«... Αφορά την κοινωνική διάσταση που θα ήθελα να πάρει το θέμα, καθώς πρόκειται για μία ασθένεια η οποία είναι πάρα πολύ ύπουλη και πολύ επικίνδυνη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον μιλάω -και λέω τα γεγονότα χωρίς ίχνος υπερβολής- επειδή θα ήθελα να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος...»
Λίγο μετά τη σοβαρότατη περιπέτεια της υγείας του, ο Άκης Σακελλαρίου μιλά στη HuffPost Greece και εξηγεί πώς η νόσος των λεγεωνάριων τον βρήκε ανυποψίαστο (αν και «παιδί γιατρών»), ποιά είναι η τελευταία εικόνα που θυμάται προτού καταρρεύσει, τι σημαίνει να κάνεις «restart» ψυχικά και σωματικά, αλλά και πώς εισέπραξε το κύμα αγάπης και εκτίμησης στο πρόσωπο του από τη στιγμή που έγινε γνωστή η δοκιμασία του.
-Τέλη Ιουλίου, βρίσκεστε σε περιοδεία με την παράσταση «Μάμα Μία» και ξαφνικά....
Α.Σ.: .... Αισθάνομαι κακουχία. Και κάποια στιγμή ανεβάζω πυρετό, όχι όμως υψηλό. Ο πυρετός άρχισε να έρχεται σιγά σιγά, υποθέτω λίγες ημέρες μετά αφότου κόλλησα το βακτήριο. Αυτό δεν με εμπόδισε να συνεχίσω τις παραστάσεις -οι περισσότεροι ηθοποιοί δεν αναβάλλουν παράσταση ούτε με 38, ούτε με 39 και 40 πυρετό. Πήρα μία αντιβίωση, η οποία εκ των πραγμάτων δεν λειτούργησε, δεν με έπιασε και εκεί βέβαια, άρχισα να υποψιάζομαι... Πηγαίνω στην Πάτρα, κάνω την παράσταση συνοδεία γιατρού και την επόμενη μέρα πηγαίνω σε ένα βιοδιαγνωστικό κέντρο, κάνω εξετάσεις και οι γιατροί «βλέπουν» κάτι. Την επομένη της παράστασης της Πάτρας πηγαίνω στην Αθήνα -όπου μετά από παρότρυνση του διευθυντή του ΙΚΑ στην Ιπποκράτους, ο οποίος μου είχε πει, έλα να σε δει και ένας δικός μας πνευμονολόγος- οι γιατροί μαζί με την πνευμονολόγο, μου λένε, πηγαίνεις κατευθείαν στο Νοσοκομείο «Σωτηρία».
-Οι γιατροί διαπίστωσαν από την αρχή ότι πρόκειται για τη νόσο των λεγεωνάριων;
Α.Σ.: Οι γιατροί είχαν δει κάποιους δείκτες. Για να διαπιστωθεί τι ακριβώς συμβαίνει χρειάζεται να γίνουν εξειδικευμένες εξετάσεις και αναλύσεις. Κάνοντας εισαγωγή στο «Σωτηρία», μετά από δύο ημέρες, με μεταφέρουν από τον θάλαμο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Κέντρου Αναπνευστικής Ανεπάρκειας. Ο πυρετός ανέβαινε, δεν έπεφτε, δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά και εκεί πλέον με διασωληνώνουν. Μετά από τρεις ημέρες στη ΜΕΘ του Κέντρου Αναπνευστικής Ανεπάρκειας και επειδή έπρεπε να απολυμανθεί ο χώρος -είχαν πέσει ισχυρές βροχές εκείνες τις ημέρες αν θυμάστε- με μεταφέρουν διασωληνωμένο στη ΜΕΘ της Πανεπιστημιακής Πνευμονολογικής Κλινικής του «Σωτηρία». Όπου δοκιμάζουν διάφορους συνδυασμούς φαρμάκων και αντιβιώσεων. Οι δύο πρώτες δοκιμές δεν πιάνουν και τελικά πιάνει η τρίτη, παρότι είχα κάνει ήδη μία «βουτιά» και είχα τρομάξει όλο τον κόσμο.... Ο οργανισμός μου άρχισε να αντιδρά στον τρίτο συνδυασμό φαρμάκων.
-Στο μεταξύ, η τελευταία εικόνα που θυμάστε είναι...;
Α.Σ.: Ότι είμαι σε ένα ταξί καθ′ οδόν προς το νοσοκομείο. Δεν θυμάμαι πώς μπήκα στο νοσοκομείο, πώς έγινε η εισαγωγή, ούτε γραμματείες θυμάμαι, ούτε να περπατάω, τίποτα. Σαν να χάθηκε η μνήμη μου. Δεν ξέρω, εάν έχασα τις αισθήσεις μου, εάν με πήραν με αναπηρικό αμαξίδιο, δεν έχω ιδέα...
