Δεν θα ξεχάσω το χαρακτηρισμό ημιπιτσιρικάς που απέδωσε πριν από λίγα χρόνια ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης στον τότε 35 ετών γιό του δικαιολογώντας τον που πέταξε τρικάκια υπέρ του Κουφοντίνα. Το θυμήθηκα με αφορμή τα σχόλια της Ευρωβουλευτού Ελενας Κουντουρά η οποία έκανε λόγο για μεγάλο πλήγμα όσον αφορά την οδική ασφάλεια σε Ελλάδα και Ευρώπη η νομοθέτηση της δυνατότητας να οδηγούν φορτηγά νέοι 17 ετών και λεωφορεία νέοι 18 ετών. (Διαβάστε την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου εδώ)
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν ένα χρόνο μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών όπου 57 νέα παιδιά σκοτώθηκαν λόγω εγκληματικών λαθών «έμπειρων» επαγγελματιών αλλά και πολιτικών.
Ωστόσο πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα πολλά παιδιά αυτών των ηλικιών σκοτώνονται και σακατεύονται σε τροχαία, συνήθως μεθυσμένα αφού νόμιμα μπορούν να αγοράσουν, με τα λεφτά των γονιών, αλκοόλ και να οδηγήσουν αυτοκίνητο ή μηχανάκι, πάλι αγορασμένο με τα λεφτά της οικογένειας.
Εύλογα διερωτάται κανείς για το τι έκαναν οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού γι΄αυτή την τραγωδία που μαστίζει την ελληνική κοινωνία δεκαετίες τώρα;
Αν αναλύσουμε το φαινόμενο κοινωνιολογικά θα πούμε ότι συνήθως πρόκειται για εφηβικά ξεσπάσματα ενάντια στον ασφυκτικό και υπερπροστατευτικό οικογενειακό περίγυρο αφού δεν τους «επιτρέπεται» να μεγαλώσουν ποτέ. Μπορούμε να μιλήσουμε για ξεσπάσματα οργής στην παγιωμένη αντίληψη της ελληνικής μιζέριας που θέλει τις επαγγελματικές ευκαιρίες να είναι ανύπαρκτες γι΄αυτά και έτσι η πραματικότητα τα εγκλωβίζει στο σπίτι όπου η ελληνική οικογένεια τρώει τις σάρκες της.
Βέβαια εάν πεις στους γονείς να γίνουν τα παιδιά τους ναυτικοί τότε αυτοί αντιδρούν λέγοντας ”το παιδί μου δεν θα πάει να θαλασσοπνίγεται», αντίστοιχα και για άλλα επαγγέλματα. Θυμάμαι περίπτωση άνεργου νέου 25 ετών χωρίς καμία δεξιότητα που βρήκε επιτέλους δουλειά σε σούπερ μάρκετ αλλά ταυτόχρονα βρήκε και νόημα στη ζωή του και έδειχνε ζήλο κατά την εργασία του. Αυτοί που του έκαναν σαμποτάζ στο ψυχισμό του ήταν οι γονείς του οι οποίοι διαμαρτύρονταν πως «το παιδί κουράζεται».
Αυτή είναι η στρεβλή αντίληψη στην Ελλάδα που ευνουχίζει τους νέους και τους κρατάει για πάντα παιδιά, Έλληνες συμπλεγματικούς Πήτερ Παν. Βέβαια δεν πρέπει να υποτιμάται και ο φθόνος προς τους νέους.
Την ίδια ώρα κανείς δεν αντιδρά για το όριο ηλικίας σχετικά με το δικαίωμα ψήφου στις Ευρωεκλογές του 2024. Η ωριμότητα των παιδιών ηλικίας 16 και 17 ετών θεωρείται δεδομένη και δεν υπάρχει καμία ανησυχία για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η ψήφος τους στη ζωή των ευρωπαίων πολιτών. Ας μην ξεχνάμε πως οι 17 ετών πιτσιρικάδες έτυχαν ιδιαίτερου φλερτ από όλες τις πολιτικές ομάδες για τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου έτους στη χώρα μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις το «μέλλον» του τόπου είναι ικανό και ώριμο και το εμπιστευόμαστε.
Το εμπιστευόμαστε τόσο πολύ που ο νομοθέτης δίνει τη δυνατότητα σε ηλικίες μικρότερες των 18 ετών να αποφασίζουν για την ταυτότητα του φύλου τους.
Επίσης ο νόμος θεωρεί τους 17χρονους και τους 18χρονους ικανούς να προστατεύσουν την πατρίδα και τον γερασμένο πληθυσμό της σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο. Αυτά τα παιδιά θα τα στείλουν να σβήσουν φωτιές το καλοκαίρι. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία κάποια από αυτά θα γίνουν Ικαροι και θα «σκίζουν» τους ουρανούς.
Ας κινδυνεύσουμε να γίνουμε γραφικοί λέγοντας ότι όταν ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας άρχισε να κατακτά τον κόσμο όταν ήταν μόλις 18 ετών, ή πως ο Γάλλος μαθηματικός του 17ου αιώνα Πασκάλ ήταν 19 όταν άρχισε να αναπτύσσει την αριθμομηχανή χειρός ή ότι ο Μάρκ Ζούκεμπεργκ ήταν 19 ετών όταν μας σύστησε το Facebook. Ας πούμε ότι πρόκειται για ιδιαίτερες περιπτώσεις. Όμως ποτέ δεν θα μάθουμε τις δυνατότητες των νέων μας εάν δεν τους εμπιστευτούμε και δεν τους δείξουμε πως να γίνουν ανεξάρτητοι.
Επίσης, η λέξη μέντορας είναι ανύπαρκτη στην κουλτούρα μας ή συγχέεται με παράξενους συνειρμούς. Αν υπήρχαν μέντορες στην εκπαίδευση ή στις δουλειές τότε η εξέλιξη των νέων ανθρώπων θα ήταν διαφορετική.
Μέχρι να καταλάβουμε την εγκληματική μας στάση απέναντι στους νέους θα τους βλέπουμε να ρέπουν προς τον αλκοολισμό, να σκοτώνονται μεταξύ τους, να κλαίγονται ότι τους χρωστάει η ζωή, κάποιους να βγάζουν την ενέργειά τους σπάζοντας και πετώντας μολότοφ στο όνομα κάποιου δικαιώματος και άλλους να βρίζουν στις εξέδρες των γηπέδων μέχρι να γίνουν «ημιπιτσιρικάδες» καμένοι από τη ζωή συμπαρασύροντας στην αυτοκαταστροφική τους πορεία ολόκληρη την κοινωνία.
Αυτό είναι το μεγάλο πλήγμα, όχι ότι θα οδηγούν λεωφορεία και φορτηγά. Μακάρι να τους δούμε να πετούν και διαστημόπλοια για να μας πάνε στο διάστημα ή απλά για να φύγουν μακρυά μας.