Ο Μακρόν το πιθανότερο είναι να επικρατήσει στον δεύτερο γύρο και να γλιτώσει τη μοίρα των προκατόχων του, του Σαρκοζύ και του Ολλάντ. Το σύστημα όμως που εκφράζει, ο κόσμος που εκπροσωπεί, πνέει τα λοίσθια.
Οι ψηφοφόροι της Λε Πεν, του Μελανσόν, του Ζεμούρ (και όχι μόνον αυτών), η μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων δηλαδή, μεταξύ τους διαφωνούν σε μύρια όσα, έχουν όμως ένα κοινό: τον κόσμο του νυν προέδρου και των ομοίων του τον απεχθάνονται.
Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, στο ορατό μέλλον τα αντισυστημικά ρυάκια θα ενωθούν σε έναν μεγάλο χείμαρρο και θα τα σαρώσουν όλα στο διάβα τους. (Και δεν το εννοώ αυτό διόλου με την καθαρτήρια, την λυτρωτική έννοια. Τέτοιες ψευδαισθήσεις δεν έχω...)
Φυσικά, μπορεί κανείς να σκαρφιστεί ό,τι εξήγηση επιθυμεί για το φαινόμενο, να το αποδώσει στον λαϊκισμό, τους ψεκασμένους, τον Πούτιν, τις καλομαθημένες αλλά ιδιοτελείς μάζες που δεν κατανοούν ότι there is no alternative, την δημογραφική και πολιτιστική παρακμή, την καταστροφή της ψυχικής και κοινωνικής ενότητας των εθνών κ.ο.κ.
Αν είναι ειλικρινής, δεν θα βρει σ′ αυτό την παραμικρή ανακούφιση. Η ουσία δεν αλλάζει. Παρακολουθούμε την εν εξελίξει εκθεμελιωτική απονομιμοποίηση του πολιτικοοικονομικού καθεστώτος των δυτικών χωρών.
Είναι δυνατόν να αναστραφεί; Ποιες νέες δυνάμεις, ποιες νέες ιδέες θα μπορούσαν αυτό να το κάνουν; Υπάρχουν, τις ξέρει κανείς; Διότι αν περιμένει από πολιτικούς σαν τον Μακρόν, θα περιμένει αδίκως.
Και το λέω αυτό με την βεβαιότητα ότι συγκρινόμενος με τους άλλους Δυτικούς ομολόγους του, ο Μακρόν είναι μακράν ο πιο υπεύθυνος και ο πιο αξιοπρεπής.