-Η πιθανή αιτία της τρομακτικής αυτής περιπέτειας; Πώς έφτασε σε εσάς το βακτήριο;
Α.Σ.: Πιθανολογείται ότι, μπορεί να συνέβη σε ένα από τα ξενοδοχεία στα οποία είχαμε καταλύσει στο πλαίσιο της περιοδείας. Δεν είναι βέβαιο ότι ήταν στο σύστημα κλιματισμού, μπορεί να είχε σχέση με το σπα -όλα τα άλλα ήταν πεντακάθαρα και οι εγκαταστάσεις υπερσύγχρονες. Αυτό δεν κολλάει από το νερό που πέφτει επάνω σου, ούτε από πισίνες κλπ, πρέπει να το εισπνεύσεις. Τα ξενοδοχεία αυτά διέθεταν επίσης, πολύ εντυπωσιακά χαμάμ, στα οποία εισπνέεις υγρό αέρα. Πιθανώς, το κόλλησα από εκεί. Το ΚΕΕΛΠΝΟ έχει βέβαια ενημερωθεί και έχει ειδοποιήσει σχετικά όλα αυτά τα ξενοδοχεία.
-Και κάποια στιγμή, ενώ είστε στη ΜΕΘ, συνέρχεστε...
Α.Σ.: Ναι, κάποια στιγμή συνέρχομαι, αρχίζω δηλαδή και αντιδρώ, μετά από δέκα ημέρες «ύπνου» -δεν λειτουργούσα- και εκεί πια αρχίζει, κατά κάποιον τρόπο, η ανάρρωση μου.
-Το restart...
Α.Σ.: Αυτό. Σαν να πατάς ένα κουμπί που τα κάνει όλα delete και το σύστημα αρχίζει να λειτουργεί πάλι από την αρχή. Ψυχικά και σωματικά.
-Μάλλον ανυποψίαστο σας βρήκε η μεγάλη αυτή δοκιμασία...
Α.Σ.: Παρότι είμαι παιδί γιατρών, ναι. Οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερως μαλακοί, η προσέγγιση τους εν γένει ήταν, ησύχασε, εντάξει, δεν είναι κάτι σοβαρό, πάμε παρακάτω. Είχα δε, να μπω σε νοσοκομείο από 18 χρονών -είχα πάει για κάποια εξέταση και έμεινα μέσα για 4 - 5 ώρες.... Ποτέ στο ενδιάμεσο διάστημα, μέχρι τώρα, σαράντα χρόνια, δεν μπήκα σε νοσοκομείο. Ώσπου τώρα ήρθε αυτό που ήρθε και έπρεπε να γίνει προκειμένου να συμβεί το restart.
Ξέρετε, αφορά την κοινωνική διάσταση που θα ήθελα να πάρει το θέμα, καθώς πρόκειται για μία ασθένεια η οποία είναι πάρα πολύ ύπουλη και πολύ επικίνδυνη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον μιλάω -και λέω τα γεγονότα χωρίς ίχνος υπερβολής- επειδή θα ήθελα να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος...
-Συνεπώς το «μεγάλο μάθημα» είναι έσο έτοιμος και όταν ο οργανισμός στέλνει σήματα μην τα αγνοείς.
Α.Σ.: Πολύ σωστά! Γιατί μέσα στην τρέλα που έχουμε στην καθημερινότητα με τη δουλειά -και λόγω κρίσης- ουσιαστικά, λόγω της διάθεσης μας να κυνηγήσουμε κάτι πιο χειροπιαστό και υλικό, δεν ακούμε το σώμα μας όταν μας χτυπάει το κουδουνάκι.
-Από τη στιγμή που έγινε γνωστή η περιπέτεια της υγείας σας υπήρξε ένα κύμα αγάπης και εκτίμησης στο πρόσωπο σας.
Α.Σ.: ...Ένα κύμα αγάπης – εκτίμησης, εννοώ εκτίμησης, κυρίως ως προς τη δουλειά μου. Άλλωστε, δεν βγαίνω πολύ στα ΜΜΕ, προσπαθώ να μείνω σε αυτό που κάνω ως δουλειά. Το επιστημονικό, το ιατρικό κομμάτι είναι αυτό το οποίο ουσιαστικά με ανάστησε, αλλά, πέρα από τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους και γνωστούς, το κύμα της εκτίμησης ήταν κάτι το οποίο δεν μπορώ να μην συνυπολογίσω.... Σαν μία σιωπηλά θετική ενέργεια. Το αισθανόμουν σαν μια ζεστή αγκαλιά -εφόσον βέβαια, συνήλθα....
-Τι θα κάνετε τον χειμώνα στο θέατρο;
Α.Σ.: Δεν θα εργαστώ, τα ακύρωσα όλα. Θα κάνω κάτι το οποίο οφείλω και στον εαυτό μου και στους φίλους μου, αλλά μετά τα Χριστούγεννα: Το έργο «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα», με την αρχική διανομή, τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον Στέλιο Μάινα, τη Ναταλία Δραγούμη, μία παράσταση που παίχτηκε με αυτό το καστ περίπου έξι χρόνια και στη συνέχεια, ξαναπαίχτηκε με διαφορετικό καστ. Θα το ανεβάσουμε στο θέατρο «Ακροπόλ», μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων και θα παίζουμε Κυριακή παρά Κυριακή.