Πριν δέκα χρόνια ήταν σχεδόν μόνοι τους ο Γιάννης κι ο Αχιλλέας. Στον φετινό 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας πάνω από 100 δρομείς που ωθούν αμαξίδια θα σταθούν πίσω από την ξεχωριστή γραμμή εκκίνησης της διοργάνωσης.
Δεν είναι τυχαίο. Η ιστορία του Αχιλλέα και του Γιάννη δεν μπορεί παρά να αποτελεί πηγή έμπνευσης, αλλά και πίστης στην ανθρώπινη δύναμη.
Η ιστορία του Αχιλλέα και του Γιάννη
Ενας τραυματισμός και μια απόφαση κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής να μην συμμετάσχει στον Μαραθώνιο του 2012 έφεραν τον Γιάννη στον δρόμο του Αχιλλέα. Ο τελευταίος, δρομέας κι απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης που διατηρεί μαζί με τα αδέρφια του επιχείρηση επισκευής μοτοσυκλετών στην Πτολεμαΐδα, είχε μόλις ακυρώσει τη συμμετοχή του στον, προ δεκαετίας, Μαραθώνιο όταν πληροφορήθηκε για την περίπτωση ενός Αμερικάνου δρομέα που έτρεχε σε ανάλογη διοργάνωση ωθώντας το αμαξίδιο με τον τετραπληγικό γιο του.
Σαν αστραπή πέρασε τότε από το μυαλό του η σκέψη να μοιραστεί την δρομική απόλαυση με κάποιον που δεν είχε τις δικές του κινητικές ικανότητες. Και κάπως έτσι απευθύνθηκε σε σύλλογο ΑΜΕΑ της Δυτικής Μακεδονίας ρωτώντας αν θα υπήρχε κάποιο παιδί που θα επιθυμούσε να τρέξουν μαζί στον Μαραθώνιο. «Κι εκεί γνώρισα τον φίλο μου τον Γιάννη την ημέρα των γενεθλίων μου τον Απρίλιο του 2013 και ξεκινήσαμε προετοιμασία για να κατεβούμε να τρέξουμε στον Μαραθώνιο της Αθήνας», λέει ο Αχιλλέας στην συνέντευξη που παραχώρησε στην HuffPost Greece λίγο πριν την εκκίνηση της φετινής διοργάνωσης που θα τους βρει και πάλι μαζί να διανύουν τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου.
- Πόσους Μαραθώνιους έχετε τρέξει μαζί με τον Γιάννη;
Από το 2013 μέχρι σήμερα έχουμε τρέξει όλους τους Μαραθωνίους της Αθήνας πλην του 2016 λόγω κάποιας επέμβασης που είχα κάνει και του τελευταίου Μαραθωνίου που προέκυψε ένα προσωπικό πρόβλημα και δεν συμμετείχαμε.
- Πώς διανύετε με τον Γιάννη τα 42 χιλιόμετρα της διαδρομής του Μαραθωνίου;
Καταλαβαίνω ότι τα 42 χιλιόμετρα φαίνονται σε κάποιους ανθρώπους ως κάτι υπερβολικό. Από την άλλη στιγμή, κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι υπερμαραθωνοδρόμοι, μπορούν να κάνουν προπόνηση στην διαδρομή των 42 χιλιομέτρων ένα Σαββατοκύριακο. Ναι, τρέχουμε όλη την διαδρομή με τον Γιάννη, αλλά δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που λέει ότι αν σταματήσεις για να κάνεις κάποια μικρή ανάπαυλα (γιατί θέλεις να ξεκουραστείς διότι κάτι σου έτυχε καθ′ ότι το σώμα μπορεί να περάσει από πολλά στάδια κούρασης), δεν μπορείς να το κάνεις.
- Προσωπικά ομολογώ ότι δεν μπορώ να συλλάβω πως μπορεί κανείς να διανύει αυτή την απόσταση σπρώχνοντας ένα αμαξίδιο…
Από πρώτο μέτρο που άρχισα να ωθώ το αμαξίδιο, ένιωσα να παίρνω πίσω δύναμη στο δεκαπλάσιο. Αυτό που μεταδίδει η κατηγορία των ανθρώπων που ονομάζουμε ΑΜΕΑ είναι πέρα από τις αισθήσεις. Είναι κάτι υπερβατικό. Πραγματικά, σε βοηθούν να κάνεις πράγματα και να αποκαλύψεις δυνάμεις που είναι αδιανόητες. Δεν θα φανταζόμουν ότι θα μπορούσε κάποιος άνθρωπος να κάνει κάτι τέτοιο αν δεν είχαμε ξεκινήσει να τρέχουμε μαζί με τον Γιάννη.
