Στη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών, όποτε βγαίναμε με τα ξαδέρφιά μου, η αγαπημένη μα πάντα κάπως υπερβολική θεία, μας υπενθύμιζε λίγο πριν βγούμε από την πόρτα: «Να προσέχετε! Το νοσοκομείο δεν έχει υλικά!». Η νεότητά μας μας επέτρεπε – εν πολλοίς μας επιτρέπει ακόμα- να μη δώσουμε και πολύ μεγάλη σημασία σε αυτή την προτροπή - παραίνεση.
Και έχει φτάσει η ώρα που το κράτος έρχεται και σου επιβάλλει να μείνεις στο σπίτι ως εξής: «Δεν έχω τις δυνατότητες να σε φροντίσω, μείνε σπίτι σου! Έχεις ατομική ευθύνη απέναντι σε σένα και στους γύρω σου». Έχω ατομική ευθύνη, μάλιστα. Εσύ ως κράτος όμως έχεις συνταγματική υποχρέωση να μου παρέχεις δημόσια υγειονομική περίθαλψη. Πριν με μεμφθείς γιατί -δήθε-ν δεν εφαρμόζω τα μέτρα και πριν μου απευθύνεις με ύφος που ομοιάζει με στρατιωτικό παράγγελμα την οδηγία/εντολή να μείνω σπίτι μου, αναλογίσου αν η μέχρι τώρα πρακτική σου σου επιτρέπει να μου απευθύνεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Το μεταπολιτευτικό κράτος κατασπατάλησε εκατομμύρια δημοσίου χρήματος τα οποία κατευθύνθηκαν σε μία ανορθολογική διόγκωση του δημόσιου τομέα και εξυπηρέτηση υμετέρων. Αυτό μας οδήγησε στην δεκαετή περίοδο των μνημονίων όπου πάλι το κόστος επωμίσθηκε ο λαός (που έχει κι αυτός τις ευθύνες του μεν, αλλά δεν διαχειρίστηκε την εξουσία δε). Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις δε, εφήρμοσαν μία οριζόντια πολιτική περιστολής των δημοσίων δαπανών όπου επλήγησαν τα ασθενέστερα στρώματα. Κι αυτό γιατί; Γιατί το σύνολο του πολιτικού/κομματικού συστήματος επέδειξε μία απίστευτη αλαζονεία, και αντί να ενσκήψει με σοβαρότητα πάνω από το πρόβλημα της επιβίωσης της χώρας διαγκωνίζονταν για το ποιος θα έχει την εξουσία. Καιροσκοπισμός άνευ προηγουμένου και ιστορικές ευθύνες που δεν έχουν αποδοθεί (ακόμα). Τα μνημονιακά πακέτα μέτρων κατέληγαν στην περικοπή μισθών - συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεων (επί της ουσίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε ξένες ΚΡΑΤΙΚΕΣ εταιρείες) και δεν συνδυάστηκαν με την διοικητική μεταρρύθμιση και τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών. Αν η ψηφιοποίηση του δημοσίου είχε γίνει από τις πρώτες μέρες της κρίσης, θα είχαμε εξοικονομήσει σημαντικότατα ποσά και θα μπορούσαμε να τα είχαμε κατευθύνει προς το δημόσιο σύστημα υγείας. Βλέπω την ταχύτητα με την οποία κινείται ο Πιερρακάκης και οργίζομαι: Γιατί δεν το έχετε κάνει τόσα χρόνια;Μία πρώτη απάντηση είναι ότι αν το κάναμε, δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης και τι; Θα διώξουμε κόσμο; Θα αξιοποιήσουμε σε άλλες οργανικές θέσεις υπαλλήλους; Στον ιδιωτικό τομέα, αυτά τα ζητήματα δεν τίθενται. Στο δημόσιο, είναι το πελατειακό μας κοινό και οι συνδικαλιστές. Κανείς δεν τόλμησε να μπει στη διαδικασία να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό και σύγχρονο σχέδιο εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να ταράξει τα στάσιμα νερά.
Στην τρέχουσα υγειονομική κρίση, η κυβέρνηση πιστώνεται ότι έκανε σωστή εκτίμηση των δεδομένων και πήρε τις ενδεδειγμένες αποφάσεις για να την αντιμετωπίσει. Μέχρι εκεί. Δεν θα απαλλαχθεί το πολιτικό σύστημα για τις διαχρονικές ευθύνες τις οποίες φέρει στο ακέραιο για την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Και καλό θα ήταν να μην μπερδεύουμε το ένστικτο της επιβίωσης και την ορθολογική μας κρίση που μας ωθεί στο να εμπιστευόμαστε και να ακολουθούμε τις οδηγίες των επιστημόνων με λευκή επιταγή προς την κυβέρνηση. Επαγρυπνούμε και σας ελέγχουμε. Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση και το «μετά θα λογαριαστούμε», καλό θα ήταν και για την ίδια, προτού δείξει με το δάχτυλο, να μας παρουσιάσει τι ακριβώς έκανε για να ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Και κάτι τελευταίο: η πρόταση – σύσταση Μητσοτάκη να καταθέσουν οι βουλευτές, ευρωβουλευτές και υπουργοί το 50% του μισθού τους για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι μία πολύ καλή επικοινωνιακή κίνηση, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση πανάκεια. Σώζει τα προσχήματα ενός τοξικού πολιτικού συστήματος. Αλλά εδώ δεν μας νοιάζει να διαφυλάξουν την υστεροφημία τους οι ως άνω. Μας νοιάζει να πεθάνουν όσο το δυνατόν λιγότεροι και αν χρειαστούμε νοσοκομείο να υπάρχει το προσωπικό και τα υλικά που χρειάζονται για να μας περιθάλψουν. Και για τις πολυάριθμες δωρεές από το «κεφάλαιο» της χώρας, τους ευχαριστούμε, αλλά αναρωτιόμαστε: οι ελλείψεις του συστήματος υγείας δεν τους ήταν γνωστές; Γιατί δεν είχαν αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες τα προηγούμενα χρόνια; Αν εξαιρέσουμε το Ίδρυμα Νιάρχος με τις δωρεές για την ανέγερση νοσοκομείων, οι υπόλοιποι πώς συνέδραμαν τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό τα δέκα χρόνια της κρίσης;
Συμπερασματικά. Έχουμε βρεθήκαμε ως χώρα αντιμέτωποι με δύο σοβαρότατες κρίσεις, του Έβρου και του κορονοϊού. Ο λαός έχει δείξει εξαιρετικά αντανακλαστικά και τις έχει αντιμετωπίσει με σοβαρότητα, αντιλαμβανόμενος πλήρως το διακύβευμα και στις δύο περιπτώσεις. Η κυβέρνηση -και το πολιτικό σύστημα- καλείται να κάνει αυτό που μας καλεί: να μην χαλαρώσει. Μέχρι νεωτέρας, να προσέχουμε γιατί τα νοσοκομεία δεν έχουν υλικά!
Διαβάστε επίσης: Βρετανικό Σύστημα Υγείας και Κορονοϊός: H εμπειρία μου