Το καλοκαίρι αυτό δύσκολα θα ξεχαστεί. Η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση. Φωτιά ήταν η πρώτη λέξη που ακούστηκε από στόμα ανθρώπου, μια συνήθης κατάσταση για θερινούς μήνες. Τίποτα δεν προμήνυε ίσως την έκβαση της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική.
80 άνθρωποι έχασαν βάναυσα την ζωή τους, δεκάδες ακόμη αγνοούμενοι μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές. Μια απέραντη λύπη μας σκέπασε όλους, ένα μούδιασμα που κάνουν τις λέξεις να χάνουν την αξία τους μπροστά σε αυτό που συνέβη.
Επικοινώνησα την δεύτερη ημέρα της καταστροφής με άνθρωπο της περιοχής, μόλις σήκωσα το τηλέφωνο τον ρώτησα είστε καλά; Τι γίνεται εκεί; Τι συμβαίνει; - Κόλαση μου απάντησε όλα συμβαίνουν γρήγορα – πυροσβέστες τρέχουν παντού, αεροπλάνα, ελικόπτερα ρίχνουν νερό, στρατιωτική παρουσία και αυτή έντονη – δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα μου είπε, έκαιγε ο αέρας, σώθηκαν όσα και όσοι μπορούσαν.
Είναι απορίας άξιο το 2018 να χάνουν την ζωή τους τόσοι άνθρωποι, ποιος έχει την ευθύνη; γιατί δεν εκκενώθηκε η περιοχή ; - Ευθύνες υπάρχουν σίγουρα, πολιτικές και επιχειρησιακές για τον πρωτοφανή αριθμό θυμάτων. Οι οποίες στο κράτους δικαίου που υπάρχει, το οποίο λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί ανεξαρτήτως κυβέρνησης θα αποδώσει τις ευθύνες.
Μέσα στον αγώνα των πυροσβεστών και των ανθρώπων που έτρεχαν για να συνδράμουν στην κατάσβεση, είχαμε και τον αγώνα στις ενημερωτικές εκπομπές για το ποιος θα λανσάρει καλύτερο το δράμα που υπάρχει. Ειλικρινά αισθάνθηκα άβολα που είδα δημοσιογράφους σε όλα τα κανάλια να επιδίδονται σε μίζερη κριτική στους πάντες.
Εκφράστηκαν απόψεις για το ποιος ή ποιοι πρέπει να παραιτηθούν, τον τρόπο που έπρεπε να κάνουν την δουλειά τους οι πυροσβέστες, να αναλύουν με ευκολία σχέδια εκκένωσης, να πραγματοποιούν ζωντανές συνδέσεις δίπλα σε απανθρακωμένους, με δυνατές φωνές και με ύφος σύγχρονων τραγωδών να σχολιάζουν τους χαμένους κάνοντας ταυτόχρονα αντιπολίτευση. Κάποιοι πήραν τον ρόλο των βουλευτών τις τελευταίες ημέρες, αυτό φάνηκε, δεν τα ισοπεδώνω όλα δεν αναφέρομαι στο σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου. Κυβερνητικοί δημοσιογράφοι από την μια, δημοσιογράφοι που στηρίζουν την κυβέρνηση από την άλλη και στη μέση στάχτη ανθρώπινων ψυχών – παπαγάλοι προσπαθούν αυτές τις ημέρες από τους τηλεοπτικούς δέκτες μανιωδώς να μας υποδείξουν πως να νιώσουμε, ποιόν να μισήσουμε, πως να λυπηθούμε, ποιον να κριτικάρουμε, πως να σκεφτόμαστε λιγότερο..
Ο ανθρώπινος πόνος πουλάει, πουλάει τόσο πολύ που όλοι τον αγοράζουν για να στήσουν τα δικά τους αφηγήματα διχόνοιας. Αυτές τις ημέρες δυστυχώς φάνηκε αυτό σε όλο του το μεγαλείο. Για κακή τους τύχη όμως υπάρχουν και οι απλοί άνθρωποι που σε χρόνο ρεκόρ συγχρονίστηκαν για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, που ενώθηκαν κλείνοντας τα αυτιά τους στις άναρθρες φωνές και το σκοτάδι, ενώθηκαν για να νικήσουν το σκοτάδι, την μιζέρια και την απογοήτευση. Αυτή είναι και η μάχη που καλούμαστε να δώσουμε ως κοινωνικό σύνολο στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι ο ανθρωπισμός του σήμερα, όλοι οι απλοί άνθρωποι που έτρεξαν δίχως δεύτερη σκέψη να βοηθήσουν όπως μπορούσαν με ό,τι μπορούσαν.
Όσο για το πολιτικό μας σύστημα κατώτερο των περιστάσεων για ακόμη μια φόρα. Οι δομές του κράτους θα μπορούσαν να ανταποκριθούν καλύτερα. Ποιος όμως τελικά φταίει; μήπως αυτοί που έβαζαν συμβασιούχους στο πυροσβεστικό σώμα από τα παράθυρα και όταν έφτασε η ώρα της μονιμοποίησης δεν το έκαναν; μήπως αυτοί που διαχειρίστηκαν τις πυρκαγιές στην Ηλεία; Ή αυτοί που τώρα διαχειρίζονται την συγκεκριμένη κρίση;
Και αν ήταν άλλοι στην θέση τους; Και αν συνέβαινε το ίδιο; Πολλά τα αν σε αυτή την ιστορία. Το μόνο σίγουρο είναι πως πάλι θα υπήρχαν αυτοί που θα εκμεταλλευόντουσαν το ανθρώπινο δράμα και θα υπήρχαν αυτοί που θα έτρεχαν να βοηθήσουν, διότι όσο και αν το σκοτάδι προσπαθεί να μας καταβάλλει, πάντα θα εμφανίζεται το φως να το νικά. Όσο κυνική και αν είναι η εποχή μας, όσο και αν προσπαθούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε λιγότερο άνθρωποι.