- Σε τι σε έχει αλλάξει η εμπειρία σου αυτή τα τελευταία δέκα χρόνια;
Πώς βάζεις το χέρι μέσα σε μια κάλτσα και την γυρνάς ανάποδα; Ετσι έχει γίνει η ζωή μου τα τελευταία δέκα χρόνια. Εχουν έρθει τα πάνω – κάτω. Εχω θεωρήσει την ζωή μου εντελώς διαφορετικά. Αυτή η αλληλεγγύη μεταξύ δρομέα και ΑΜΕΑ είναι απίστευτη. Είναι κάτι που αν δεν το ζήσει κάποιος δεν το καταλαβαίνει. Μια από τις πρώτες μας συμμετοχές μας ήταν σε νυχτερινό δρομικό αγώνα της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι πέντε χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό προλαβαίνω ένα συναθλητή μου που ήταν με θλάση στον μηρό που τον είχε πιάσει άσχημα εκείνη τη στιγμή. Του ζήτησα να τρέξουμε μαζί. «Θέλεις να πάρω λίγο το καρότσι εγώ;», μου λέει κάποια στιγμή. «Αυτό δεν λέω κι εγώ Σάκη μου να παίρνουν κι άλλοι το καρότσι;», απάντησα. Λοιπόν, παίρνει το καρότσι και τα τελευταία λεπτά δεν τον προλάβαινα. Εκείνος είχε θλάση και ωθούσε το καρότσι, εγώ δεν είχα τίποτα κι ήμουν μόνος μου και … του φώναζα να με περιμένει.
- Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι θα μπορούσε να διορθωθεί σε σχέση με την αντιμετώπιση ανθρώπων όπως ο Γιάννης;
Μα, «μαλώνω» με τους φίλους μου ΑΜΕΑ και τους λέω: Δεν τοποθετείστε σωστά απέναντι στην Κοινωνία και την Πολιτεία. Δεν είσαστε πλάσματα που πρέπει να σας λυπάται κανείς ή επειδή έχετε κάποιο μειονέκτημα στην κινητικότητα θα πρέπει να σας βλέπουν με συμπάθεια. Εσείς έχετε δυνατότητες που αν η κοινωνία τις αναγνωρίσει θα γίνουν όλα πολύ καλύτερα.
- Αχιλλέα, ονειρεύεσαι έναν καλύτερο κόσμο, κι αν ναι, πώς;
Αν, ειδικά μετά την κρίση του Covid που ζήσαμε όλοι μας δεν καταλάβουμε ότι η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε, τα λόγια είναι περιττά.
- Πώς μεγάλωσε η ομάδα των δρομέων που διανύουν τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου ωθώντας αμαξίδιο από το 2013 μέχρι σήμερα;
Στον πρώτο μας Μαραθώνιο με τον Γιάννη το 2013 λίγο πριν τον τερματισμό συναντώ τον, φίλο μου μέχρι σήμερα, Βασίλη Γερογιάννη, πατέρα της Μαριλένας που έτρεχε μαζί της ωθώντας το καρότσι της. Εκείνα τα τελευταία χιλιόμετρα ο Βασίλης είναι σε μια κατάσταση φθοράς- αφθαρσίας αλλά βλέποντάς μας πήρε θάρρος και τερμάτισε με καλό χρόνο. Δώσαμε υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε και την επόμενη χρονιά το 2014 τρέξαμε μαζί στο Μαραθώνιο της Αθήνας. Από εκεί και πέρα το «ρεύμα» άρχισε να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Εδώ πρέπει να πω ότι ήταν πολύ ζεστή η αγκαλιά από πολλούς ανθρώπους μέσα από το ΣΕΓΑΣ που υποστήριξαν αυτή την προσπάθεια και μεταξύ αυτών ο Γιώργος Δούσης που μας έδωσε γραμμή εκκίνησης. Δεσμεύομαι, δε, στους φίλους μου ότι θα υποστηρίξω την συμμετοχή στον Μαραθώνιο των τροχήλατων αμαξιδίων στα οποία δεν επετράπη να πάρουν μέρος φέτος. Πρέπει να κάτσουμε στο τραπέζι και να συζητήσουμε από κοινού όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς για την συμμετοχή αυτή μήπως βρεθεί μια λύση του χρόνου (Σ.σ. Δείτε την σχετική ανακοίνωση του ΣΕΓΑΣ εδώ).
- Ποιο είναι το μήνυμα που – ακόμα και χωρίς να το ξέρεις – θα ήθελες να στείλεις μέσα από αυτόν σου τον άθλο;
Θεωρώ ότι είμαι ένα κομμάτι στην συμμετοχή των ΑΜΕΑ στον Μαραθώνιο, θεωρώ ότι είμαι κι εγώ ΑΜΕΑ – εν δυνάμει είμαστε όλοι ΑΜΕΑ.
