτά εάν η Πολιτική Προστασία, οι Περιφέρειες κι οι Δήμοι χωρίσουν με σαφήνεια τις αρμοδιότητες τους, συνδέοντας τες με συγκεκριμένους πόρους.
Μια εξίσου σημαντική παράμετρος αποτελεί κι αυτή της συνεχούς εκπαίδευσης των πολιτών ώστε να γνωρίζουν πως θα λειτουργούν συντεταγμένα σε συνθήκες κρίσεων, αντιμετωπίζοντας πρωτίστως τους κινδύνους για τη ζωή και την περιουσία τους και δευτερευόντως γινόμενοι αρωγοί του Κρατικού μηχανισμού.
Μπορεί το Αθηναϊκό πολιτικό προσωπικό να φαντασιώνεται το κέντρο της Αθήνας ως «Βουλεβάρτο» μετά την φύτευση των πλατάνων στην Πανεπιστημίου, μετεξέλιξη του Μεγάλου Περιπάτου ή το παραλιακό μέτωπο ως «Αθηναϊκή Ριβιέρα», όμως η Βαλκανική πραγματικότητα τους φέρνει αντιμέτωπους με τον Κολωνό, τα γκέτο του 6ου διαμερίσματος, την Χαμοστέρνας και το Φαληρικό Δέλτα...