Eίναι κλισέ, ειδικά στο πεδίο της λαϊκής ψυχολογίας και στην λογοτεχνία της αυτοβοήθειας , αλλά ισχύει. Η ειλικρίνεια σώζει τις σχέσεις. Τις όποιες σχέσεις.
Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις που ανάγονται στην σφαίρα της γεωπολιτικής. Ειδικά τις σχέσεις ανάμεσα σε χώρες που δεν έχουν να επιδείξουν ιστορικό ειλικρινείας στις μεταξύ τους σχέσεις, όπως επί παραδείγματι, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Τουρκία.
Ο Νοέμβριος μέχρι και σήμερα έχει υπάρξει μήνας συμβολικός που ενδέχεται να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Η ανακοίνωση ότι στρατεύματα από τις ΗΠΑ και την Τουρκία προχώρησαν σε κοινές περιπολίες στην πόλη Μανμπίτζ (Manbij). Κίνηση που εμπεριέχει κυρίως βαρύ συμβολικό φορτίο, άλλα δεν παράγει αποτελέσματα στο πεδίο των εξελίξεων στην περιοχή, σίγουρα όμως, στέλνει το μήνυμα της προσπάθειας εξομάλυνσης των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.
Το ακόμη πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι την αμέσως επόμενη ημέρα από την διενέργεια της κοινής περιπολίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προχώρησαν σε από κοινού περιπολία με την πολιτοφυλακή των Κούρδων της Συρίας που αποτελούν κόκκινο πανί για τους Τούρκους.
Η δε γεωγραφική επιλογή της περιπολίας, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία προκάλεσε εκνευρισμό στους αναλυτές στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου που την συνδέουν με τις στρατιωτικές επιθέσεις της Άγκυρας σε στόχους των Κούρδων στην ευρύτερη περιοχή.
Η αντίδραση αυτή των Αμερικάνων ενδέχεται να αποτελεί και ένα μήνυμα στον Τούρκο Πρόεδρο ότι στην κλίμακα σημαντικότητας για την περιοχή, οι Κούρδοι βρίσκονται ψηλότερα, τουλάχιστον την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Το σίγουρο είναι ότι οι ΗΠΑ θεωρούν ακόμη σημαντική παράμετρο για την σταθερότητα της περιοχής τους Κούρδους και δεν έχουν πειστεί για την ειλικρίνεια των προθέσεων του Τούρκου Προέδρου ακόμη και μετά την αποφυλάκιση του Αμερικάνου Πάστορα.
Η διαχρονική στάση των Τούρκων να χειρίζονται τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής με όρους οθωμανικού παζαριού μπορεί να απέδιδε και να αποδίδει ακόμη και σήμερα κάποια αποτελέσματα αλλά μακροπρόθεσμα καθιστά την γειτονική μας χώρα έναν μεν απαραίτητο, λόγω θέσης και μεγέθους, παίκτη στην γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά με μειωμένη αξιοπιστία. Έναν παίκτη που δεν έχει μάθει να πορεύεται με βάση μακροπρόθεσμες στρατηγικές και συμμαχίες αλλά με βάση το ιδεολόγημα της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας και πως αυτό ικανοποιείται. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όταν σκέπτεσαι μυωπικά κινδυνεύεις να σε αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο.