Παρακαλώ; Μ’ ακούτε; Εγώ σας ακούω. Πήρα το τηλέφωνο σας από μια φίλη που ζήτησε βοήθεια από τη γραμμή σας: «Παντρεμένη με κόρη», επειδή κι εγώ έχω παρόμοιο πρόβλημα. Είστε γιατρός και γυναίκα… Χαίρω πολύ. Εμείς οι γυναίκες καταλαβαινόμαστε. Νοιώθουμε μια εγγύτητα που ξεκινάει από τη θαλπωρή που γεννιέται στη κουζίνα! Και, κουζίνα και γυναίκα ίσον νύχι με κρέας, που λένε! Μπαίνω στο θέμα αμέσως.
Το πρόβλημα με την κόρη μου ξεκινάει από παλιά. Απλά τώρα οξύνθηκε. Προχθές με αποκάλεσε πουτάνα! Μάλιστα. Πουτάνα! Τίποτα λιγότερο. Στο παρελθόν με είχε στολίσει με άλλα κοσμητικά: σκύλα, μικροαστή, φασίστρια, αλλά εκδιδόμενη επί χρήμασι, ποτέ! Όχι πως ο πατέρας της ακούει λιγότερα, αλλά εκείνον δείχνει να μη τον λογαριάζει. Μπαίνει βγαίνει, είτε είναι παρών είτε όχι, ένα και το αυτό. Κι ήταν ένα κορίτσι που μέχρι χθες, του μιλούσες και κοκκίνιζε. Τρία χρόνια τώρα που πήγε Πανεπιστήμιο,-είναι φοιτήτρια Νομικής- ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μας.
Για να μη σας ζαλίζω, ήταν μία από τις προσαχθείσες στα γεγονότα με τα ΜΑΤ προχθές βράδυ στη Θεσσαλονίκη, κι όταν πήγαμε να την πάρουμε από το Α/Τ Βαρδαρίου, όρμησε να μας φάει. Εκεί πάνω ξεστόμισε και την ευχή: ψόφο στα παράσιτα της Δεξιάς! Φασίστες, συνωμότες, γελοίοι! Πέσαμε να πεθάνουμε. Παράσιτα εμείς, που ξεπληρώνουμε το δυάρι μας με μετάγγιση. Γελοίοι εμείς που κάναμε τη νύχτα μέρα μη της λείψει τίποτα. Συνωμότες εμείς που δεν δώσαμε αφορμή ποτέ και πουθενά.
Λες κι εμείς δεν κάναμε φοιτητές. Λες κι εμείς δεν ζήσαμε το άγχος των εξετάσεων. Για ένα “και”, που το έγραψα “κ”’ πάνω στη ζάλη μου,έχασα εξεταστική, και ο πατέρας της για μια απουσία στα εργαστήρια της Ανόργανης, πήγε Σεπτέμβριο, το λοιπόν τι να μας πουν οι σημερινοί που είναι επί Πτυχίω από το πρώτο έτος; Όλη την ώρα, πού τη χάνεις πού τη βρίσκεις, στρίβει τσιγάρα με χαρτάκια που μυρίζουν γλυκόριζα... Φίλησε με μια φορά και πες μου πως είναι ψέματα, της λέω. Άσε μας ρε μάνα, είσαι σοβαρή; Καταλαβαίνετε τώρα; Μια άλλη φορά που της ζήτησα να πάμε μαζί στη Νομική να την καμαρώσω, παραλίγο να βγάλει μαχαίρι.
Πού το κακό; Θέλουμε τόσο πολύ να δούμε τα πράγματα από κοντά. Έχουμε μια καλοπροαίρετη περιέργεια, καιρό τώρα. Να μη πιούμε ένα βαρύγλυκο, στο στέκι στο Βιολογικό, που τόσα ακούμε; Να μη δούμε τη διακόσμηση, τις ταπετσαρίες, τις συλλογές σπάνιων χειρογράφων, τα έδρανα, όπως παλιά στο Αναγνωστήριο της Φιλοσοφικής που μαζευόμασταν όλοι, για να διαβάσουμε, να φλερτάρουμε, να πούμε τα δικά μας; Εμείς λατρεύουμε τους νέους. Τι κι αν μαζεύονται φρικιά και πάνκηδες; Τι κι αν έγινε ορμητήριο Αντιεξουσιαστών και φυγόποινων; Η Εξουσία δεν σε κάνει κακό φοιτητή, αν μελετάς τη διδακτέα ύλη. Κι έπειτα, θέλουμε να χαζέψουμε τα ερείπια της Βιβλιοθήκης. Να γίνουμε μάρτυρες μιας κοσμογονίας που η Ανθρωπότητα έχει να ζήσει από τους Πτολεμαίους, και να δούμε από κοντά τις διάφορες Κυρίες της Αριστεράς: Την Ανανεωτική Αριστερά, την Κεντροαριστερά, την Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τη Ριζοσπαστική Αριστερά, την παλιά Αριστερά του συχωρεμένου του Βλαδίμηρου, και να τις ρωτήσουμε πώς διατηρούνται φιτ και φρέσκες; Τι είναι αυτό που τις ανανεώνει λες και έχουν τις ιδιότητες του μπότοξ; Γιατί, μόνο με μικρές υποδόριες εγχύσεις, ανά τρίμηνο, με τον ορό της καταστροφής, και της κατάληψης, διατηρείς Σώμα και Πνεύμα στη τσίτα, όπως απαιτούν οι μεγάλοι καθοδηγητές…
Γι’ αυτό γιατρέ, σας παρακαλώ, θα το πω και στη φίλη μου, αν έχετε κι εσείς κόρη, ελάτε να αποσπαστούμε από το ανώνυμο πλήθος και να περάσουμε απέναντι με πέτρες, καδρόνια και βαριοπούλες, για να βάλουμε τα θεμέλια της Σχολής της Νέας Εποχής που θα μοιράζει πτυχία με τη σέσουλα αρκεί να αποδεικνύεις πως έχεις γίνει ένα με το τίποτα.