«Αν η Ελλάδα υπήρξε μάνα, το Παρίσι στάθηκε πατέρας μου. Με μεγάλωσαν και οι δύο. Στο Παρίσι, έβαλα σε φόρμα την ελληνική ευαισθησία μου, γνωρίζοντας εκ νέου και αγαπώντας την Ελλάδα πιο βαθιά. Είναι ο τόπος που αγάπησα τη ζωγραφική, που ξεπέρασα τις συνήθειές μου και άνοιξα το βλέμμα μου στον κόσμο. Στο Παρίσι έγινα ζωγράφος» έχει δηλώσει η Άννα Μαρία Τσακάλη, μια από τις πλέον σημαντικές Ελληνίδες δημιουργούς, με αναγνωρίσιμη πορεία στην ευρωπαϊκή εικαστική σκηνή.
Είναι χρόνια τώρα που η Τσακάλη διασχίζει τους δρόμους του Παρισιού, έχει “πολιτογραφηθεί” στους ζωγράφους της πόλης του φωτός. Από νεό κορίτσι, όταν μαθήτευσε κοντά στο φημισμένο δάσκαλο Leonardo Cremonini, στο εργαστήρι της Beaux-Art, έως την τιμητική έκθεση που πραγματοποίησε για χάρη της ο Δήμος του Παρισιού στις Βερσαλλίες, σαν “αντίδωρο” μιας μακράς και γόνιμης διαδρομής. Πάντοτε, όμως, η Τσακάλη είχε το βλέμμα στραμμένο στη γενέτειρα, απολαμβάνοντας το καλοκαίρι στον τόπο καταγωγής της, την Λευκάδα. Τώρα, λοιπόν, η έκθεση της ζωγράφου στο Πνευματικό κέντρο του νησιού μοιάζει σαν οφειλόμενο αντίδωρο στην “ιδιαίτερη” πατρίδα της. Εκεί, που η “σπορά” του γενέθλιας γης κάρπισε τα “λουλούδια” της.
“Η φύση της Λευκάδας αρχετυπική εικόνα για μένα, κυκλοφορεί στα έργα μου ακόμη και ασυνείδητα, όπως και η οικειότητα του κήπου της μητέρας μου. Eίναι η φύση που γνώρισα παιδί και ξαναβρίσκω τελετουργικά κάθε καλοκαίρι στις προσωπικές μου διαδρομές, που με εμπνέει και μου δίνει δύναμη. Στη φύση της Λευκάδας αισθάνομαι ελευθερία” μας λέει η ζωγράφος που στρέφει το βλέμμα στη φύση σαν καταφύγιο. Αντιπροσωπευτική της ιδιαίτερης γραφής της Τσακάλη, με οκτώ μνημειακά έργα της τελευταίας δεκαετίας, είναι η έκθεση στο νησί του Ιονίου. Η ίδια την περιγράφει σαν “φυτικό λαβύρινθο”, όπου στα φυτά που “μεγαλώνει” στον καμβά, βλέπει μια μεταφορά της ανθρώπινης κατάστασης. Εκεί δηλαδή που η ομορφιά συνδιαλέγεται με τη φθορά, τα δύο όρια μέσα στα οποία κυλά η ζωή του ανθρώπου.
Κι ενώ σε πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε να επισημάνει κάποιος την πρόθεση της δημιουργού για το αισθητικά ωραίο, η Τσακάλη εξηγεί χωρίς περιστροφές: “Ναι, στα έργα μου υπάρχει η επιθυμία ομορφιάς, αλλά την αντιλαμβάνομαι όχι ως κάτι δεδομένο αλλά ως διαδρομή, ως αποτύπωμα μιας ψυχικής κατάστασης που διαμορφώνεται σιγά-σιγά, όσο κρατά το έργο. Κάποια στιγμή λοιπόν συντελείται μία λύση, μία «έξοδος». Αυτό το στοιχείο της “κάθαρσης” είναι που επισημαίνει στο έργο της ζωγράφου και η Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα: “η επιστροφή στη φύση που σημειώνει η ζωγραφική της Άννας Μαρίας Τσακάλη, η έστω τραυματισμένη και τραυματική ομορφιά της, μπορεί να σώσει τον κόσμο; Ασφαλώς όχι. Αποτελεί όμως έναν ελπιδοφόρο αντίλογο στην παντοδύναμη κυριαρχία της ασχήμιας που έχει κατακλύσει τον σύγχρονο κόσμο και τον συμβολικό του αντικατοπτρισμό στην τέχνη».
«Αύγουστος» από την Άννα Μαρία Τσακάλη στην αίθουσα τέχνης “Θεόδωρος Στάμος” απο 6 έως 19/8